Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το σχολείο αδικεί τους μαθητές των οποίων το εκπαιδευτικό και κοινωνικό υπόβαθρο εμποδίζει την ομαλή ανάπτυξή τους. Αυτοί οι μαθητές αποκλείονται σιωπηρά από τη διαδικασία μάθησης της τάξης μεικτής ικανότητας λόγω των ατελειών που παρουσιάζει το εκπαιδευτικό σύστημα. Και όμως, υπάρχουν τρόποι για να συμπεριληφθούν αυτά τα παιδιά στην τάξη μεικτής ικανότητας αν βοηθηθούν να αναπτύξουν τις δυνατότητές τους πάντοτε στα πλαίσια των ικανοτήτων τους. Σε μια τάξη μεικτής ικανότητας πρέπει να προσφέρεται η ευκαιρία σε κάθε μαθητή να συνεισφέρει, το κατά δύναμιν σίγουρα, στην επίτευξη των στόχων που έχουν τεθεί από την ομάδα του, έστω και με την τοποθέτηση ενός μικρού λιθαριού. Αδύνατοι, μέτριοι και καλοί μαθητές πρέπει να εργάζονται συλλογικά και ατομικά κάτω από την επιτήρηση και καθοδήγηση του καθηγητή τους μέσα σ’ ένα κλίμα όπου η συνεισφορά του κάθε μαθητή, όσο μικρή ή μεγάλη και αν είναι, θα εκτιμάται δεόντως. Το πιο σημαντικό στοιχείο στην τάξη μεικτής ικανότητας είναι η πρόκληση που πρέπει να βασίζεται σε βατές εργασίες. Ο κάθε μαθητής θα πρέπει να αναλαμβάνει εργασίες που θα μπορεί να φέρει εις πέρας για να υπάρχει το κίνητρο και η πρόκληση που θα τον ενθαρρύνουν να δουλέψει σκληρά για την επιτυχία του στόχου του.
Το γενικό πλαίσιο στο οποίο ακολουθείται και προχωρεί το πρόγραμμα του μαθήματος σε μια τάξη μεικτής ικανότητας είναι το ίδιο. Αυτό που διαφέρει είναι ο ρυθμός της προόδου που σίγουρα διαφέρει από μαθητή σε μαθητή αλλά παρ' όλη τη διαφορά επιπέδων δεν εμποδίζει τους μαθητές να εκμεταλλεύονται τις όσες δυνατότητες έχουν για να φτάσουν όσο το δυνατόν ψηλότερα. Συνεπώς είναι υπέρτατο καθήκον μας να τροποποιήσουμε το εκπαιδευτικό μας σύστημα στα μέτρα των εκπαιδευτικών αναγκών των μαθητών μας οι οποίοι αναπτύσσονται με διαφορετικούς ρυθμούς και να προσπαθήσουμε να μεγιστοποιήσουμε το όφελος που μπορούμε να κερδίσουμε από τα θετικά στοιχεία των μαθητών μας. Και η επίτευξη αυτού του στόχου, πιστεύουμε, βασιζόμενη στην παροχή ίσων ευκαιριών για όλους και στη μόρφωση του ανθρώπου του «άνω θρώσκω» και όχι στη δημιουργία των «σπουδασμένων Άιχμαν του Άουσβιτς».
Κλείνοντας και αναφερόμενος στους σπουδασμένους Άιχμαν του Άουσβιτς οφείλω να τονίσω ότι η ειρήνη εξασφαλίζεται μέσα από την παιδεία. Η παιδεία που είναι εθνοκεντρική, πολυπολιτισμική, νεοουμανιστική προωθεί την ειρήνη. Η εθνικιστική παιδεία σίγουρα καταλήγει σε πολέμους και καταστροφές. Η δική μας παιδεία πέραν των ακαδημαϊκών προβλημάτων πάντοτε υπήρξε εθνικιστική προκαλώντας την καταστροφή της πατρίδας μας. Και είναι εδώ που πρέπει να πράξουμε τα δέοντα για μια αλλαγή τεράστια που θα ωφελήσει την πατρίδα μας για να μην ξαναζήσουμε την τραγωδία του 1974 και όχι μόνο.
