Ένας θάνατος είναι ένας θάνατος. Το τέλος της ζωής. Είτε προέρχεται από πόλεμο, είτε πλήρης ημερών, είτε από επίθεση καμικάζι, ασθένεια, φυσική καταστροφή ή απ’ το ίδιο μας το χέρι, το γεγονός αυτό συνοδεύει την ανθρώπινη ύπαρξη, ανέκαθεν και εις τους αιώνας των αιώνων. Το ζήτημα για εμάς, τους δημοσιογράφους, δεν είναι αν θα καλύψουμε το θέμα, αλλά γιατί το καλύπτουμε και πώς.
Η δημοσιογραφία υπάρχει για να φωτίζει το πώς ο πόλεμος σκοτώνει τα παιδιά, πως ο καρκίνος θερίζει ή γιατί αυξάνονται τα τροχαία, ώστε κάτι επιτέλους να αλλάξει. Κάθε είδηση έχει νόημα όταν υπηρετεί έναν κοινωνικό σκοπό. Το ίδιο πρέπει να ισχύει για την αυτοχειρία, ίσως μάλιστα περισσότερο από κάθε άλλο θέμα, γιατί όλες οι έρευνες συμφωνούν πως ο τρόπος με τον οποίο τα ΜΜΕ καλύπτουν μια αυτοχειρία μπορεί να σώσει ή να καταστρέψει ζωές.
Και μόνο του αυτό το γεγονός πρέπει να οδηγεί σε σοβαρότητα. Η ρομαντικοποίηση, η περιγραφή του τρόπου, η υπερανάλυση των προσωπικών κινήτρων, όλα αυτά γεννούν συναισθήματα ταύτισης και απόγνωσης σε όσους ήδη υποφέρουν. Αυτοί είναι οι μόνοι αποδέκτες ενός τέτοιου μηνύματος, γιατί όλοι οι υπόλοιποι απλώς θα διαβάσουμε το αυτονόητο, πως άλλος ένας άνθρωπος πέθανε. Μιας και κάθε πράξη αυτοχειρίας είναι απόλυτα μοναδική.
Η αυτοχειρία λοιπόν δεν πρέπει να αποσιωπάται επειδή είναι ταμπού, αλλά να τυγχάνει χειρισμού με ύψιστη ευαισθησία, επειδή η απρόσεκτη αναφορά μπορεί να οδηγήσει σε μιμιτισμό. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να μιλάμε. Αντίθετα, πρέπει να μιλάμε καλύτερα, να στρέφουμε τη συζήτηση στην ψυχική υγεία, στην απελπισία, στην απομόνωση, στα κοινωνικά αίτια και στη στήριξη που υπάρχει. Οι λέξεις έχουν δύναμη.
Ως εκ τούτου, όταν καλύπτουμε την αυτοχειρία δεν καλύπτουμε έγκλημα, ούτε ψάχνουμε τον λόγο, αποφεύγουμε εκφράσεις που ψάχνουν οπαδούς, έτσι μαθαίνουμε να αφηγούμαστε με σεβασμό, κατανόηση και με στόχο, ποιος ξέρει, να δώσουμε σε κάποιον άνθρωπο ελπίδα.
Η δημοσιογραφική παιδεία, ο μιντιακός γραμματισμός δεν ζητά σιωπή αλλά ευθύνη. Να θυμόμαστε πως κάθε λέξη, κάθε τίτλος, κάθε φωτογραφία μπορεί να γείρει τη ζυγαριά ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο. Και γι’ αυτό, η ηθική κάλυψη της αυτοχειρίας δεν είναι απλώς καλή δημοσιογραφία είναι καθήκον προς τη ζωή.
