Αν είσαι από αυτούς που τελείωσαν το Tears of the Kingdom και ακόμα σκέφτονται “μα τι έγινε ακριβώς στον Imprisoning War;”, τότε λογικά περίμενες το Hyrule Warriors: Age of Imprisonment πως και πως. Σου δίνει, θεωρητικά, την ευκαιρία να δεις τι συνέβη χιλιάδες χρόνια πριν, τότε που η Zelda ταξιδεύει πίσω στον χρόνο και γνωρίζει τους πρώτους ηγέτες της Hyrule. Στην πράξη όμως, αυτό το παιχνίδι δεν πάει για βραβείο storytelling. Αυτό που κάνει καλά και το κάνει πραγματικά καλά είναι το καθαρό, απολαυστικό, αχαλίνωτο Warriors action που ξέρεις ήδη: χιλιάδες εχθροί, θεαματικά combo και μια αίσθηση παντοδυναμίας που σε κάνει να κολλάς.
Περίπου 18 ώρες κρατάει το βασικό campaign και όλο εκτυλίσσεται σε μια αρχαία εκδοχή της Hyrule που θα σου θυμίσει αμέσως το Tears of the Kingdom: Sky Islands με χρυσές αποχρώσεις, σκοτεινές περιοχές γεμάτες Gloom, κάστρα και πεδιάδες που λες “κάπου το ‘χω ξαναδεί αυτό”. Με την καλή έννοια. Το στήσιμο παραμένει πιστό στο στυλ του Dynasty Warriors: 1 εναντίον 1000, κατάληψη outposts, bosses με συγκεκριμένα tricks για να τους ρίξεις και συνεχής κίνηση.
Εκεί όμως που το παιχνίδι πραγματικά κάνει level up σε σχέση με παλιότερα Warriors, είναι στο πώς ενσωματώνει ιδέες και μηχανισμούς από το TOTK. Από Zonai συσκευές μέχρι πιο “δημιουργικές” τεχνικές που θυμίζουν τις κατασκευές που σκαρφίζεσαι στο TOTK αλλά με τρόπο πολύ πιο θεαματικό και χαοτικό. Π.χ. η Mineru μπορεί να πετάει φονικές ζοναϊκές παγίδες ή να στήνει μια αυτοσχέδια καταπέλτη για να εκτοξεύσει Constructs και να γκρεμίσει εχθρούς από τον αέρα. Ακόμα και η κλασική κίνηση Recall εμφανίζεται στη Zelda, η οποία ρίχνει κύματα φωτός και τα φέρνει πίσω σαν boomerang.
Αν έχεις παίξει Warriors παιχνίδια παλιότερα, ξέρεις τι σε περιμένει: Y-Y-Y-X, άπειρα combo, special attacks και upgrades που ξεκλειδώνεις συνεχώς. Ναι, μπορείς να κάνεις button mash και να τη βγάλεις καθαρή, αλλά το παιχνίδι επιβραβεύει πάντα όποιον ψάξει λίγο παραπάνω το moveset κάθε χαρακτήρα. Ειδικά αν σου αρέσει να κυνηγάς υλικά, να αναβαθμίζεις όπλα και να γεμίζεις meters μέχρι να τα κάνεις όλα explode.
Η δράση παραμένει ζωντανή γιατί το παιχνίδι μονίμως σου δίνει κάτι νέο: εχθρούς με ανάγκη συγκεκριμένων counters, σημεία του χάρτη που απαιτούν χρήση συγκεκριμένων Zonai devices, αλλαγές ρυθμού που κρατάνε το ενδιαφέρον. Στις μάχες, μάλιστα, το παιχνίδι σε ενθαρρύνει να αλλάζεις χαρακτήρες on the fly. Αν έχεις έναν σύμμαχο κοντά σε εχθρό που χρειάζεται aerial counter, σε παροτρύνει να κάνεις άμεσο switch και να εκτελέσεις την τέλεια κίνηση. Αυτό γεμίζει και το Sync Strike gauge, που επιτρέπει συνεργατικά special attacks με μικρά χαριτωμένα animations (ναι, high-fives και fist bumps).
