Προτού βάλουμε κάτω άλλη μια από τις δεκάδες αναλύσεις των ημερών στις οποίες για ακόμη μια φορά μετρήσαμε τον πατριωτισμό μας, ίσως θα πρέπει να σκεφτούμε πρώτα ενδόμυχα τι είναι στ’ αλήθεια η Κύπρος, αυτός ο έρμος ο τόπος που κατοικούμε και δεν έχουμε ακόμη ξεκαθαρίσει ενδόμυχα την ταυτότητά μας. Εκείνο που διαπιστώνεται από τα όσα συνέβησαν με τα συνθήματα στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου και εντεύθεν είναι ότι ουδέποτε έχουμε διδαχθεί από το παρελθόν μας. Το οποίο αρνούμαστε να κοιτάξουμε κατάματα και να δούμε αν έχουμε τελικά ένα δεύτερο ελληνικό κράτος, και πόσο μια τέτοια άποψη θα μπορούσε να εμποδίζει τους Τουρκοκύπριους να κάνουν λόγο για Τουρκική Δημοκρατία της Βορείου Κύπρου χωρίς εισαγωγικά.
Εντέλει εκείνο που διαπιστώνεται είναι πως ίσως παγκοσμίως είμαστε ο πιο πονηρός λαός και ο μοναδικός στην παγκόσμια Ιστορία που χρειάζεται όλα τα νομικίστικα που έχει ένα αναγνωρισμένο κράτος, χωρίς όμως να το θέλουμε πραγματικά, αφού είπαμε, η Κύπρος είναι μέχρι και Σουηδική αντί πραγματικά… Κυπριακή. Η Κυπριακή Δημοκρατία, με βάση τις ιδρυτικές συνθήκες του 1960, κατοικείται από ένα λαό ο οποίος δεν είναι εθνικά ομοιογενής: Αποτελείται από Έλληνες, Τούρκους, Αρμένιους, Μαρωνίτες, Λατίνους. Σήμερα λόγω Ευρωπαϊκής Ένωσης θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και όλους τους Ευρωπαίους μόνιμους κατοίκους που έχουν δικαίωμα ψήφου στη χώρα μας, τους Ρώσους ή τους Ισραηλίτες ή τους Κινέζους που τους δώσαμε διαβατήρια.
Αντιλαμβάνεται κανείς την παραδοξότητα; Υπερασπιζόμαστε με σθένος ένα κράτος και αντλούμε τη νομιμότητά μας ως κράτος μέλος του ΟΗΕ από τις συμφωνίες Ζυρίχης - Λονδίνου στο οποίο συμμέτοχοι ήταν και οι Τουρκοκύπριοι, την ίδια στιγμή που ψυχή τε και σώματι από το 1964 και μετά οικοδομούσαμε τη λογική ενός δεύτερου ελληνικού κράτους και κάποιοι πορεύονται με εθνικιστικές κορώνες; Και επειδή είπαμε, είμαστε ο πλέον παμπόνηρος λαός, ουδέποτε αυτοί που ο πατριωτισμός τους φτάνει στο 100%, ήρθαν ποτέ να ζητήσουν την κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και τη δημιουργία ενός καθόλα ελληνικού κράτους (έστω και αν δεν ρωτήσαμε ποτέ την Ελλάδα) που θα διώξει τους Τουρκοκύπριους ή όποιους άλλους συμμετέχουν σε αυτή. Κι αυτό γιατί τα συνθήματά τους φτάνουν μέχρι τα γήπεδα ή μέχρι τον στρατό που δεν έχουν πάει. Θέλουν να είναι πατριώτες με αυτό το κράτος που συμφωνήσαμε να συμμετέχουν άλλοι, αλλά να είναι μόνο δικό τους.
Και εντέλει ποια Κύπρος είναι ελληνική; Αυτή που ιδρύσαμε με τους Τουρκοκύπριους και από την οποία τρέχουμε υπερασπιζόμενοι τη νομιμότητά μας στα Ηνωμένα Έθνη; Αυτήν που πέταξε ο Μακάριος το 1956 όταν οι Βρετανοί του πρότειναν αυτοκυβέρνηση και σε δέκα χρόνια ανεξαρτησία χωρίς να έχουν λόγο οι Τουρκοκύπριοι και ζήτησε από την ΕΟΚΑ να ανατινάξουν όλες τις βρετανικές εγκαταστάσεις; Ή αυτήν του 1964 που αυτό το εγώ την έχω πιο ελληνική από σένα μας οδήγησε εντέλει στο 1974;
Υ. Γ. Για την ιστορία η ΕΔΕ στο Πολεμικό Ναυτικό δεν γίνεται επειδή κάποιος είπε ότι «η Κύπρος είναι ελληνική». Διατάχθηκε επειδή, σε μια επίσημη στρατιωτική τελετή, ακούστηκε υβριστικό και ακραία προσβλητικό σύνθημα. Και ακούστηκε από ένστολους, μπροστά σε πολιτική και στρατιωτική ηγεσία, μπροστά σε παιδιά και οικογένειες.
