Η συγκεκριμένη ιστορία ελέγχεται επιστημονικά, μπορεί και να είναι απλώς προϊόν μυθοπλασίας. Αλλά αρκετά στοιχεία δείχνουν ότι έχει κάποια ιστορική βάση: Στο ξεκίνημα του μωαμεθανισμού, οι στρατηγοί του Μωάμεθ άρχισαν να χάνουν την πίστη τους σ’ αυτόν, όταν ξεκίνησε να δαπανά πολύ χρόνο για την προσωπική του ζωή. Μια μέρα, συγκεντρώθηκαν απειλητικά έξω από τη σκηνή του -στην οποία ο ίδιος είχε μείνει τέσσερις ολόκληρες μέρες στην αγκαλιά της ερωμένης του- ζητώντας του αποδείξεις για το ότι οι κατακτήσεις που τους είχε υποσχεθεί θα ξεκινούσαν σύντομα. Και ότι δεν ταλαιπωρούνταν αδίκως, απλώς και μόνο για να καλοπερνά ο ίδιος.
Τότε ο Μωάμεθ βγήκε από τη σκηνή, διέταξε να φέρουν την ερωμένη του μπροστά του, κι εκεί, ενώπιον όλων, της έκοψε τον λαιμό. Μετά από αυτό, κανένας δεν αμφισβήτησε ξανά τον Μωάμεθ. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία ξεκίνησε τον δρόμο της. Και έγινε αυτό που ξέρουμε -ή αγνοούμε- για αρκετές εκατοντάδες χρόνια. Όσο άκαρδο κι αν είναι, μερικές φορές για να πετύχεις κάτι πρέπει να απαρνηθείς κάτι άλλο.
Γαϊτανάκι;
Από το 2013 μας έμεινε ένα σύμπλεγμα: Να πηγαίνουν καλά τα οικονομικά και άγιος ο Θεός. Δώστε μας ρυθμούς ανάπτυξης, πλεόνασμα, και πάρτε μας την ψυχή…
Μέσα σ’ αυτό το καθεστώς που δημιουργήθηκε, δικαιολογήσαμε ακόμη και τη μεταστροφή Αναστασιάδη· προκειμένου να πουλούμε διαβατήρια αντί να ασχολούμαστε με την προκοπή του τόπου. Έτσι, εκτός από το 2004 και το 2010, χάσαμε και το 2017. Μετά, φτάσαμε στο σημείο να εκλέξουμε Πρόεδρο τον Νίκο Χριστοδουλίδη! Έλα όμως που αντί του βολικού Τατάρ, τώρα εκλέχθηκε ο Ερχιουρμάν! Μια νέα κρίση στο εθνοκεντρικό αφήγημα ενόψει…
Αλλά, οι λύσεις και «απαντήσεις» είναι ήδη έτοιμες, εδώ και μήνες: Μέσα από τις λεπτομέρειες, τα διαδικαστικά ζητήματα, τις φράσεις και τους όρους που θα χρησιμοποιήσουν αύριο ο Ερχιουρμάν και ο Ερντογάν, ο Ν. Χριστοδουλίδης και ο Κ. Κόμπος θα βρουν (και θα διοχετεύσουν σε πρόθυμα ΜΜΕ) τα αντίδοτα. Και η ελληνοκυπριακή κοινή γνώμη θα θωρακιστεί ξανά μέσα από τα «ο Ερχιουρμάν είναι ο ίδιος με τον Τατάρ» και «ο Ερχιουρμάν είναι πιόνι των πάγιων τουρκικών στόχων». Έξω, θα μας θεωρούν ξανά αιτία της μη λύσης, αλλά εμάς μας ενδιαφέρει μόνο το μέσα: Οι Ελληνοκύπριοι να μείνουν προσηλωμένοι στο αφήγημα.
Προγραμματισμός
Χρησιμοποιούμε το Κυπριακό και την τουρκική απειλή για να μην κάνουμε τίποτε ουσιαστικό στο δίδυμο «ανάλγητη κοινωνικά οικονομική πολιτική-διαπλοκή και διαφθορά». Και την ανάγκη ευημερίας της οικονομίας και τον αγώνα κατά της διαπλοκής και διαφθοράς, για να μην κινείται τίποτε στο Κυπριακό. Ένα παράδοξο δίδυμο, εδώ και δεκαετίες.
