Η συνολική επίδοση της κυπριακής οικονομίας τα τελευταία χρόνια είναι θετική, με τους βασικούς δείκτες ρυθμού ανάπτυξης, πληθωρισμού, ανεργίας, δημοσίου χρέους και ελλείμματος να καταγράφουν πολύ καλά αποτελέσματα. Παρ' όλα αυτά, επικρατούν κάποιες πολύ σημαντικές στρεβλώσεις που αφορούν τον ιδιωτικό δανεισμό, κυρίως λόγω του μοντέλου «τραπεζικό ολιγοπώλιο-υποθήκη-δάνειο-ιδιοκατοίκηση/επιχειρείν» που δεν προβλέπεται να αρθούν σύντομα, παρά και τις εκεί παρατηρούμενες βελτιώσεις των σχετικών δεικτών που «πακέταραν» την τοξικότητα των ισολογισμών, χωρίς όμως να την απομακρύνουν από την οικονομία. Αντίστοιχα, στρεβλώσεις παρατηρούνται και σε επίπεδο ποιοτικής ανάλυσης των βασικών παραμέτρων της οικονομίας, αφού το ισοζύγιο συναλλαγών, η εξάρτηση από την ανάπτυξη γης, η κοινωνική ανισότητα, η απονεύρωση των αστικών μας κέντρων, η κανονικοποίηση της παραβατικότητας και του καθημερινού μικροεγκλήματος, το κόστος ζωής, η κρίση στέγασης μιλούν περισσότερο και πιο δυνατά από οποιαδήποτε δημόσια οικονομική έκθεση και ανακοίνωση Τύπου του όποιου κρατικού οργάνου και του όποιου οργανισμού αξιολόγησης.
Επίσης, στρεβλώσεις παρατηρούνται και στο θέμα της αύξησης των δημόσιων ανελαστικών δαπανών, των δημόσιων παροχών, της παραγωγικότητας και κυρίως της αποτελεσματικότητας και της πραγματικής και μετρήσιμης αποδοτικότητας των όποιων επιχειρούμενων δημόσιων μεταρρυθμίσεων. Τούτο φαίνεται στις στρεβλώσεις που σχετίζονται με την ψηφιοποίηση, που είναι προς το παρόν βιτρίνα και δεν έφτασε στο «back office», και που φτάνουν μέχρι την ενεργειακή μετάβαση που απέτυχε να εφαρμοστεί ορθολογικά, και προχωρούν στη δημόσια διοίκηση που παραμένει ακόμα στη δομή και νοοτροπία του 1960, τη φορολογική μεταρρύθμιση που κινδυνεύει να εκτροχιαστεί και, εσχάτως, στην εργατική ειρήνη που διασαλεύτηκε τη χειρότερη δυνατή στιγμή για την κυβέρνηση και τον τόπο, για τον πλέον αχρείαστο λόγο (ΑΤΑ) και για ένα πείσμα των κοινωνικών εταίρων και μιας κακής διαχείρισης του αρμόδιου υπουργού.
Αν προσθέσουμε στα πιο πάνω και το γενικά παραδεχτό χαμηλό ηθικό που χαρακτηρίζει τον Κύπριο δημόσιο υπάλληλο, αλλά και τον οργανωμένο εργαζόμενο σε παραδοσιακά συντηρητικούς κλάδους, όπως τον τραπεζικό και τον ημικρατικό που προσομοιάζουν σε νοοτροπία με το Δημόσιο, και τα συνδυάσουμε με την κραυγαλέα απουσία εμπνευσμένης ηγεσίας στα ανώτατα επίπεδα (Υπουργικό, εκτελεστικών διευθυντών, κοκ) στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, τότε η κόπωση της κοινωνίας είναι εμφανής και δεν εκπλήσσει κανένα.
Αντανακλάται, δε, και στην πολιτική και ιδεολογική στροφή που κάνει η κοινωνία, αλλά κυρίως στην αποστροφή που επιδεικνύει ως απότοκο της απογοήτευσής της και του επιδεικνυόμενου κυνισμού και αδιαφορίας μιας κουρασμένης και χωρίς όραμα και ψυχικό σθένος, πολιτικής τάξης.
Μαζί με αυτά προστίθενται, τώρα, και οι αναπόφευκτοι, αλλά προβλεπτοί, κομματικοί και πολιτικοί υπολογισμοί της τρέχουσας περιόδου που διαφαίνεται ότι θα μας ταλαιπωρήσουν αρκετά μέχρι την ολοκλήρωση των βουλευτικών εκλογών, χωρίς μάλιστα να προσφέρουν και την όποια πραγματική ή χειροπιαστή διέξοδο στα βασικά και κρίσιμα προβλήματα, είτε της καθημερινότητας μας είτε της τσέπης μας.
Με άλλα λόγια, η Κύπρος εισέρχεται σε μια περίοδο παρατεταμένης ρευστότητας διανθισμένης με έντονα στοιχεία λαϊκισμού, εντυπωσιολογίας, παροχολογίας και ξεπερασμένης προεκλογικής πολιτικής επικοινωνίας. Χαρακτηριστικά, δηλαδή, που παρατηρούνται αυτή την εποχή σε όλα τα κράτη της ΕΕ και του δυτικού κόσμου, που εκτός από τις εσωτερικές πιέσεις έχουν να αντιμετωπίσουν και την απορρύθμιση του διεθνούς συστήματος, τον επανακαθορισμό των πόλων ισχύος, και, κυρίως, τη διάβρωση της δημοκρατίας και την ενίσχυση του ρεβιζιονιστικού ολοκληρωτισμού.
Η ιστορία, την οποία πολλοί επικαλούνται αλλά ελάχιστοι μελετούν πραγματικά, μας διδάσκει ότι τα πιο πάνω δεν θα έχουν καλή κατάληξη, αφού όσο αποδυναμώνονται οι δυνάμεις που επιζητούν τη συνεργασία, τον πλουραλισμό και τη δημοκρατία και ενδυναμώνονται οι δυνάμεις του συγκεντρωτισμού, της ριζοσπαστικοποίησης, του φόβου και του θυμού, η διαδρομή προς τη βίαιη σύγκρουση καθίσταται όλο και πιο προβλέψιμη, δυστυχώς. Γι' αυτό, η προσπάθεια των σώφρονων ηγετών μας, θα πρέπει να στραφεί αμέσως και χωρίς άλλη χρονοτριβή στη ματαίωση αυτής της πορείας, αλλιώς η όποια μικροπολιτική νίκη τους θα αποδειχτεί πύρρειος για τους ίδιους και κυρίως για μας…
