Σωτήριον έτος 2070. Ημέρα Δευτέρα 5 Ιουνίου. Η Αντριάνα με καφέ ανά χείρας να αχνίζει σε χάρτινο κύπελλο, σπρώχνει με τον ώμο τη διπλή πόρτα της βιβλιοθήκης του Ομοσπονδιακού Πανεπιστημίου Κύπρου και κάθεται μπροστά στο κομπιούτερ. Μπαίνει στη μηχανή αναζήτησης του Google και ζητά πρόσβαση στο Wikipedia. Είναι τεταρτοετής στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών και ετοιμάζει τη διπλωματική της με θέμα τις συνθήκες κάτω από τις οποίες επανενώθηκε η Κύπρος το φθινόπωρο του 2017.
Ο καθηγητής της ο κύριος Χαβιαράς την προϊδέασε να ψάξει τον ρόλο που διαδραμάτισαν οι προσωπικότητες την εποχή εκείνη. «Τότε είχαμε ηγέτες», της είπε, «οι οποίοι ήξεραν να πηγαίνουν κόντρα στο ρεύμα. Και πήγαιναν κόντρα στο ρεύμα γιατί είχαν όραμα. Μην κοιτάς τα σημερινά κόμματα που θέλουν να τους ικανοποιήσουν όλους. Και καλά κάνουν δηλαδή, αφού η χώρα έχει ένα από τα ψηλότερα κατά κεφαλήν εισοδήματα στον κόσμο. Γι' αυτό και τα κόμματα σήμερα μοιάζουν με πρατήρια πώλησης παγωτού. Διαλέγεις χρώμα και γλείφεις. Τότε είχαμε κόμματα και ηγέτες που ήταν υποχρεωμένοι να αποφασίζουν κάτω από δύσκολες πολιτικές και οικονομικές συνθήκες».
Ενθυμούμενη με ένα μειδίαμα στα χείλη τα λόγια του κύριου Χαβιαρά η Αντριάνα (της άρεσε πολύ αυτό με το παγωτό) πληκτρολόγησε με κινήσεις απύθμενης ανεμελιάς στη Wikipedia το λήμμα Νίκος Αναστασιάδης. Πρόβαλε μπροστά της ολόκληρο το βιογραφικό του ηγέτη της επανένωσης της χώρας μας. Παρακολούθησε με προσοχή τη διαδρομή του από τα πρώτα πολιτικά του βήματα ως βουλευτής Λεμεσού. Διάβαζε με προσοχή και όσο προχωρούσε τόσο δυσκολευόταν να καταλάβει πώς από ένας νεαρός, εθνικιστής, πολυλογάς, καβγατζής και εν πολλοίς πολιτικά αχαΐρευτος πολιτικός στη δεκαετία του 1980 κατάφερε στο τέλος να εξελιχθεί στον κορυφαίο statesman και οραματιστή της χώρας. Σίγουρα η θητεία του δίπλα στον Γλαύκο Κληρίδη τον επηρέασε. Μαζί του πέρασε τον Ρουβίκωνα του λαϊκισμού και του εθνικισμού και αντιλήφθηκε ποιο είναι το πρόβλημα αυτής της χώρας. Τον επηρέασε επίσης η σχέση του με τον άλλο μεγάλο της Κύπρου. Τον Μουσταφά Ακιντζί. Αυτός βέβαια δεν ξεκίνησε ως εθνικιστής. Γι' αυτό και ο άθλος του Νίκου Αναστασιάδη ήταν πολύ πιο σημαντικός. Κατάφερε να αλλάξει ο ίδιος και είχε το πολιτικό σθένος να παλέψει και να αλλάξει μια χώρα.
Στέκεται μπροστά στο video της ανακήρυξης της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Κύπρου στις 25 Ιανουαρίου 2018. Ο Αναστασιάδης με τον Ακιντζί σε ένα υπέροχο σκηνικό με τα χρώματα του χαλκού που στήθηκε στην άρτι εγκαινιασθείσα πλατεία Ελευθερίας στη Λευκωσία υπογράφουν τη συμφωνία. Στο κέντρο κάθεται ο γ.γ. του ΟΗΕ Γκουτέρες και τους πλαισιώνουν οι ηγέτες των πρώην εγγυητριών δυνάμεων της Κύπρου. Ο Αλέξης Τσίπρας, ο Ταγίπ Ερντογάν και η Τερέζα Μέι. Χιλιάδες Ελληνοκύπριοι, Τουρκοκύπριοι, Αρμένιοι, Μαρωνίτες, Λατίνοι, Βρετανοί και Ρώσοι, όλοι πολίτες της Νέας Κύπρου, χειροκροτούσαν ακατάπαυστα με δάκρυα στα μάτια.
Ύστερα κατεβάζει το βίντεο της Σουηδικής Ακαδημίας Επιστημών και παρακολουθεί μέχρι τελευταίου λεπτού την τελετή απονομής του βραβείου Νόμπελ Ειρήνης στους δύο θεμελιωτές της ειρήνης στην Κύπρο. Η ομιλία του Νίκου Αναστασιάδη είναι πραγματικά εμπνευσμένη: «Βρίσκομαι εδώ για να παραλάβω αυτό το βραβείο εκ μέρους ενός λαού που έμαθε από την Ιστορία του. Λίγοι είναι αυτοί που μαθαίνουν από την Ιστορία τους. Αυτοί όμως που το κάνουν κερδίζουν κάτι πολύ σημαντικό. Έχουν την πολυτέλεια να μπορούν να αλλάξουν. Έχουν την ευτυχία να γίνουν καλύτεροι».
