Έφυγε από την ζωή το απόγευμα της Παρασκευής μια από τις σημαντικότερες μορφές της κυπριακής εκπαίδευσης, η Μαρούλα Θεοδοσιάδου σε ηλικία 92 χρόνων.
Η κα Μαρούλα άφησε ανεξίτηλο το αποτύπωμά της στην προδημοτική αγωγή, στη συνδικαλιστική δράση και στη λογοτεχνία. Πρωτοπόρος στην ΠΟΕΔ στο Συνεργατικό Ταμιευτήριο Δασκάλων και στη Γραμματεία της Οργάνωσης.
Υπήρξε από τα πρώτα γυναικεία στελέχη με καθοριστικό ρόλο, δείχνοντας ότι η γυναίκα εκπαιδευτικός έχει φωνή, κύρος και δύναμη. Από το πραξικόπημα και την εισβολή, στα νηπιαγωγεία των προσφυγικών καταυλισμών .
Μετά το 1974, όταν το αγαπημένο της νηπιαγωγείο «ΜΑΝΑ» βρέθηκε πάνω στη γραμμή αντιπαράθεσης, ανέλαβε πρωταγωνιστικό ρόλο στη δημιουργία νηπιαγωγείων στους προσφυγικούς καταυλισμούς.
Μαζί με συναδέλφους και με τη στήριξη του Σωματείου ΜΑΝΑ, έστησαν τις πρώτες δομές για τα προσφυγόπουλα, ενώ στη συνέχεια ανέλαβε την ευθύνη για την ίδρυση και λειτουργία τεσσάρων ακόμη προσφυγικών νηπιαγωγείων. Η Μαρούλα Θεοδοσιάδου διετέλεσε Διευθύντρια του Παιδικού Σταθμού και Νηπιαγωγείου «Μάνα», που είχε δημιουργηθεί στον καταυλισμό του Σταυρού Στροβόλου.
Σαράντα χρόνια στα Δημοτικά σχολεία και αργότερα στο Νηπιαγωγείο «Μάνα», από όπου αφυπηρέτησε. Στην συνέχεια ασχολήθηκε με το συγγραφικό έργο. Θυμόταν και συχνά εξιστορούσε τις όμορφες και συγκινητικές εκδηλώσεις που διοργάνωναν για ψυχαγωγία των μικρών πιτσιρικάδων, χορεύοντας άλλοτε τον καλαματιανό και άλλοτε απαγγέλοντας ποιήματα, όπως «Το σπίτι μου το πατρικό» με τη βοήθεια της εκπαιδευτικού Λήδας Νεοφύτου. Συνεχής παρουσία και αγώνας Ακόμη και μετά τη συνταξιοδότησή της, το 1993, υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος της Προοδευτικής Κίνησης Δασκάλων και Νηπιαγωγών, ενώ το 2018, στα 85 της χρόνια, βρέθηκε στην πρώτη γραμμή των μεγάλων εκπαιδευτικών κινητοποιήσεων.
Με λόγια που συγκίνησαν, τόνιζε τότε πως «οι αγώνες κερδίζονται μόνο με θυσίες, ενότητα και πίστη στα δίκαιά μας». Το 1976 γράφει ένα βιβλίο με τα ποιήματα της προσφυγιάς με τίτλο «Τραγουδώ για την προσφυγιά», με στίχους που μιλούν για τη ζωή στον καταυλισμό Σταυρού και την προσπάθεια της εκπαιδευτικού να αγγίξει τα προσφυγόπουλα.
Διαφαίνεται η αγανάκτησή της μπροστά στην προδοσία, η πίκρα για την αδικία και πάνω απ’ όλα η ελπίδα της επιστροφής. Το 1988 γράφει το «Αναφορά στον πατέρα» και πιο πριν «Του καημού και της ελπίδας» και «Το ειρηνοχώρι», το 2012 το εφηβικό μυθιστόρημα «Το 'σκασα απ’ το σπίτι». Στο παρελθόν είχε αναφερθεί και στα «Παιδικά σαλπίσματα πίκρας και ελπίδας», που αποτελούν ζωντανές μαρτυρίες καταπάτησης των δικαιωμάτων των παιδιών της Κύπρου, οι οποίες καταγράφηκαν σε εκθέσεις προσφυγόπουλων Ξυλοφάγου - Ξυλοτύμπου -Ορμήδειας. Αυτά εκδόθηκαν σε βιβλίο με τίτλο «Παιδικά σαλπίσματα πίκρας και ελπίδας» .
Η αγάπη της Μαρούλας Θεοδοσιάδου για τους μαθητές συνεχίστηκε. Μαθητές του Κουπάτειου Δημοτικού Σχολείου Πάφου και του Δημοτικού της Αραδίππου ζωγράφισαν για την εποχή της καραντίνας και του covid- 19.
Αντλώντας έμπνευση από το βιβλίο της συγγραφέας Μαρούλας Θεοδοσιάδου “Οδοιπορικό στη χώρα των Νάνων την εποχή της καραντίνας”, που τους δώρισε, οι μαθητές των δύο σχολείων δημιούργησαν και εξωτερίκευσαν τα αισθήματα τους για την πανδημία, που συγκλόνισε την ανθρωπότητα.
Η συγγραφέας στο βιβλίο της, μέσω της Φρίντας Χαραντίνας, ενός φανταστικού προσώπου, ξεναγεί τους αναγνώστες σ’ ένα νοερό ταξίδι λόγω του κορωνοϊού στη χώρα των Νάνων. Τους γνωρίζει τις φυσικές ομορφιές του τόπου της και τους ανθρώπους με το μικρό ανάστημα και τη μεγάλη καρδιά. Ενωμένοι αντιμετώπισαν τα πολλά προβλήματα που δημιούργησε η επιβολή της καραντίνας. Ακολούθησε η συγγραφή του δεύτερου βιβλίου της για τον κορωνοϊό υπό τον τίτλο « Στον απόηχο του Covid». Η Μαρούλα Θεοδοσιάδου έζησε με την ελπίδα του γυρισμού και της απελευθέρωσης.
Η κηδεία της Μαρούλας Θεοδοσιάδου θα τελεστεί την Δευτέρα η ώρα 15:30 στην εκκλησία Αγίου Γεωργίου στον Άγιο Δομέτιο. Αιωνία της η μνήμη και καλή μετάβαση στο φως.
