Αν δεν υπάρξει κάποια συγκλονιστική εξέλιξη, όταν τα παιδιά μου θα είναι στην ηλικία την οποία έχω σήμερα, το κυπριακό πρόβλημα θα γίνεται σχεδόν 90 χρονών! Αλλά θα συνεχίσουν να είναι εκ μητρογονίας πρόσφυγες.
Και επειδή «ο χρόνος τρώει τα πάντα», όπως έλεγαν οι Ρωμαίοι, το 2054 δεν είναι μακριά, και μέχρι τότε αν συνεχίσει η ίδια κατάσταση στον τόπο μας, θα έχει εξαφανιστεί κάθε προοπτική διεκδίκησης της επανένωσης της πατρίδας μας.
Οι ερωτήσεις και τα διλήμματα πολλά. Κάποιος εύλογα μπορεί να ρωτήσει: μήπως εδώ που φτάσαμε δεν έχουμε και πολλά να χάσουμε αν τολμήσουμε να σκεφτούμε λίγο έξω από το κουτί; Μήπως οφείλουμε να κάνουμε «το άλμα το πιο μεγάλο από τη φθορά» που λέει και ο ποιητής με τολμηρές προτάσεις οι οποίες θα ταράξουν τα λιμνάζοντα νερά του κυπριακού και θα οδηγηθούμε στη λύση;
Κάποιες προτάσεις μπορεί μεν να είναι «έξω από το κουτί» αλλά να είναι τόσο αυτονόητες, καθαρές και σωστές που όταν φωτίζονται να απορεί κανείς γιατί δεν τέθηκαν πιο νωρίς.
Μια τέτοια πρόταση είναι και αυτή που παρουσίασε τις προάλλες ο πρώην ευρωβουλευτής του ΑΚΕΛ Τάκης Χατζηγεωργίου, σύμφωνα με την οποία καλεί τον ΟΗΕ να ιδρύσει μια έδρα στην Κύπρο μετά τη λύση του προβλήματος. Μια τέτοια πρωτοβουλία θα έχει σημαντικό, θετικό αντίκτυπο στην επανενωμένη Κύπρο και θα εμπεδώσει το αίσθημα ασφάλειας. Ταυτόχρονα, η παρουσία έδρας ενός διεθνούς οργανισμού στον τόπο μας θα ενθαρρύνει Ε/Κ και Τ/Κ να επιμείνουν στην προοπτική του διαλόγου, να δουν το κοινό συνολικό «δάσος» αντί για «τα δέντρα της κάθε κοινότητας» και να προσπερνούν τις δυσκολίες που ενδεχομένως θα προκύπτουν κατά τα πρώτα στάδια της λύσης για τη λειτουργία του κοινού μας κράτους. Την πρόταση υποστήριξαν όλα τα κόμματα. Από την Αριστερά μέχρι τη Δεξιά. Γεγονός που επιβεβαιώνει ότι ιδεολογικές και κομματικές διαφορές δεν μπορούν να σταματήσουν μια αυτονόητα σωστή προσέγγιση για το κοινό μας μέλλον. Αντιλαμβάνομαι ότι η δημόσια συζήτηση για το πώς μπορεί να υλοποιηθεί η πρόταση του κ. Χατζηγεωργίου θα συνεχιστεί. Και μακάρι να τη δούμε να γίνεται πράξη.
Εδώ και 20 -τουλάχιστον- χρόνια οι κατά καιρούς Γενικοί Γραμματείς του ΟΗΕ μας ενθαρρύνουν να χτίσουμε σχέσεις εμπιστοσύνης με την άλλη κοινότητα. Τα ΜΟΕ πάνε και έρχονται κατά καιρούς και πολλοί δικαιολογημένα μπορεί να τα αντιμετωπίζουν με καχυποψία αφού δεν εντάσσονται στο πλαίσιο ενός ευρύτερου σχεδίου και πολύ λίγο άλλαξαν το έδαφος για τη λύση. Γι’ αυτό και σήμερα, που η απογοήτευση και η καχυποψία έχουν επικρατήσει στο παρασκήνιο των διαβουλεύσεων για την επανεκκίνηση του διαλόγου, χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ προτάσεις οι οποίες να μπορούν να δώσουν ξανά μια μικρή -έστω- κινητικότητα. Προτάσεις οι οποίες να αναδεικνύουν τη μεγάλη εικόνα των πολλών και δυναμικών προοπτικών που μπορεί να έχει η πατρίδα μας μετά τη λύση.
Η ευθύνη είναι συλλογική.
*Ο Μαρίνος Κλεάνθους είναι υποψήφιος ευρωβουλευτής της ΔΗΠΑ-Συνεργασία. Είναι αντιπρόεδρος τής ΔΗΠΑ και δημοτικός σύμβουλος στον δήμο Αγλαντζιάς.
