Ο Αμερικανός συγγραφέας, γνωστός για τα μυθιστορήματα «Ο γέρος και η θάλασσα», «Για ποιον χτυπά η καμπάνα» και «Αποχαιρετισμός στα όπλα», δεν στηριζόταν σε εκλάμψεις έμπνευσης ή σε νύχτες δημιουργικής μανίας. Αντιθέτως, είχε οικοδομήσει μια αυστηρή, μεθοδική ρουτίνα, που περιλάμβανε καθημερινή εργασία, πειθαρχία και εξίσου απαραίτητη… καλή ζωή.
Πρωινή συγγραφή – πριν ξυπνήσει ο κόσμος
Η ημέρα του ξεκινούσε πολύ νωρίς, συχνά πριν την ανατολή του ήλιου. Για τον Χέμινγουεϊ, η σιωπή των πρώτων ωρών της ημέρας ήταν ιερή: «Γράφω κάθε πρωί όσο πιο κοντά στο πρώτο φως γίνεται. Είναι δροσερά, δεν σε ενοχλεί κανείς, και ζεσταίνεσαι καθώς γράφεις».
Ο ίδιος θεωρούσε πως εκείνη η ώρα προσφέρει τη μεγαλύτερη διαύγεια. Δεν ακολουθούσε κάποιο μυστικιστικό τελετουργικό, ούτε πίστευε ότι η δημιουργικότητα του μυαλού εξαρτάται από αστρολογικές συγκυρίες ή ψυχικές ροές. Ήταν απλώς πρακτικός: «Ξυπνάς, γράφεις πριν ξεκινήσουν όλα, και μετά ζεις».
Το «κόλπο» για συγγραφή χωρίς μπλοκάρισμα
Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά τεχνάσματα του Χέμινγουεϊ ήταν να σταματά το γράψιμο ενώ βρισκόταν σε ροή, ακόμα και στο μέσο μιας πρότασης ή παραγράφου. Αντί να εξαντλεί το δημιουργικό του απόθεμα, διέκοπτε εσκεμμένα τη συγγραφή, γνωρίζοντας ότι έτσι θα επέστρεφε την επόμενη ημέρα με όρεξη και έτοιμος να συνεχίσει.
«Όταν σταματάς ενώ ξέρεις τι θα γίνει μετά, κουβαλάς την ιστορία μαζί σου, την σκέφτεσαι στη διαδρομή, στο φαγητό, με τους φίλους σου. Έτσι, την επόμενη μέρα, δεν χρειάζεται να ξεκινήσεις από το μηδέν.»
Με αυτόν τον τρόπο κατάφερνε να αποφεύγει τον διαβόητο εχθρό κάθε συγγραφέα: το μπλοκάρισμα. Η προετοιμασία της επόμενης μέρας ξεκινούσε από την ώρα που σταματούσε την τρέχουσα.
Γράψε, αλλά ζήσε κιόλας
Ο Χέμινγουεϊ ήταν πολέμιος της ιδέας του απομονωμένου δημιουργού. Όπως τόνιζε επανειλημμένα στα έργα και τις επιστολές του, η ζωή είναι η πρώτη ύλη της λογοτεχνίας. Το γράψιμο χωρίς εμπειρία, συναναστροφή, ή πάθος είναι κενό.
«Η ζωή είναι αναγκαία για τη συγγραφή», έλεγε. Γι’ αυτό, μετά το πρωινό γράψιμο, αφιέρωνε το υπόλοιπο της ημέρας στο να ζει. Είτε συζητούσε με φίλους και συναδέλφους όπως η Γερτρούδη Στάιν, ο Σκοτ Φιτζέραλντ ή ο Τζέιμς Τζόις, είτε μεθούσε στα καφέ του Παρισιού, είτε απλώς περπατούσε, παρατηρούσε και κατέγραφε τον κόσμο γύρω του.
Η ζωή του στο Παρίσι, όπως περιγράφεται στο αυτοβιογραφικό του έργο A Moveable Feast (Μια κινητή γιορτή), είναι απόδειξη αυτής της ισορροπίας ανάμεσα στη δουλειά και τη διασκέδαση.
Το κενό της δημιουργίας
Η δημιουργική διαδικασία, όπως την περιέγραφε ο ίδιος, ήταν σχεδόν ερωτική. «Όταν σταματάς, είσαι άδειος και ταυτόχρονα γεμάτος, όπως όταν κάνεις έρωτα με κάποιον που αγαπάς. Τίποτα δεν μπορεί να σε αγγίξει μέχρι την επόμενη μέρα που θα το ξαναζήσεις».
Ο Χέμινγουεϊ θεωρούσε τη συγγραφή μια επαναλαμβανόμενη πράξη πάθους και αφιέρωσης. Και αυτή η αναμονή για την επόμενη ημέρα, για την επόμενη σελίδα, για την επόμενη αλήθεια — ήταν το μόνο δύσκολο κομμάτι.
Μάθημα για όλους: Πειθαρχία, απλότητα, ισορροπία
Η ρουτίνα του Έρνεστ Χέμινγουεϊ είναι παράδειγμα όχι μόνο για συγγραφείς, αλλά για κάθε δημιουργικό επαγγελματία. Με ένα απλό μοντέλο ζωής — δουλειά το πρωί, ζωή το υπόλοιπο, ξεκούραση το βράδυ — κατάφερε να χτίσει μια τεράστια λογοτεχνική κληρονομιά.
Σε μια εποχή που ο καλλιτέχνης ταυτίζεται είτε με την τεμπελιά είτε με την αυτοκαταστροφή, ο Χέμινγουεϊ μας υπενθυμίζει πως το μεγαλύτερο ταλέντο είναι η συνέπεια.
Πηγή: cnn.gr
