Από τότε που εξελέγη Πρόεδρος της ΚΔ,ο Νίκος Χριστοδουλίδης δεν έπαψε να επαναλαμβάνει ότι είναι έτοιμος να επαναρχίσει τις συνομιλίες το συντομότερο και να τονίζει την αποφασιστικότητά του για επίλυση του Κυπριακού. Με αυτή τη στάση κατάφερνε να τα φέρνει βόλτα και να επιβιώνει πολιτικά τόσο στο εξωτερικό, όπου στα μάτια των ξένων είναι ένας ηγέτης με βούληση να λύσει ένα χρονίζον πρόβλημα, όσο και στο εσωτερικό, παρ' όλο που η συντριπτική πλειονότητα των δυνάμεων που τον στηρίζουν είναι απορριπτικοί, δεν θέλουν λύση και βολεύονται με τη σημερινή στασιμότητα. Και εννοώ τα κόμματα ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ και ΔΗΠΑ, την Εκκλησία, τον Αρχιεπίσκοπο, τα τηλεοπτικά κανάλια και τα πλείστα ΜΜΕ. Όλοι αυτοί ακούν από τον Πρόεδρο αυτά που θέλουν να ακούσουν και με αρκετή δόση πατριωτισμού αλλά γνωρίζουν ότι όταν έρθει η ώρα των αποφάσεων θα ξεφύγει με τις γνωστές ρητορικές υπεκφυγές και έτσι είναι ήσυχοι. Για το ΕΛΑΜ δεν έχει έγνοια και σε αυτό εναποθέτει τις προσδοκίες του για επανεκλογή. Η φρασεολογία και οι θέσεις του πάνω στις διάφορες πτυχές του Κυπριακού είναι πολύ προσεκτικά διατυπωμένες ούτως ώστε αφενός μεν να ικανοποιούν το εσωτερικό ακροατήριο και αφετέρου να μην παίρνει ουσιαστικά θέση για τα θέματα αιχμής που προκάλεσαν την κατάρρευση των διαπραγματεύσεων. Με τις γενικόλογες και αόριστες θέσεις του απόφευγε συστηματικά να μπαίνει σε λεπτομέρειες.
Όμως τα δεδομένα αλλάζουν με την εκλογή του Τουφάν Έρχιουρμαν και τις μέχρι τώρα γνωστές τοποθετήσεις του. Απορρίπτει τα δύο κράτη, δέχεται τη ΔΔΟ, επιμένει στην πολιτική ισότητα, προτείνει την αποδοχή των συγκλίσεων και οι συνομιλίες να είναι κλειστού τέλους, δηλ. να τεθεί χρονοδιάγραμμα. Οι θέσεις του είναι αυτονόητες και έπρεπε να αποτελούν την παντιέρα μας για επανέναρξη των συνομιλιών. Οποιοσδήποτε καλοπροαίρετος συνομιλητής που πραγματικά επιθυμεί τη λύση έπρεπε να τις χαιρετίσει. Ωστόσο η αντιμετώπιση που έτυχαν από τους ανθρώπους του Προεδρικού και όλο το απορριπτικό μέτωπο είναι κάθε άλλο παρά εποικοδομητική. Καταβάλλεται κάθε προσπάθεια διαστρέβλωσής τους όπως και ακύρωσης του ΤΕ φθάνοντας μέχρι του σημείου να περάσουν το σύνθημα «τι Τατάρ, τι Ερχιουρμάν;»(!).
Μέχρι τώρα ο Τατάρ τούς βόλευε, το Κυπριακό δεν προχωρούσε και η φράση κλισέ «για όλα φταίει η τουρκική αδιαλλαξία» έβρισκε ανταπόκριση. Τώρα, που έφυγε ο Τατάρ, τα πράγματα γίνονται δύσκολα για τον ΠτΔ και έπρεπε να βρεθεί τρόπος να συνεχιστεί η στασιμότητα και να διαφυλαχθούν τα «ωφελήματα» που απολαύουν όλοι οι ετερόκλητοι που τον υποστηρίζουν. Αυτό ξεκίνησε ήδη από την πρώτη μέρα της ανακοίνωσης της εκλογικής νίκης του ΤΕ με προεξάρχοντα τον προκαθήμενο της Εκκλησίας, τον οποίο πρόβαλε το ΡΙΚ για αρκετά λεπτά στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων να εκφωνεί τον εθνικιστικό, διχαστικό και κάθε άλλο παρά συναινετικό ή συνενωτικό του λόγο. Ακολούθησαν ομοβροντίες ενάντια στον νέο ηγέτη των Τ/Κ καταστρέφοντας και δηλητηριάζοντας το όποιο θετικό κλίμα δημιουργήθηκε με την εκλογή του Έρχιουρμαν.
Απέναντι στην κατάσταση που καλλιεργείται, ποια είναι η στάση του Προέδρου; Καμιά παρέμβαση για βελτίωση του κλίματος ως εάν να την ευνοεί και να την επιδιώκει. Και διερωτάται κάποιος γιατί σιωπούν τα κόμματα που θέλουν την επανένωση (ΔΗΣΥ, ΑΚΕΛ, Βολτ) και οι υπόλοιποι σκεπτόμενοι πολίτες που βλέπουν ότι σε περίπτωση νέου ναυαγίου δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής αλλά μονιμοποιείται η διχοτόμηση. Ειδικά από τον Συναγερμό του Γλαύκου Κληρίδη ο κόσμος αναμένει περισσότερα. Με το να ανταγωνίζεται το ΕΛΑΜ σε «πατριωτισμό» και να ασκεί στην κυβέρνηση μια λάιτ αντιπολίτευση δεν προωθείται το Κυπριακό. Όλες οι δυνάμεις της επανένωσης έχουν ευθύνη απέναντι στον λαό να συσπειρωθούν συγκροτώντας ένα δυναμικό μέτωπο με κεντρικό σύνθημα τη λύση και επανένωση της πατρίδας μας.
Με κάθε ειλικρίνεια, εκτιμώ ότι ο Πρόεδρος δεν έχει δώσει απτά δείγματα γραφής, παρ' όλο που είχε τις ευκαιρίες, που να καταδεικνύουν τη βούλησή του για διευθέτηση του προβλήματος. Όταν το κάνει, έστω και τώρα, θα έχει όλους παρά το πλευρό του, να τον υποστηρίζουν, ανεξάρτητα κομματικής προέλευσης. Δεν θα έχει άλλη ευκαιρία.
