Ξεχασμένη κόκκινη πληγή

Κατηφορίζω την Αρσινόης και κατευθύνομαι προς τη Βουλγαροκτόνου, όπου βρίσκονται τα γραφεία της εφημερίδας, μέσα στο καυτό πρωινό, περνώντας από άδεια, κλειστά, απογυμνωμένα υποστατικά με τις βιτρίνες τους μέσα στη σκόνη… Σκέφτομαι πως όλα εδώ είναι μικρά και προσιτά - τα μαγαζιά, οι φιλοδοξίες των λιγοστών ιδιοκτητών που βρίσκονται ακόμα εδώ, η ζωή που τους απέμεινε. Οι άνθρωποι μοιάζουν με τους ραγισμένους τοίχους γύρω τους. Δεν υπάρχουν νέοι στην περιοχή. Οι νέοι φοβούνται και απεχθάνονται τη θλίψη. Τη μυρίζονται από μακριά και την αποφεύγουν γιατί δεν θέλουν να ξέρουν τίποτα από τη διαδικασία του αναπόφευκτου. Οι νέοι εδώ δεν μιλούν ελληνικά, μιλούν ούρντου, αραβικά, φιλιππινέζικα, βιετναμέζικα, είναι γελαστοί και φλύαροι, αμέτοχοι και αδιάφοροι για τη μνήμη του τόπου και του χρόνου στο μυαλό και στην καρδιά των άλλων. Κάποιοι από αυτούς ενοικιάζουν τα καταστήματα της περιοχής και πουλούν αποκλειστικά προϊόντα της πατρίδας τους σε συμπατριώτες τους και άλλους μετανάστες.

Ο παραδοσιακός, παλιός ράφτης που ενοικιάζει τον χώρο του από το 1974, μετά που ξεριζώθηκε από το σπίτι του στην Τύμπου, μου λέει ότι όλοι σχεδόν οι Κύπριοι καταστηματάρχες του δρόμου έχουν πεθάνει… ο ίδιος είναι τώρα 70 χρονών και έρχεται στη δουλειά για να συμπληρώνει τη μικρή του σύνταξη «και για να περνά η ώρα». Προσθέτει ότι οι πελάτες του είναι όλοι σχεδόν ξένοι που του φέρνουν τα παντελόνια, τις μπλούζες τους και άλλα ρούχα για επιδιορθώσεις. Πάνω στην κουβέντα μπαίνει στο ραφείο μια νεαρή πελάτισσα, παιδί Κύπριου πατέρα και Φιλιππινέζας μητέρας, όπως μου είπε, και του δείχνει κάποια κομμάτια για επιδιόρθωση…

[rml_read_more]

Μπαίνω στο καφενείο της γωνίας, με τον καφετζή γύρω στα ογδόντα και τους γονείς του πίσω στην κορνίζα, γύρω στα είκοσί τους - εκείνος να γερνά απότομα καθώς κουβαλά τους καφέδες με τον τσίγκινο δίσκο στους πελάτες του και οι μακαρίτες να τον παρακολουθούν άθικτοι, άφθαρτοι και ατσαλάκωτοι πάνω από τον νεροχύτη…

Παραγγέλνω έναν σκέτο και αράζω στο μοναδικό διαθέσιμο τραπέζι. Η ζέστη έφερε μέσα έναν ανάπηρο λαχειοπώλη και μερικούς συνταξιούχους. Κάτω από τη φλογισμένη τέντα μια καλοντυμένη γιαγιά βγάζει το μαντίλι της και σκουπίζει αργά και σχολαστικά την καρέκλα, που έτσι κι αλλιώς είναι πεντακάθαρη, λες και θα καθίσει σε νάρκη και φροντίζει πρώτα να την αποπυροδοτήσει. Το κραγιόν κάνει τα ωχρά της χείλη μια ξεχασμένη κόκκινη πληγή.

Στο διπλανό οικόπεδο ο «τρελός» της γειτονιάς αδειάζει την κύστη του δημοσίως, με μια έκφραση μακαριότητας που γλυκαίνει απίστευτα το πρόσωπό του και συνεχίζει ακάθεκτος παρά τα χλευαστικά σφυρίγματα ενός περαστικού. Γύρισε και με χαιρέτισε με εγκαρδιότητα: «Ρε Γιαννή όλα καλά;». Κι εγώ του απάντησα με την ίδια εγκαρδιότητα, «μια χαρά», με τη σκέψη ότι ναι τη συγκεκριμένη στιγμή είμαι ο Γιαννής, είμαι ο Κωστής, είμαι ο Γιώργος ή ο Σωτήρης… Και ότι θα μπορούσα να είμαι κάποιος άλλος, θα μπορούσα να μην είμαι κανένας… ποιος νοιάζεται στο κάτω-κάτω; Και τι σημασία έχει; Ο κόσμος υπάρχει και θα εξακολουθήσει να υπάρχει και χωρίς εμένα και χωρίς εσένα και αυτό είναι καλό να το θυμόμαστε μέσα-μέσα. Δεν είναι ωραίο κάποτε να ξεφορτώνεσαι το «εγώ» σου και να δραπετεύεις από αυτό που συνήθισες να είσαι; Κουβέντιασα μαζί του και δεν είχε νόημα η κουβέντα μας. Και λοιπόν; Έτσι αποκτούν όλα το νόημά τους.