O καθένας μπορεί να την πατήσει με την Τεχνητή Νοημοσύνη! Άλλωστε, ποιος είμαι εγώ για να αποφύγω την παγίδα… Παίζοντας κάποια στιγμή με το κινητό, μου έβγαλε ένα πανέμορφο χάσκι, το οποίο δεν είμαι σίγουρος αν ήταν πραγματικό ή δημιούργημα ΑΙ.
Ήταν κουκλί, πανέμορφο και φυσικά συμπαθέστατο. Τα μάτια του είχαν μια περιέργεια από άλλον πλανήτη, ενώ δεν άφηνε ούτε στιγμή το αφεντικό του από το βλέμμα του.
Το αφεντικό ήταν αφεντικίνα. Του μιλούσε σε μια γλώσσα κάποτε αγγλικά κάποτε γιαπωνέζικα…Αυτό περίμενε μερικά δευτερόλεπτα και απαντούσε με σκυλίσια «φωνή» στα όσα του έλεγε η αφεντικίνα. Ομολογώ πως το βίντεο με καθήλωσε. Το έβαζα και το ξανάβαζα προσπαθώντας να συλλάβω όμως απαντήσεις του σκύλου, οι οποίες όμως στιγμές παραπλανούσαν την προσοχή μου! Έλεγε ας πούμε «καλημέρα» με τέτοια έκφραση που εσύ άκουγες «καλημέρα»…!
Τον ρωτούσε ας πούμε, αν είναι χαρούμενος κι όμως απαντούσε «αμχάππι» με σκυλοανθρώπινη έκφραση…Παγιδεύτηκα….
Είπα να ξεκολλήσω και να προχώρησα παρακάτω…Ο αλγόριθμός όμως προγραμματισμένος και πανέτοιμος, κάθε ένα λεπτό περίπου έβγαζε το ίδιο «χάσκι» σε νέες συνομιλίες… H Francesca Ferrando, καθηγήτρια φιλοσοφίας και μετανθρωπίστρια, γράφει στο βιβλίο της για τον Φιλοσοφικό Μετανθρωπισμό: «Σήμερα δεν συμβιώνουμε ακόμη με τα ρομπότ, όμως συνομιλούμε σχεδόν καθημερινά μαζί. Σήμερα, είναι σαν υπολογιστής. ωστόσο, δεν πρόκειται για το μηχάνημα, το πληκτρολόγιο και την οθόνη του, ούτε καν για το υλισμικό του. Μέσω αυτών εκφράζεται –γλωσσικά τουλάχιστον– μια άλλη οντότητα η οποία έχει «μάθει» και «εκπαιδεύεται» συνεχώς να χρησιμοποιεί την ανθρώπινη γλώσσα με όλα τα χαρακτηριστικά της.
Η Σωτηρία Ορφανίδου, που υπογράφει το άρθρο στο «αντίφωνο.gr» επισημαίνει πολύ χρήσιμες παρενέργειες. «Ο λόγος όμως μηχανής, ή σε πιο σύγχρονη ορολογία του chatbot, δεν είναι πια στεγνός και ξύλινος, δεν είναι καν μηχανικός.
Η μετανθρωπιστική αγωνία όμως της Ferrando να μην υποστούν διακρίσεις τα ρομπότ σε μια μικτή ανθρώπινη-μηχανική κοινωνία μετασχηματίζεται σε δυστοπικό σενάριο, όπου σταδιακά τα ρομπότ αδρανοποιούν παθητικά την ενέργεια της ανθρώπινης φύσης. Διότι, κάθε συνομιλητής είναι ένας καθρέφτης του εαυτού του, και η συνομιλία δεν αφορά μόνο ανταλλαγή λόγων ή λέξεων, αλλά βαθύτερη ανταλλαγή ενεργειών, φύσης και σκέψης. Όσο περισσότερο συνομιλούμε με τα ρομπότ, τόσο περισσότερο θα μοιάζουμε και τόσο περισσότερο θα απεκδυόμαστε την ανθρώπινη φύση και ταυτόχρονα θα οδηγούμαστε σε μια απομόνωση χωρίς ταυτότητα. Όμως, ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος για να είναι μόνος, διότι «είμαστε άνθρωποι όταν γινόμαστε συνάνθρωποι».