Μνημόσυνο
Η Αντριάνα είδε το τελευταίο βίντεο στη Wikipedia. Ο Νίκος Αναστασιάδης πέθανε στις 27 Σεπτεμβρίου 2046 σε ηλικία 100 χρονών, ανήμερα των γενεθλίων του, περιστοιχισμένος από την οικογένειά του και τους πολιτικούς του φίλους. Ο Μουσταφά Ακιντζί, σε ηλικία 97 χρονών, είχε πεθάνει την προηγούμενη χρονιά. Είχαν όλοι να λένε ότι ο Αναστασιάδης ήταν ένας από τους μακροβιότερους πολιτικούς στην παγκόσμια ιστορία. Έζησε ένα χρόνο περισσότερο από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη! Η κηδεία του δεν ήταν κηδεία. Ήταν διαδήλωση ευγνωμοσύνης. Τον επικήδειο εκφώνησε ο επιστήθιος φίλος του συνταξιούχος δημοσιογράφος Διονύσης Διονυσίου. Τον βρήκαν σε ένα γηροκομείο στη Λεμεσό, του φόρεσαν πάνες ακράτειας για καλό και για κακό, και τον μετέφεραν με καροτσάκι γιατί δεν μπορούσε να πάρει τα πόδια του. Στην ομιλία του περιέγραψε τον βίο και την πολιτεία ενός μεγάλου ανδρός. Σημείωσε τις δύσκολες στιγμές που πέρασε την κρίσιμη χρονιά του 2017. Τους φόβους και τις αμφιβολίες του. Το άγχος που είχε από το τι θα προέκυπτε μετά τη λύση. Ακόμα αναφέρθηκε στις προσωπικές και τηλεφωνικές επαφές που είχαν, οι οποίες -συνήθως μετά από ένα επικριτικό σχόλιο στην εφημερίδα «Πολίτης»- διεξάγονταν όλες στη γαλλική γλώσσα την οποία ο Νίκος Αναστασιάδης ομιλούσε απταίστως. Κυρίως, όμως, στις πυροσβεστικές του κινήσεις μετά τη λύση έως ότου οι Ε/Κ και οι Τ/Κ να εμπιστευτούν ο ένας τον άλλο και να μάθουν να ζουν μαζί. Για να καταλήξει στην ομιλία του: «Ο Νίκος Αναστασιάδης είναι η πιο σημαντική προσωπικότητα που ανέδειξε η Κύπρος για ένα και απλό λόγο. Διότι είναι η πρώτη φορά που στη μακραίωνη ιστορία της χώρας μας, έχουμε πραγματική δημοκρατία, πραγματική δικαιοσύνη, πραγματική ασφάλεια και πραγματική ευημερία. Υπήρξε ένας ήρωας της ειρήνης».
Τέλειωσε το βίντεο και η ανέμελη Αντριάνα σκούπισε ένα δάκρυ. Συγκινήθηκε αλλά ένιωθε περήφανη για τη χώρα της. Υποσχέθηκε στον εαυτό της ότι θα πάει μπροστά στο άγαλμα του Νίκου Αναστασιάδη στην πλατεία του παλιού ΓΣΠ και ότι θα διαβάσει τις ομιλίες του που κατέγραψε στο βιβλίο του με τίτλο: «Ο ήρωας μιας εποχής», από τις εκδόσεις «Αιγαίο», ο γνωστός δημοσιογράφος Ανδρέας Παράσχος. Θεωρούσε ότι αυτό ήταν το καλύτερο μνημόσυνο που μπορούσε να του κάνει.
Όνειρο απατηλό
- Διονύση… Διονύσηηηηηηηηη!
Τι έγινε ρε παιδί μου; Τι φωνάζεις;;; Διάβαζα κι αποκοιμήθηκα…
Έλα κάτω να ακούσεις τον φίλο σου τον Αναστασιάδη... Ξητιμάζει πάλαι τον Άιντε…. και συ επιμένεις ότι θα έχουμε λύση… Αιθεροβάμονα.
Η γυναίκα μου, δημοσιογράφος για τον πολιτισμό στον «Φιλελεύθερο», δεν χάνει ποτέ το δελτίο των 8 του ΡΙΚ, το οποίο κάθε βράδυ περιγράφει τον απύθμενης ωραιότητας κόσμο της Κύπρου. Το ΡΙΚ καταγράφει οπτικοακουστικά τον κόσμο της Κύπρου, εξελίσσοντας στη μεταμοντέρνα του εκδοχή τον γνωστό πίνακα του Διαμαντή, μου λέει.
Έφαγα στη μάπα τις δηλώσεις του Νίκαρου, δίκην μεταμοντέρνου βρακά, αλλά η απορία μου παραμένει ακόμα γνήσια και αναπάντητη: Τι θα γράφει η Wikipedia το σωτήριο έτος 2070 για τον Νίκο Αναστασιάδη;
