Όταν οι τρομοκράτες της Χαμάς έμπαιναν βίαια στα σπίτια των άμαχων Ισραηλινών τις πρωινές ώρες της 7ης Οκτωβρίου 2023 και κατέσφαζαν, βίαζαν και απήγαγαν γυναικόπαιδα και άoπλους άντρες και επιδείκνυαν με θράσος στα κινητά τους τα ειδεχθή «κατορθώματά» τους από το αιματοβαμμένο γιουρούσι στο φεστιβάλ νέων Supernova, που φαίνεται ότι ξεχάσαμε, ήξεραν πολύ καλά σε ποια φοβερή περιπέτεια είχαν βάλει τον δύσμοιρο παλαιστινιακό λαό, αλλά και τους εξίσου ταλαιπωρημένους Ισραηλινούς γείτονές τους.
Αυτός άλλωστε ήταν και ο στόχος τους. Η διατάραξη της ομαλοποίησης των σχέσεων μεταξύ του Ισραήλ και του ευρύτερου αραβικού κόσμου, όπως τούτη είχε οριοθετηθεί με τις συμφωνίες του Αβραάμ, που ενοχλούσε εκείνες τις σκοταδιστικές δυνάμεις, που καθοδηγούνταν από ριζοσπαστικά κίνητρα και το καταπιεστικό καθεστώς της Τεχεράνης. Τις δυνάμεις, δηλαδή, που καταδυνάστευαν τους λαούς τους και υπόσκαπταν τις μετριοπαθείς προσπάθειες της διεθνούς κοινότητας για τον πολιτικό και διοικητικό εξωραϊσμό της ασθμαίνουσας Παλαιστινιακής Αρχής που έλεγχε μετά δυσκολίας τη Δυτική Όχθη και είχε απωλέσει τη διαχείριση της Γάζας στη Χαμάς, και που ταλαιπωρούσαν τον Λίβανο, την Υεμένη και απειλούσαν τον τρόπο ζωής μας στην Ευρώπη.
Αντίστοιχα, οι τρομοκράτες της Χαμάς, και οι συνεργάτες τους, διέβλεπαν ότι η ακατανόμαστη ενέργειά τους την 7η Οκτωβρίου 2023 δεν θα άφηνε περιθώρια στην ασταθή και υπό συνεχή πολιτική πίεση κυβέρνηση Νετανιάχου να περιορίσει την αντίδρασή της. Αυτό, όμως, που δεν προέβλεψαν ήταν το πόσο έντονη, διαρκής και καθοριστική για τη μοίρα τους θα ήταν αυτή η αντίδραση και η κλίμακά της. Επειδή μπορεί η ισραηλινή κοινωνία, ως προοδευτική, δημοκρατική και πλουραλιστική που είναι να μην άφηνε σε «ησυχία» τον Νετανιάχου, αλλά την ίδια στιγμή αντιλαμβανόταν πολύ καλά ποιο ήταν το ζητούμενο και τι διακυβευόταν αν δεν δρούσε όπως έδρασε σε όλα τα επίπεδα. Και κάπου εδώ είναι που υπεισέρχεται στην «εξίσωση» και η στάση των ευρωπαϊκών και δυτικών χωρών, αλλά και η δική μας όσον αφορά το ποια κατάσταση πραγμάτων θέλουμε στη γειτονιά μας.
Και αναφέρομαι στην κατάσταση πραγμάτων που προέκυψε στη Μέση Ανατολή από τις δυναμικές ενέργειες του Ισραήλ, κυρίως, αλλά και των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου, που αποτελούν τους κύριους στρατηγικούς εταίρους μας στη δυτική στροφή που έχουμε κάνει. Μια κατάσταση πραγμάτων στην οποία πλέον ο Νασράλα της Χεζμπολάχ δεν μπορεί να απειλεί την Κύπρο, το καθεστώς του «φίλου μας», κατά το ΑΚΕΛ, Άσαντ στη Συρία έπαψε να υπάρχει, η Τεχεράνη αποδείχθηκε γίγαντας με πήλινα πόδια που πολύ σύντομα θα υποχρεωθεί να διαλέξει μεταξύ μιας πορείας διαρκούς φθοράς ή μιας πορείας μεταρρύθμισης και παραγωγικής ειρήνευσης με τους Άραβες γείτονες της και τη διεθνή κοινότητα. Και, τέλος μιας Παλαιστίνης που θα πρέπει να αποφασίσει τι θέλει να είναι και, κυρίως, αν θα συνεχίσει να είναι το υποχείριο του οποιουδήποτε τρίτου και το κουρασμένο παράδειγμα του μόνιμα βασανισμένου λαού λόγω των αδιέξοδων επιλογών του ή αν θα στηριχθεί εσωτερικά και εξωτερικά για να ορθοποδήσει έτσι και όπως πρέπει. Ακόμα και σε ένα περιβάλλον όπως το υφιστάμενο, μπορεί να επιλέξει ηγέτες, ιδεολογία και στόχους που να οδηγούν σε μια θετική ειρήνη αντί σε μια μόνιμη μιζέρια.
