Εντάξει! Θα αποδεχτώ τη στατιστική. Πως μέσα στον σκουπιδότοπο των μκδ, 2 στις 10 αναρτήσεις αξίζουν τον κόπο και να γραφτούν, να δημοσιευτούν και φυσικά να διαβαστούν. Και βεβαίως να αναπαραχθούν από όλους όσοι έχουν την ευαισθησία της ανάγνωσης τέτοιων αναρτήσεων.
Χθες με την πρώτη επαφή στο κινητό, το φατσοβιβλίο έβγαλε Ρόμπερτ Ντε Νίρο. Ομολογώ πως αφουγκραζόμουν πως κάτι ξεχωριστό έκανε ο σπουδαίος ηθοποιός, ο οποίος είναι από αυτούς που τιμούν την ταυτότητά τους με πράξεις κι όχι μπλα μπλά. Ποια ταυτότητα; Ηθοποιός σημαίνει φως. Γνωστό απόφθεγμα, γνωστό τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι…Ξεκινώ και διαβάζω:
«Σε ένα λαμπερό φιλανθρωπικό γκαλά του Μανχάταν γεμάτο με δισεκατομμυριούχους και μεσίτες δύναμης, ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο έκανε αυτό που κανείς άλλος δεν τολμούσε: τους είπε την αλήθεια κατάμουτρα.
Η βραδιά προοριζόταν να τιμήσει τον Ντε Νίρο για το φιλανθρωπικό του έργο.
Αλλά αντί να δώσει μια ευγενική ομιλία αποδοχής, μπήκε στο μικρόφωνο, κοίταξε κατευθείαν στο μπροστινό τραπέζι όπου αρκετοί μεγιστάνες τεχνολογίας κάθονταν και είπε με το σήμα κατατεθέν του ήρεμο, σιδερένιο τόνο: «Αν μπορείτε να ξοδέψετε δισεκατομμύρια για να φτιάξετε πυραύλους, εφαρμογές και εικονικούς κόσμους, μπορείτε να ξοδέψετε ένα κλάσμα από αυτό για να ταΐσετε παιδιά και να ανοικοδομήσετε κοινότητες.
Θέλετε να αυτοαποκαλείστε οραματιστές; Τότε απόδειξέ το με συμπόνια, όχι με δελτία Τύπου.»
Η αίθουσα χορού πάγωσε.
Τα πιρούνια σταμάτησαν.
Οι κάμερες έπιασαν τον Mark Zuckerberg να κοιτάζει το τραπεζομάντιλο, η έκφραση δυσανάγνωστη.
Ο Elon Musk δεν κούνησε ούτε μυ.
Αλλά ο De Niro δεν είχε τελειώσει. Συνέχισε χωρίς κραυγές, χωρίς θεατρινισμούς, μόνο ακατέργαστο ηθικό βάρος: «Το μεγαλείο δεν μετριέται με αυτό που χτίζεις... αλλά από αυτόν που σηκώνεις.»
Μετά ήρθε το σοκ. Μπροστά σε ολόκληρο το ελίτ κοινό, ο De Niro ανακοίνωσε ότι δωρίζει προσωπικά κέρδη 8 εκατομμυρίων δολαρίων από πρόσφατες ταινίες και εργασίες του στο ίδρυμα για τη χρηματοδότηση κατοικιών, ψυχικής υγείας και προγραμμάτων αποκατάστασης για οικογένειες που αγωνίζονται στο Λος Άντζελες.
Το πλήθος λαχανιάστηκε.
Μερικοί στάθηκαν.
Οι περισσότεροι δεν ήξεραν τι να κάνουν.
Και μετά έκλεισε με τη γραμμή που χτύπησε σαν κεραυνός:
«Η απληστία δεν είναι δύναμη.
Η συμπόνια είναι.»
Εκείνο το βράδυ, ο Robert De Niro δεν μίλησε απλά.
Αυτός έθεσε το πρότυπο».
Θα μου πείτε, ε, και τι έγινε; Αμερική είναι αυτή, μπορεί να λεχθούν και να ειπωθούν τα πάντα. Και καλά και κακά, όμορφα και άσχημα. Θα σας πω! Προτιμώ αυτήν την ατμόσφαιρα παρά τη δική μας όπου είναι σπάνιο να ακουστεί δημόσιος λόγος - καταγγελία μπροστά στους όποιους ισχυρούς του χρήματος ή άλλης εξουσίας.
Ο Ντε Νίρο τουλάχιστον έσωσε την πεποίθηση πως, ναι: ηθοποιός σημαίνει φως. Έστω και μόνος του, το φως του ήταν και θα είναι εκτυφλωτικό… Για όσους πιστεύουν ακόμα πως ηθοποιός είναι αυτός που με το φως του πνεύματός του ποιεί το ήθος.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΖΙΒΑΣ
