Για ακόμα μια φορά το Δημοσιονομικό Συμβούλιο, μέσω της ενδιάμεσης έκθεσης του 2025 που μόλις δημοσιοποιήθηκε, και των εμπεριστατωμένων τοποθετήσεων του προέδρου του Μ. Περσιάνη, βάζει «τον δάκτυλον επί τον τύπων των ήλων». Καταγράφοντας με αξιοσημείωτη ακρίβεια και προσοχή το φάσμα των ζητημάτων που άπτονται της δημοσιονομικής διαχείρισης του κράτους, διατυπώνει αξιολογήσεις, εποικοδομητικές κρίσεις και δημιουργικές, αλλά πρακτικά εφαρμόσιμες, εισηγήσεις σε σαφήνεια και επιστημοσύνη. Το πράττει δε πλήρως ευθυγραμμισμένο με τον θεσμοθετημένο του ρόλο και οριοθετημένο πλαίσιο λειτουργίας του.
Όταν, για παράδειγμα, αναφέρεται στις 162 κυβερνητικές δεσμεύσεις για έργα, και άρα δαπάνες, που έχουν μεν εξαγγελθεί αλλά δεν έχουν προϋπολογισθεί, και που αφορούν το σύνολο σχεδόν των κρατικών υπηρεσιών όσον αφορά τον σχεδιασμό, χρονοδιάγραμμα και την εκτέλεσή τους, ούτε λαϊκίζει αλλά ούτε και ασκεί την όποια αυστηρή ή στείρα κριτική. Αντίθετα, καταγράφει ένα γεγονός στην προσπάθειά του να στρέψει την προσοχή των αρμοδίων εκεί που πρέπει, αλλά και να ενημερώσει όλους εμάς για το πότε τα λόγια θα γίνουν πράξη και πώς.
Ανάλογα, όταν διατυπώνει την ανησυχία του για την μελλοντική κατάσταση/εκφρασμένη περιστολή των δαπανών το 2027 και 2028, καθώς και τις εκτιμώμενες προκλήσεις ύψους 3,4 δισεκατομμυρίων ευρώ από την πολύπλοκη και μεταβαλλόμενη «πράσινη μετάβαση», το Δημοσιονομικό Συμβούλιο μας πληροφορεί και ταυτόχρονα μας καλεί σε εγρήγορση ώστε να ενεργήσουμε προληπτικά ή τουλάχιστον να έχουμε υπόψη μας τι έρχεται και όχι τι ευχόμαστε να έρθει ή να μην έρθει ώστε να μπορέσουμε να το αντιμετωπίσουμε και όχι να το αποφύγουμε, όπως κάνουμε συνήθως, για να το βρούμε μετά μπροστά μας ακόμα πιο διογκωμένο και δύσπεπτο.
Την ίδια εξωστρεφή και δημιουργική προσέγγιση ακολουθεί και εκεί που υποβάλλει την εισήγηση για «μάζεμα» και «συγύρισμα» όλων εκείνων των δαπανών που αφορούν την αντιμετώπιση των οικονομικών συνεπειών των όποιων φυσικών φαινομένων και καταστροφών. Παρά το γεγονός ότι ξεκαθαρίζει ότι η έκθεση συντάχθηκε και ολοκληρώθηκε πριν τη φονική πυρκαγιά στην ορεινή Λεμεσό, εν τούτοις η υπόδειξη για δημιουργία ενός κεντρικού αποθεματικού υπό την εποπτεία του Υπουργείου Οικονομικών ή ακόμα και της ίδιας της προεδρίας της Δημοκρατίας, υπό καθεστώς διαφάνειας, είναι μια πολύ καλή πρόταση. Ο κατακερματισμός που υφίσταται σήμερα μεταξύ των υπουργείων και υπηρεσιών για τη διαχείριση των συνεπειών αυτού του είδους των προβλημάτων δεν είναι ξένος και με τον κατακερματισμό αρμοδιοτήτων και τομέων ευθύνης τους. Γεγονός που απέδειξε τη δομική του αδυναμία και κατά τη διαχείριση κρίσεων, όπως της τελευταίας και που δεν είναι ξένο και με τα όσα συνέβησαν αλλά και τη συζήτηση και κριτική που τα ακολούθησε.
Με άλλα λόγια, και με αφετηρία τη συγκεκριμένη πρόταση κάποιος θα μπορούσε να συναγάγει ότι το «συμμάζεμα» μάλλον πρέπει να αποτελέσει βασική στόχευση της κυβέρνησης Νίκου Χριστοδουλίδη, όχι μόνο για την αποζημίωση και διαχείριση των συνεπειών τέτοιων απρόσμενων αλλά υπαρκτών προβλημάτων, αλλά για μια σειρά από ζητήματα νευραλγικού χαρακτήρα που η διαχείρισή τους άπτεται της συνέχειας, αποδοτικότητας και αποτελεσματικότητας της λειτουργίας του κράτους υπό συνθήκες κρίσεων, φυσικών και ανθρωπογενών καταστροφών. Αν γίνει η αρχή από αυτά τα κρίσιμα ζητήματα, θα μπορούσε στη συνέχεια να ακολουθηθεί το παράδειγμά τους και για πολλά άλλα, πιο καθημερινά αλλά εξίσου σημαντικά για τη βιωσιμότητα της πολιτείας μας και της οικονομίας μας.
Αυτό το τελευταίο σημείο, δεν θα μπορούσε να προκύψει την καταλληλότερη στιγμή, ειδικά μετά και από τα όσα προηγήθηκαν τόσο σε κυβερνητικό επίπεδο σε σχέση με την πυρκαγιά, όπως κατέγραψε και η πρόσφατη συζήτηση για το θέμα στο Κοινοβούλιο. Μια συζήτηση που, ενώ δεν ολοκληρώθηκε, και που, ως συνήθως, δεν κρατήθηκε μακριά από τον γνωστό «θόρυβο» που παράγεται σε αυτού του τύπου τις συνεδριάσεις, ήταν αρκετή για να καταδείξει περίτρανα την ανάγκη για πραγματική, ουσιαστική και δομημένη οργάνωση και συνεργασία μεταξύ αρμοδίων, που θα διαγράψει την, κουραστικά μόνιμη, ασυνεννοησία και ευθυνοφοβία τους.
Με λίγα λόγια, η ενδιάμεση έκθεση του Δημοσιονομικού Συμβουλίου, ενώ είναι αυστηρά ενταγμένη στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων του συγκεκριμένου σώματος, δεν αποτελεί κάποια «στεγνή» και «άοσμη» παρέμβαση, αλλά μια πηγή καινοτόμων ιδεών που αξίζει να μας προβληματίσουν, και σίγουρα να μας εμπνεύσουν. Καλή ανάγνωση…