Επειδή αυτό είναι, πλέον, το ζητούμενο και όχι εκείνο που προβάλλεται, δυστυχώς, στην επικοινωνιακά παρακινούμενη Ευρώπη που ενώ, υποτίθεται, συγκλονίζεται από την τραγωδία στη Γάζα, εν τούτοις δεν τολμά να παραδεχτεί πως η ριζοσπαστικοποίηση δεν θα αντιμετωπιστεί με ψευδεπίγραφες ρητορικές μανούβρες και διπλωματική «γυμναστική». Αφού αυτά περιορίζονται στη δημιουργία εντυπώσεων αντιμετώπισης των όποιων δεινών βιώνουν οι, υπό την εκμετάλλευση της Χαμάς, Παλαιστίνιοι. Δεινών που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν η Χαμάς πιεζόταν να κάνει άλλες επιλογές από αυτές που έκανε τόσα χρόνια, και που σε αυτό ευθύνη φέρεται να φέρει και ο Νετανιάχου, και που θα μπορούσαν να τερματιστούν ακόμα και σήμερα, αν παραδίδονταν οι απαχθέντες αθώοι Ισραηλινοί και αν συνθηκολογούσε η ηγεσία της. Αλλά αντί αυτών, η Χαμάς προτιμά όχι μόνο να διαιωνίζει την κρίση στη Γάζα, αλλά να διακινδυνεύει πλέον και τη μοίρα των Παλαιστινίων στη Δυτική Όχθη. Με άλλα λόγια, η Χαμάς συνεχίζει να επιλέγει το καταστροφικό αδιέξοδο που ακολουθεί, αφού με τη στάση της ούτε πετυχαίνει τους όποιους απεχθείς στόχους της, αλλά ούτε και «αφοπλίζει» το όποιο επιχείρημα της κυβέρνησης Νετανιάχου στην πολιτική που αυτός υποχρεώθηκε να ακολουθήσει. Αντίθετα, με τη στάση της μάλλον ενισχύει και εκείνες τις πολιτικές και άλλες δυνάμεις που θα ήθελαν να ριζοσπαστικοποιήσουν περισσότερο την ισραηλινή κοινωνία.
Εμείς, όμως, δεν θέλουμε αυτή την εξέλιξη. Δεν τη θέλουμε ούτε για εμάς, αλλά ούτε και για τους στρατηγικούς μας εταίρους στο Ισραήλ και τους φίλους μας τους Παλαιστίνιους και τους λοιπούς αγαπητούς Άραβες γείτονες μας. Εμείς θέλουμε σταθερότητα και προβλεψιμότητα που θα δώσουν θετικό μέρισμα ειρήνης, ανάπτυξης, συνεργασίας, μετριοπάθειας και προόδου. Κυρίως προόδου αξιακής, αφού μόνο μέσω του ασπασμού κοινά σεβαστών και σύγχρονων αξιών, που, ειρήσθω εν παρόδω, καμιά Χαμάς και καμιά Χεζμπολάχ δεν υιοθετεί, θα μπορέσουμε να καταστούμε πραγματικοί συνεργάτες, συνεταίροι και σύμμαχοι. Και τούτο δεν είναι καθόλου ρομαντική, αλλά βαθύτατα πραγματιστική, επιδίωξη, που αντέχει στον χρόνο, αλλά κυρίως ξεπερνά τα όποια ευκαιριακά συμφέροντα και τις όποιες ξεπερασμένες ιδεολογικές τοποθετήσεις που ακόμα απαγγέλλονται από κάποια κυπριακά κόμματα. Οι Ισραηλινοί το γνωρίζουν. Καιρός να το καταλάβουν και οι Παλαιστίνιοι… αλλά και εμείς…
