Θέμα πρώτο: Και πάλι το καλώδιο… Δηλώσεις και κόντρα δηλώσεις για να μας πείσουν ότι οι σχέσεις Αθηνών-Λευκωσίας είναι πιο ισχυρές από ποτέ… Μας πώς γίνονται τόσες δηλώσεις για ένα θέμα που είναι ληγμένο; Άρα;
Ακόμα και ο Αβέρωφ Νεοφύτου, το υπογράμμισε με κόκκινα γράμματα. Και τον πιστεύω, πως ακούμπησε την ουσία. «Να μην γίνει το ηλεκτρικό καλώδιο βραχυκύκλωμα στο εθνικό 'καλώδιο' των σχέσεων Ελλάδας-Κύπρου»…
Κι αμέσως γεννάται το ερώτημα: Τα μαχητικά αεροσκάφη που ήρθαν στην παρέλαση ενίσχυσαν το εθνικό «καλώδιο» και είμαστε πανέτοιμοι να αντιμετωπίσουμε την απειλή της Τουρκίας ή ήταν για μια καλωδίωση για το θε-αθήναι;
Εν πάση περιπτώσει σύντομα πολύ σύντομα μόλις ο Ντόναλτ Τραμπ ξεμπερδέψει από τους τρελούς της Μέσης Ανατολής, το… μόνο θέμα που θα τον απασχολεί θα… είναι το ηλεκτρικό καλώδιο Κύπρου-Ελλάδας. Και το Νόμπελ Ειρήνης θα το' χει στο ηλεκτρικό πορτοφόλι του…
Θέμα δεύτερο: Το δεύτερο θέμα ανήκει στη συγγραφέα Μαρία Βαμβουνάκη. Από το διαδίκτυο αλίευσα ένα μικρό κείμενο που με εκφράζει απόλυτα. «Η περιπέτεια του Πάνου Ρούτσι είναι ένα σφίξιμο στην ψυχή μας όσο διαρκεί. Στη μέση της Αθήνας, στη μέση της χώρας, ένας συμπαθέστατος, ορφανεμένος από παιδί, τίμιος άνδρας λιώνει μέρα τη μέρα με ένα αναπάντητο δίκαιο αίτημα στα χέρια του».
Κι εμείς σαν λαλίστατος αλλά άπρακτος χορός τον παρακολουθούμε...
Δεν υποφέρεται αυτή η πορεία θανάτου μπροστά στα μάτια μας!
«Όταν κάποιος κάνει απόπειρα αυτοκτονίας π.χ. από ταράτσα, ορμούν να τον σώσουν γείτονες, ένστολοι, ψυχολόγοι. Τώρα ποιος πράττει κάτι ουσιαστικό να σταματήσει αυτό το είδος αυτοκτονίας μπροστά μας; Και να ήταν άδικο ή παράλογο το αίτημά του... Ειλικρινά δεν το χωρά ο νους μου αυτό που εκτυλίσσεται. Και ο ίδιος, και εμείς οι παθητικοί θεατές, συνεχίζουμε παγιδευμένοι σε κάτι για μένα ακατανόητο».
Όσο κατανοητό είναι να υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις στα διάφορα καλώδια Κύπρου-Ελλάδας, άλλο τόσο ακατανόητο είναι η αναισθησία και ο εμπαιγμός που υφίσταται ένας μόνος άνθρωπος στο κέντρο της Αθήνας, που στην ουσία αυτοκτονεί με κάθε ώρα που περνά: Ξαναδιαβάστε τη φράση. Αυτό που γράφει η κ. Βαμβουνάκη είναι το στίγμα των ημερών για κάθε άνθρωπο που θέλει να αναγνωρίζεται ως τέτοιος: «Όταν κάποιος κάνει απόπειρα αυτοκτονίας π.χ. από ταράτσα, ορμούν να τον σώσουν γείτονες, ένστολοι, ψυχολόγοι. Τώρα ποιος πράττει κάτι ουσιαστικό να σταματήσει αυτό το είδος αυτοκτονίας μπροστά μας; Και να ήταν άδικο ή παράλογο το αίτημά του... Ειλικρινά δεν το χωρά ο νους μου αυτό που εκτυλίσσεται».
Εσάς το χωράει; αν ναι καλοχώνευτο…
