Θα μπορούσε ένας ευρύς υπουργικός, αλλά και γενικότερος κυβερνητικός, ανασχηματισμός να δώσει περαιτέρω ώθηση στη συνολική προσπάθεια μεταρρύθμισης του κράτους μας; Το συγκεκριμένο ερώτημα δεν είναι ούτε ρητορικό, αλλά ούτε και θεωρητικό. Είναι πρακτικό και άπτεται των προτεραιοτήτων της κυβέρνησης και των συμβαλλομένων πολιτικών δυνάμεων και, ασφαλώς, του ιδίου του Προέδρου της Δημοκρατίας. Του μοναδικού πολίτη, ανάμεσά μας, που έχει και την αποκλειστική συνταγματική αρμοδιότητα και τη μέγιστη πολιτική ευθύνη να συγκροτεί εκείνο το Υπουργικό Συμβούλιο που ο ίδιος θεωρεί κατάλληλο για να κυβερνήσει το κράτος και να εφαρμόσει το πρόγραμμα διακυβέρνησής του, προμετωπίδα του οποίου είναι η συνολική μεταρρύθμιση της χώρας.
Όπως άλλωστε μαρτυρούν, τόσο σε επικοινωνιακό όσο και σε πρακτικό πολιτικό επίπεδο, οι διαρκείς προσπάθειες και χειρισμοί της κυβέρνησης σε όλο το φάσμα της πολιτικής ατζέντας, η «Κύπρος αλλάζει» και πως όλα όσα γίνονται, γίνονται για να «αλλάξει» προς το καλύτερο. Ανεξάρτητα από τον βαθμό επιτυχίας, τόσο του ιδίου του μηνύματος όσο και των προσπαθειών που καταβάλλονται προς επίρρωση, αλλά και εφαρμογή της προσπάθειας αυτής στην πράξη, το γεγονός της μόνιμης επίκλησης και επανάληψης του συγκεκριμένου μεταρρυθμιστικού στόχου οριοθετεί και τους συναφείς πολιτικούς χειρισμούς, στο επίκεντρο των οποίων βρίσκεται και ο υπουργικός ανασχηματισμός.
Άλλωστε, αν δεχτούμε ότι η κορυφαία πολιτική πράξη ενός νέου Προέδρου είναι ο διορισμός του πρώτου Υπουργικού Συμβουλίου του, τότε δεχόμαστε και τον ανασχηματισμό, ειδικά αν είναι ευρύς, ως επανάληψη αυτής της υψηλής πράξης. Και ως τέτοια θα κριθεί στην πράξη, αφού περάσουν οι πρώτες μέρες του «πολιτικού κουτσομπολιού» και του επικοινωνιακού «τσίρκου» που θα τον συνοδεύσει.
Οπότε, το ζητούμενο είναι ακριβώς εκείνο που θέτει η ίδια η κυβέρνηση, ανεξάρτητα των όσων θα συζητάμε εμείς. Θα είναι ο όποιος ανασχηματισμός ένα βήμα προς την ενίσχυση της μεταρρυθμιστικής προσπάθειας; Θα συμβάλλει στο να «αλλάξει η Κύπρος»; Και για να καταστεί τέτοιας επίδρασης και αποτελεσματικότητας πολιτική πράξη ο ανασχηματισμός, τι άλλο χρειάζεται να γίνει; Ποιες πολιτικές και ποιες προσεγγίσεις πρέπει να «ανασχηματιστούν» μαζί με τα πρόσωπα, ώστε η νέα σύνθεση του Υπουργικού Συμβουλίου να μπορέσει να ανανεώσει στ' αλήθεια την κυβέρνηση, να αντιμετωπίσει την όποια αναποτελεσματικότητα παρατηρήθηκε μέχρι τώρα και να βελτιώσει επί της ουσίας τα πράγματα; Μήπως θα πρέπει να συνοδευτεί και με αλλαγές σε επίπεδο στελεχικού δυναμικού στο Προεδρικό; Μήπως και με μετακινήσεις γενικών διευθυντών; Ανασύνταξη σε οργανωτικό επίπεδο εντός του εκτελεστικού μηχανισμού και επαναξιολόγησης υφιστάμενων εργαλείων εφαρμογής πολιτικής, όπως, π.χ. εκείνου με την παρακολούθηση και υποβοήθηση του κυβερνητικού έργου; Αναθεώρηση πολιτικών προτεραιοτήτων και κανονιστικών στόχων; Επαναξιολόγηση του τρόπου συνεργασίας με τα κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση, αλλά και με την αντιπολίτευση, κυρίως σε εκείνα τα ζητήματα που ξεπερνούν την υποχρεωτικά φθοροποιό προεκλογική περίοδο στην οποία εισερχόμαστε λόγω επικείμενων βουλευτικών εκλογών το 2026; Και κυρίως, ο ανασχηματισμός θα συνοδευτεί από την ανανέωση της συνολικής επικοινωνιακής προσέγγισης της κυβέρνησης ή θα συνεχιστεί η ακολουθούμενη πορεία;
Αυτά, και αρκετά άλλα ζητήματα που άπτονται και συγκεκριμένων πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων, θα ήταν χρήσιμο να αξιολογηθούν από εκείνους που πρέπει, προεξέχοντος του ιδίου του Προέδρου, στη διαδικασία λήψης των όποιων αποφάσεών του γύρω από τον ανασχηματισμό. Επειδή ο συγκεκριμένος ανασχηματισμός, αν όντως γίνει και είναι ευρύς, δύναται να είναι και εκείνος που θα συνθέσει, εκτός απροόπτου, το τελευταίο Υπουργικό της παρούσας κυβέρνησης. Και κυρίως, επειδή θα είναι μέσω αυτού του «νέου» Υπουργικού Συμβουλίου που η κυβέρνηση και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα κληθούν όχι μόνο να διορθώσουν τα όποια λάθη προηγήθηκαν, αλλά και να δώσουν νέα ώθηση στην προσπάθεια ολοκλήρωσης της μεταρρυθμιστικής προσπάθειάς τους και ξεμπλοκαρίσματος μιας σειράς έργων στρατηγικής σημασίας, μη εξαιρουμένων και κάποιων που αφορούν τον εξωτερικό προσανατολισμό της χώρας. Δεν θα ήταν, δηλαδή, παρακινδυνευμένο να ισχυριστεί κανείς ότι αυτός ο ανασχηματισμός θα είναι ο πιο σημαντικός της διακυβέρνησης Νίκου Χριστοδουλίδη, και γι' αυτό δεν πρέπει να γίνει ούτε βεβιασμένα, ούτε με αφορμή ένα οποιοδήποτε μεμονωμένο γεγονός, όσο σοβαρό και αν ήταν αυτό, (π.χ. πυρκαγιές, βουλευτικές, κοκ), αλλά ούτε και ανεξάρτητα άλλων, εξίσου νευραλγικών κινήσεων πολιτικής διαχείρισης και κρατικής διακυβέρνησης που να αφορούν το σύνολο της μεταρρυθμιστικής προσπάθειας και κυρίως του πού θα φτάσει η Κύπρος τα επόμενα δύο-τρία χρόνια. Ας μην χαθεί, λοιπόν, αυτή η ευκαιρία για μια γενικότερη επανεκκίνηση της μεταρρύθμισης που την έχουμε πραγματικά τόση μεγάλη ανάγκη, τόσο σε επίπεδο ουσίας όσο και σε επίπεδο προσέγγισης…
