Οι μαύρες τρύπες που φωτίστηκαν

Τις προάλλες ανακάλυψα μέσα από τη σελίδα Κυπριακό Κινηματικό Αρχείο (movementsarchive.org) ένα παλιό αναρχικό περιοδικό, το «Τραίνο στην Πόλη», που τις δεκαετίες του 1980 και του 1990 έγραφε για θέματα κυπριακής ταυτότητας, ιστορίας και πολιτικής, λέγοντας πράγματα που για πολλούς από εμάς πλέον είναι δεδομένα αλλά τότε ήταν σχεδόν ανήκουστα.

Ένα από τα κείμενα του 10ου τεύχους, που κυκλοφόρησε το 1993, αφορά τις «Μαύρες τρύπες της κυπριακής δημοσιογραφίας» και ήταν υπογεγραμμένο με (μάλλον ψευδώνυμο) Ζήνων Αφροδίνης.

Στο άρθρο, που αξίζει να το ψάξετε (όπως και ολόκληρο το συγκεκριμένο τεύχος), καταγράφονται οι τομείς που μέχρι τη δεκαετία του 1990 τουλάχιστον ήταν ταμπού για τον κυπριακό Τύπο. Τα θέματα αυτά ήταν η πολιτική και η ζωή στην τουρκοκυπριακή κοινότητα, τα εγκλήματα πολέμου και οι βαρβαρότητες Ε/Κ εις βάρος Τ/Κ την περίοδο των δικοινοτικών ταραχών και κατά τη διάρκεια της εισβολής, η πραγματική διάσταση του ζητήματος των αγνοουμένων και η εκμετάλλευσή του από διαδοχικές κυβερνήσεις, η αντικομουνιστική διάσταση της δράσης της ΕΟΚΑ, ο ρόλος της Ελλάδας ως μητέρας πατρίδας στην Κύπρο και το γεγονός πως Αθήνα και Λευκωσία δεν συμφωνούν πάντα, το ζήτημα της Μακεδονίας και του ονόματος της σημερινής Βορείου Μακεδονίας, οι παρασπονδίες και παρανομίες μεγάλων επιχειρήσεων χάριν της διαφήμισης, ο καθωσπρεπισμός και η σοβαροφάνεια, η διγλωσσία των πολιτικών στο Κυπριακό, η ύπαρξη της κυπριακής ταυτότητας, η ουσιαστική διερεύνηση της διακυβέρνησης Μακαρίου, αλλά και πιο πρόσφατα (για την εποχή) θέματα, όπως το πού βρίσκονταν τα στελέχη της ΕΟΚΑ Β' μετά το 1974.

[rml_read_more]

Ο συγγραφέας εξηγεί και παρουσιάζει την επιλεκτική τύφλωση των ΜΜΕ της εποχής διασυνδέοντας τις σχέσεις των ΜΜΕ με την εξουσία και τα κόμματα και όχι μόνο.

Μεγάλωσα και έζησα μια εποχή διαφορετική, όπου τα πλείστα από τα πιο πάνω ταμπού έγιναν σταδιακά παρελθόν. Και έγιναν παρελθόν χάρη στον «Πολίτη», ο οποίος άγγιξε δύσκολα ιστορικά και σύγχρονα θέματα, προχωρώντας σε διερεύνηση ύποπτων σχέσεων, αναδεικνύοντας σκάνδαλα και συστηματικά διερευνώντας την πλήρη αλήθεια γύρω από τα εγκλήματα Ε/Κ και Τ/Κ κατά τα πρώτα χρόνια της ανεξαρτησίας μέχρι και τα χρόνια της εισβολής. Έδωσε χώρο σε εναλλακτικές ταυτότητες και προσεγγίσεις και έκανε πολλούς όσους κυριαρχούσαν στην Κύπρο τη δεκαετία του 1990 να παραμιλούν, ακόμα και σήμερα.

Υπάρχει κάθε λόγος να είμαστε αισιόδοξοι για το μέλλον της Κύπρου και της δημοσιογραφίας. Και η αισιοδοξία μπορεί να προκύψει μόνο και μόνο μέσα από τη σύγκριση τού τότε και του σήμερα. Αν άλλαξαν μια φορά τα πράγματα, γιατί να μην συνεχίσουν να αλλάζουν; Είναι ευθύνη όλων όσων έχουμε την πρόσβαση στον δημόσιο λόγο ως εργαλείο δουλειάς να θυμόμαστε τι έχτισαν άλλοι σε δυσκολότερους καιρούς.

Η μεμψιμοιρία δεν φέρνει κανένα αποτέλεσμα και αδικεί όσους δούλεψαν για να μπορούμε σήμερα να έχουμε περισσότερη ελευθερία και εύρος σκέψης και γνώσεων. Ας δούμε μπροστά.