Φανταστείτε τον Μωάμεθ να προσπαθούσε απλώς να απαλλαγεί από την ερωμένη του, επικαλούμενος ότι πρέπει να ετοιμάσει εκστρατείες, και να προσπαθούσε ταυτόχρονα να πείσει τους στρατηγούς του να κάνουν υπομονή, επειδή περνά έναν μήνα/χρόνο του μέλιτος! Αυτοί είμαστε…
Για να απαλλαγούμε από αυτό το σιδηρούν παραπέτασμα, που οδηγεί στο μηδέν σε όλα τα βασικά ζητήματα, θα πρέπει να αλλάξουμε στάση απέναντι στα πράγματα. Όχι στα λόγια μόνο, αλλά και με πράξεις. Μάλιστα, αυτό χρειάζεται έναν προγραμματισμό. Πρέπει να μάθουμε ότι προγραμματισμό δεν οφείλουν να κάνουν μόνο οι κυβερνήσεις. Οφείλουν να κάνουν και οι πολίτες, οι οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών, τα οργανωμένα σύνολα και κόμματα που διαφωνούν με τους χειρισμούς της κυβέρνησης.
Τι περιμένουμε
Όσοι λειτουργούν υπέρ της στασιμότητας στα μεγάλα ζητήματα θα ακολουθήσουν σχεδόν σίγουρα τα επόμενα βήματα:
Όσοι θέλουν ακύρωση της όποιας προοπτικής για επανέναρξη ουσιαστικών συνομιλιών θα εργαστούν το επόμενο διάστημα μανιωδώς, προκειμένου
(α) Η εικόνα του Τουφάν Ερχιουρμάν να καταρρεύσει στο εσωτερικό της ελληνοκυπριακής κοινότητας. Με όπλο δηλώσεις, φράσεις που θα λεχθούν, αλλά και «πληροφορίες». Οι ταγοί της στασιμότητας θα δημιουργήσουν έναν χείμαρρο «εκτιμήσεων» και «αναλύσεων».
(β) Οι συγκλίσεις μέχρι και το δείπνο του Κραν Μοντανά να αμφισβητούνται καθημερινά. Ακόμη και το ίδιο το πλαίσιο Γκουτέρες.
(γ) Να δημιουργηθεί ένα τέτοιο κλίμα «περιρρέουσας», που όποιος τολμά έστω να ελπίζει για λύση μετά την εκλογή Ερχιουρμάν να μην τολμά να το εκδηλώσει. Ήδη, οι υπέρμαχοι της λύσης σε ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ κρατούν χαμηλούς τόνους, και προπάντων αποφεύγουν να εκδηλώσουν προσδοκία σε σχέση με την εκλογή του. Σε τρεις μήνες από τώρα, η περιρρέουσα θα είναι τόσο συνθλιπτική που θα επιβάλει σχεδόν απόλυτη σιωπή.
Τι μπορούμε να κάνουμε
(Α) Πολιτική συντήρησης για το κρίσιμο πρώτο διάστημα: Αυτό μπορεί να επιτευχθεί αν διαχυθεί μέσα στην κοινωνία και στις συνειδήσεις μας ένα δίδυμο παραδοχών: (α) Με τον Τουφάν Ερχιουρμάν αλλάζει το σκηνικό. (β) Αλλαγή του σκηνικού δεν σημαίνει επιστροφή στο 2017. Έχουν μεσολαβήσει 8 ολόκληρα χρόνια ξηρασίας, αλλά και εξελίξεων που δυσκολεύουν πολύ την επιστροφή. Το διαπραγματευτικό πλαίσιο δεν θα είναι το ίδιο, οι όροι για επανέναρξη των συνομιλιών επίσης. Ο διεθνής παράγοντας -και ειδικά η Γενική Γραμματεία του ΟΗΕ- μπορούν να είναι σύμμαχοι σ’ αυτό.
(Β) Να αλλάξει η ατζέντα της συζήτησης: Θα πρέπει η ατζέντα του δημόσιου διαλόγου να φύγει από τα χέρια των υποστηρικτών της «όποιας μη λύσης». Για να γίνει αυτό, οι υποστηρικτές της λύσης οφείλουν να κάνουν δύο πράγματα: (α) Να φροντίσουν ώστε το Κυπριακό να ανακαταλάβει την πρώτη θέση στις προτεραιότητες. (β) Να καταθέσουν διαδικαστικές προτάσεις για την πορεία προς την επανέναρξη των συνομιλιών. Για παράδειγμα, τι αντιπροτείνουμε στην πιθανή θέση της άλλης πλευράς για αναγνώριση της κυριαρχικής ισότητας σε περίπτωση μη κατάληξης των συνομιλιών; Μια αντιπρόταση θα μπορούσε να είναι η ενίσχυση του κανονισμού της Πράσινης Γραμμής. Ή, κάτι που έθεσε κάποτε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ο Τάσσος Παπαδόπουλος, για υπό συγκεκριμένους όρους λειτουργία του λιμανιού της Αμμοχώστου (ή ακόμη και του αεροδρομίου της Τύμπου), με παράλληλη επιστροφή της πόλης. Απαντήσεις μπορούν να βρεθούν. Φτάνει έγκαιρα να συνειδητοποιήσουμε ότι όσοι επιθυμούν τη λύση θα πρέπει αυτοί πρώτοι να ανοίξουν τη συζήτηση, όχι όσοι δεν την επιθυμούν.
