Σκηνές που σήμερα είναι αδιανόητες. Ένοπλοι ληστές παίρνουν όμηρους σε υποκατάστημα τράπεζας του Μονάχου και χιλιάδες θεατές στριμώχνονται στην πόρτα για καλύτερη θέα. Επικρατεί φεστιβαλικό κλίμα με χειροκροτήματα και φωνές.
Ταυτόχρονα αστυνομία και εισαγγελείς διαφωνούν στα παρασκήνια για τη διεύθυνση των επιχειρήσεων. Στο τέλος πυροβολούν υπάλληλοι που δεν έχουν εκπαιδευτεί για αυτό και η εικόνα μεταδίδεται ζωντανά στην τηλεόραση με τον όμηρο να βρίσκεται στο αυτοκίνητο με το οποίο επιχειρούν να αποδράσουν οι δράστες. Τελικά ένας δράστης και ένα όμηρος χάνουν τη ζωή τους. Την Τετάρτη (4 Αυγούστου) είναι η επέτειος της πρώτης ληστείας τράπεζας με ομήρους στην ιστορία της Γερμανίας.
Η αστυνομία τότε ήταν απροετοίμαστη, όταν ο Χανς Γκέοργκ Ραμελμάγιερ και ο Ντιμίτρι Τοντόροφ, 31 και 24 ετών, εκείνο το απόγευμα της Τετάρτης το 1971 πήγαν να ληστέψουν ένα υποκατάστημα της Deutsche Bank στην κεντρική λεωφόρο του Μονάχου. Οι δυο τους επιλέγουν πέντε ομήρους και τους άλλους υπαλλήλους και πελάτες τους αφήνουν ελεύθερους. Απαιτούν δύο εκατομμύρια μάρκα και ένα αυτοκίνητο για να αποδράσουν. Διαφορετικά ισχυρίζονται πως θα σκότωναν τους ομήρους.
Ενώ παίρνουν τα χρήματα, μαζεύονται μπροστά από το υποκατάστημα όχι μόνο εκατοντάδες αστυνομικοί, αλλά και χιλιάδες θεατές. «Οι πατεράδες σηκώνουν τα μικρότερα παιδιά για να έχουν καλύτερη θέα, κορίτσια με καυτά σορτς φλέρταραν με αστυνομικούς που έκρυβαν από ντροπή τα όπλα τους» γράφει εκείνη την εποχή ένας δημοσιογράφος της εφημερίδας Die Zeit.
Το χρονικό της επιχείρησης
H τραυματισμένη όμηρος μεταφέρεται με ασθενοφόρο
Εν τω μεταξύ, ο Γενικός Εισαγγελέας Έριχ Σέκσερ ασκεί πιέσεις και παρά την αντίσταση του αρχηγού της αστυνομίας αποφασίζει να ακολουθήσει σκληρή γραμμή. Αποφασίζει να αντιμετωπίσει τους δράστες. Γύρω στα μεσάνυχτα και μετά από οκτάωρες διαπραγματεύσεις ένα χαλάζι από σφαίρες πέφτει στο αυτοκίνητο. Ο Ραμελμάγιερ πεθαίνει επί τόπου, ενώ η όμηρος Ίνγκριτ Ρέπελ λίγο αργότερα στο χειρουργικό τραπέζι. Ο Τοντόροφ παραδίδεται μετά από νέα ανταλλαγή πυροβολισμών στο υποκατάστημα της τράπεζας, ενώ στη συνέχεια μπαίνει στη φυλακή για 22 χρόνια.
Η κριτική για την επιχείρηση ξεκίνησε αμέσως μετά και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Ο Σέκσερ επικρίθηκε ότι η στάση του ήταν σκληρή και ότι θα έπρεπε να υπάρχει μόνο μια αρχή που να είναι υπεύθυνη για τη διεξαγωγή των επιχειρήσεων.
Τι γίνεται διαφορετικά σήμερα;
Σήμερα καλά εκπαιδευμένοι και εξοπλισμένοι αστυνομικοί
Σήμερα η αστυνομία έχει τον πρώτο λόγο στις επιχειρήσεις. Η εισαγγελία στέκεται αρωγός και δίνει τις εντολές για τη δίωξη των αδικημάτων. Στις μέρες μας, ο αρχηγός των επιχειρήσεων δεν θα ήταν ποτέ προσωπικά στο χώρο για να μιλήσει για παράδειγμα με τους ομήρους. Υπάρχουν πλέον ειδικές ομάδες για αυτό. Εκτός αυτού υπάρχουν ειδικά εκπαιδευμένες μονάδες ταχείας επέμβασης. Άνθρωποι που εκπαιδεύονται, ώστε να στοχεύουν σωστά και να μην χάνονται ανθρώπινες ζωές. Τότε αστυνομικοί που είχαν ως χόμπι τη σκοποβολή εκπαιδεύονταν και κανείς εκτός από αυτούς δεν ήταν σε θέση να χρησιμοποιήσει όπλο.
Επιπλέον, τότε θεωρήθηκε πως ακόμα ένας λόγος της αποτυχημένης επιχείρησης που είχε ως αποτέλεσμα να χαθεί μια ανθρώπινη ζωή ήταν ότι καθυστέρησε να αναπτυχθεί το επιχειρησιακό σχέδιο. Σήμερα ακόμα και ένας εξειδικευμένος σκοπευτής δεν θα πυροβολούσε, εάν επρόκειτο να τεθεί σε κίνδυνο η ζωή του ομήρου. Στις 4 Αυγούστου 1971 όμως κάτι τέτοιο ήταν ακόμη αδιανόητο.
Έλκε Ρίχτερ (DPA)
Επιμέλεια: Μαρία Ρηγούτσου