Όλα αυτά λειτουργούν τόσο καλά επειδή το παιχνίδι στο Switch 2 τρέχει εντυπωσιακά. Αν θυμάσαι το Age of Calamity και τα frame drops του, εδώ θα αναστενάξεις με ανακούφιση. Το Age of Imprisonment κρατάει κατά βάση σταθερά 60 fps, ακόμα κι όταν η οθόνη γεμίζει με εκατοντάδες εχθρούς. Είναι ίσως το καλύτερο τεχνικό δείγμα musou στο hardware της Nintendo μέχρι τώρα. Στο split-screen το framerate πέφτει στα 30 fps, αλλά παίζεται μια χαρά. Μόνη λεπτομέρεια που ξενίζει: οι cutscenes έχουν περίεργο stutter και χαμηλότερη ευκρίνεια από το gameplay, κάτι που χαλάει λίγο τη συνολική εικόνα.
Η ιστορία!
Το παιχνίδι θα μπορούσε να είναι μια ευκαιρία να βουτήξουμε βαθιά στη μυθολογία που το Tears of the Kingdom άφησε επίτηδες θολή: Sages, Zonai, Secret Stones, Ganondorf… όλα εκείνα που από μόνα τους φώναζαν “δώστε μας ένα prequel!”. Δυστυχώς όμως, το παιχνίδι επιλέγει να γυρίσει την προσοχή του αλλού. Αντί η Zelda να είναι η βασική πρωταγωνίστρια, το κέντρο της ιστορίας είναι ένα νέο πρόσωπο: ο Mysterious Construct και ο μικρός Korok φίλος του, Calamo. Και ναι, είναι συμπαθητικοί και έχουν τη δική τους μικρή συναισθηματική διαδρομή, αλλά δύσκολα σε πείθουν ότι έπρεπε αυτοί να πάρουν τη σκηνή από μια από τις πιο σημαντικές περιόδους στην ιστορία της Hyrule.
Ακόμα χειρότερο είναι πως πολλές από τις πιο κρίσιμες πτυχές της εποχής απλά… μένουν απ’ έξω. Ο Ganondorf εμφανίζεται ελάχιστα και δεν μαθαίνουμε πραγματικά κάτι νέο για τα κίνητρά του. Οι Sages παρουσιάζονται, αλλά χωρίς χρόνο και χωρίς βάθος. Οι Zonai παραμένουν μυστήριο, παρά το ότι το παιχνίδι είχε τη χρυσή ευκαιρία να τους αναπτύξει. Και όλο αυτό δίνει την αίσθηση πως η ιστορία τρέχει παράλληλα με το TOTK αντί να το εμπλουτίζει.
Επιπλέον, έχουμε το déjà vu που αρχίζει να βαραίνει τη Wild Era. Έχουμε ξαναδεί τη Hyrule σε infinite παραλλαγές και κάπου αρχίζεις να νιώθεις ότι τα τοπία, οι χαρακτήρες και τα γεγονότα γίνονται λίγο copy-paste. Το παιχνίδι αποφεύγει κιόλας να αποκαλύψει βασικά story beats από TOTK, λες και φοβάται να κάνει spoil κάτι που είναι κάπως αστείο, γιατί ελάχιστοι παίκτες θα δουν το Age of Imprisonment πριν το TOTK.
Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι η ιστορία είναι εντελώς αδιάφορη. Έχει μερικές όμορφες στιγμές, ειδικά αυτές που αφορούν τη σχέση Zelda–Mineru. Υπάρχουν και μερικά fan-pleasing details που θα εκτιμήσουν όσοι θυμούνται συγκεκριμένα μικρά στοιχεία από TOTK. Αλλά συνολικά, το αφήγημα δεν φτάνει ποτέ στο ύψος των προσδοκιών – και σίγουρα δεν είναι η “μεγάλη αφήγηση” που περίμεναν όσοι ήθελαν να μάθουν τι έγινε στην εποχή της ίδρυσης της Hyrule.
Όμως εδώ είναι το ζουμί: παρότι η ιστορία αφήνει γεύση “χάσαμε ευκαιρία”, το gameplay είναι τόσο καλοδουλεμένο, τόσο πλούσιο σε περιεχόμενο και τόσο διασκεδαστικό, που δύσκολα θα μείνεις ξενερωμένος. Μετά τα credits, πιθανότατα θα συνεχίσεις για ώρες, γιατί ο χάρτης γεμίζει από side missions, upgrades και προκλήσεις που δεν θες να αφήσεις.
Τελικό αποτέλεσμα; Αν ήθελες lore, δύσκολα θα το πάρεις. Αν όμως θες αγνό Warriors χάος στην καλύτερή του μορφή, τότε το ταξίδι άξιζε και με το παραπάνω.