(Γ) Προτεραιότητα από τώρα ο διαχειριστής: Τα επόμενα δύο χρόνια δεν πρόκειται να γίνει κάτι ουσιαστικό. Με τον Ν. Χριστοδουλίδη στην προεδρία αυτό είναι πολύ δύσκολο. Άρα, απομένει ζωτικός χρόνος από τον Φεβρουάριο του 2028 μέχρι τον Οκτώβριο του 2030. Θα εξανεμιστεί και αυτός, αν ο επόμενος Πρόεδρος δεν είναι ειλικρινής υπέρμαχος της λύσης. Η αναζήτησή του θα πρέπει να είναι η έγνοια όσων την επιθυμούν, από τώρα. Σε έναν χρόνο θα είναι ίσως αργά.
Έχει τη σημασία του και κάτι άλλο: Να μην επιτρέψουμε η προεκλογική περίοδος για τις βουλευτικές να δημιουργήσει ένα τόσο τοξικό κλίμα που να δημιουργεί τείχη στη μετεκλογική συνεννόηση, ενόψει των προεδρικών. Γιατί οι προεδρικές σε δύο χρόνια θα είναι πολύ διαφορετικές από όλες τις προηγούμενες.
…με τη «χαμένη» γενιά (1): Ιδιαίτερα τον τελευταίο χρόνο, κορυφώνεται η αίσθηση ότι, όχι απλώς η διαπλοκή και η διαφθορά βασιλεύουν, αλλά υπάρχει και ένα κράτος ανίκανο ακόμη και για τα στοιχειώδη. Αυτό σπρώχνει πια ακόμη πιο μακριά τους νέους από τις πολιτικές διαδικασίες. Κάτι που στις βουλευτικές εκλογές θα εκφραστεί όχι μόνο με την αποχή, αλλά και με την υπερψήφιση «αντισυστημικών» σχημάτων. Αν τα υπόλοιπα κόμματα δεν υπερβούν τον εαυτό τους, ΕΛΑΜ, ΑΛΜΑ και «Άμεση Δημοκρατία» θα προσελκύσουν μαζί 30% των ψηφοφόρων.
…με τη «χαμένη» γενιά (2): Ο Ν. Χριστοδουλίδης πανηγυρίζει για το ότι η ΕΕ θα ασχοληθεί με το θέμα της στέγασης. Η ΕΕ πολύ καλά κάνει. Ο ίδιος, εκτός από τα υποτυπώδη και ανεπαρκή που εφαρμόζονται, θα κάνει κάτι; Δεν είναι μόνο τα εξωφρενικά ενοίκια για τους νέους. Είναι και η απαράδεκτη συμπίεση των μισθών τους σε επίπεδα δυσανάλογα και με τη στέγαση και με τη σωρευτική αύξηση του πληθωρισμού. Πόσο ηθικό είναι μια κοινωνία της καλοπέρασης και των θετικών ρυθμών ανάπτυξης να ζητά από νέους να ζήσουν με 1.200 ευρώ, πληρώνοντας 800 και 900 ευρώ ενοίκιο;
…με τη «χαμένη» γενιά (3): Η αίσθηση του ανύπαρκτου κράτους εντείνεται όποτε υπουργοί προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Τα όσα ακούστηκαν για τα αίτια της ανεξέλεγκτης εγκληματικότητας π.χ. έκαναν τα πράγματα χειρότερα. Είναι σαν πιστοποίηση της άνθησής της… Όπως πάμε, σε λίγο καιρό θα γίνουμε συστηματικό φυτώριο της εγκληματικότητας: Θα δίνουμε στους νέους το μήνυμα ότι όποιος δεν πλουτίζει με τη συμμετοχή του στον υπόκοσμο, είναι βλαξ…
