Δεν είμαι ο κατάλληλος να μιλήσω για πότε ξεκίνησε το παλαιστινιακό πρόβλημα, ούτε ο κατάλληλος να μοιράσει ευθύνες σε όσους εμπλέκονται. Διαφορετικό είναι να το ζεις, διαφορετικό αν το βιώνεις μέσα από τη Γάζα, τη Δυτική Όχθη, ακόμα και το Τελ Αβίβ, διαφορετικό να το βιώνεις ως Άραβας στο Ισραήλ, ως Εβραίος στην Ευρώπη, διαφορετικό ως μουσουλμάνος στην Αμερική. Η ιστορία του παλαιστινιακού προβλήματος είναι δεδομένο όμως ότι δεν ξεκίνησε στις 7 Οκτωβρίου του 2023, ούτε θα τελειώσει με την όποια απόφαση για εκεχειρία, που όλο και απομακρύνεται. Και αφού ξεκαθαρίσαμε 2-3 απαραίτητα πράγματα, ας πούμε και το αυτονόητο, ότι δεν είμαι με τη Χαμάς και ούτε γράφονται αυτές οι γραμμές για να στηρίξουν τον οποιονδήποτε φονταμενταλιστή ακραίο της όποιας θρησκείας. Πάμε όμως τώρα στην ουσία.
Αυτές τις μέρες δεν ήταν και οι πιο περήφανες για να είσαι Κύπριος. Δυστυχώς, βλέποντας τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να συναγελάζεται σε χαρούμενο και εύθυμο περιβάλλον με τον Νετανιάχου, περισσότερο το αίσθημα που σου βγαίνει είναι αυτό της ντροπής. Κατανοητή η γεωγραφία, κατανοητές και οι αναγκαίες σχέσεις με μία γειτονική χώρα όπως το Ισραήλ. Εκείνο όμως που είναι ακατανόητο είναι μία χώρα που βιώνει την κατοχή, τον εποικισμό, τον σφετερισμό των περιουσιών των προσφύγων να μην ενδιαφέρεται ότι μία άλλη χώρα κάνει ακριβώς τα ίδια και χειρότερα σε έναν άλλον λαό. Με ποια μούτρα δικάζουμε τους σφετεριστές των περιουσιών των προσφύγων στα κατεχόμενα όταν αποδεχόμαστε να κάνει τα ίδια και χειρότερα το Ισραήλ στη Δυτική Όχθη; Με ποιον τρόπο θα μιλήσουμε για τα εγκλήματα πολέμου της Τουρκίας όταν καθημερινά δολοφονούνται δίπλα μας παιδιά και άμαχοι και εμείς μιλάμε για «αγαστή συνεργασία των δύο χωρών»;
Μία χώρα που στηρίζει διαχρονικά τα αιτήματά της στο διεθνές δίκαιο και ζητά τον σεβασμό του, να γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η συνάντηση του Νίκου Χριστοδουλίδη με τον καταζητούμενο για εγκλήματα πολέμου και βασικό υπεύθυνο για τη γενοκτονία που διαπράττεται δίπλα μας έγινε στο Ισραήλ και όχι σε μία άλλη χώρα. Αφού ο Προόεδρος και η κυβέρνησή του θεωρούν τόσο αναγκαίο να συναντιέται με τον Νετανιάχου, γιατί άραγε δεν τολμούν να τον καλέσουν και για επίσκεψη στην Κύπρο; Μήπως σε αυτή την περίπτωση θα έπρεπε η Κυπριακή Δημοκρατία να συμμορφωθεί απέναντι στις διεθνείς της υποχρεώσεις και συμβάσεις, προχωρώντας σε σύλληψή του; Αλήθεια, πώς νιώθει ο Πρόεδρος της οποιασδήποτε χώρας, ειδικά μιας χώρας που βιώνει κατοχή, όταν συναντιέται με κάποιον που αν ερχόταν στη χώρα του θα έπρεπε να του φορέσουμε χειροπέδες επειδή καταζητείται από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο; Αν αυτό δεν είναι ντροπή, τι είναι η ντροπή; Αλήθεια, θα τολμούσε να συναντηθεί στη Μόσχα με τον Πούτιν; Όχι, και καλά θα έκανε, δύο μέτρα και δύο σταθμά όμως.
Και όλα αυτά την ώρα που δίπλα μας ετοιμάζουν το «τελικό σχέδιο» για πλήρη κατάληψη της Γάζας. Δυστυχώς είμαστε υποκριτές, δυστυχώς, στ΄όνομά μας, η κυβέρνηση της χώρας μας, σιωπηλά και με την ανοχή της, έβαλε την υπογραφή στη γενοκτονία. Είναι σκληρό, ναι, είναι όμως η πραγματικότητα.
