«Εν’ ένι τζ’αι τζ’είνοι πλάσματα;» Τζείνοι ένι, κ. Κουτρουκίδη μου

Διαβάζω ξανά και ξανά το άρθρο του κ. Λούη Κουτρουκίδη, προέδρου του Συνδέσμου Οικιακών Βοηθών Κύπρου, όπως είχε δημοσιευτεί στον ”Πολίτη”, τον Αύγουστο.

Ένας τύπος που έγραφε «χωρκάτικα», όπως θα έλεγαν οι αμέτρητοι που έμαθαν να αντικρίζουν έτσι τη διάλεκτό μας –στον γραπτό λόγο ακόμα χειρότερα, δεν θυμάμαι πόσοι μου έχουν πει μέχρι σήμερα πόσο τους απωθεί γραμμένη– ένας τύπος λοιπόν που έγραφε κυπριακά, προσπαθούσε να κερδίσει μάταια την προσοχή όλων μας για τις εξαφανίσεις γυναικών. «Μαυρούδων» όπως τις αποκαλούμε, διότι ειδικά όταν εκφραζόμαστε υποτιμητικά η διάλεκτος γίνεται πάλι μια χαρά.

Ο άνθρωπος αυτός, λοιπόν, πέρα απά τα γεγονότα που παρέθετε, έθετε και μια εξαιρετικά σοβαρή παράμετρο. Την εγκληματική αδιαφορία της Αστυνομίας η οποία αλλού θα είχε οδηγήσει όχι μόνο σε παραιτήσεις αλλά και σε πειθαρχικές ίσως και ποινικές διώξεις εναντίον των υπευθύνων και των πολιτικών τους προϊσταμένων για πολλά και διάφορα: από αμέλεια καθήκοντος μέχρι και ρατσισμό.

Εδώ; Οδήγησε σε μια… αντεπίθεση αρχικά της Αστυνομίας (!..). Κατόπιν, στο γνωστό: εάν (σ.σ. «εάν» όχι εκεί) υπάρχουν ευθύνες θα αποδοθούν, λέει. Το μαχαίρι στο κόκαλο, βαρύς ο πέλεκυς κ.λπ. Τα ξέρετε. Θα προσέθετα και το «εάν η μαλ… ήταν εργόχειρο» αλλά ας κρατήσουμε το επίπεδο, παρόλο που θα ταίριαζε γάντι.

Έγραφε ο κ. Κουτρακίδης, παρότι είμαι σίγουρος πως και ο ίδιος γνώριζε κατά βάθος ότι κάποιος ο οποίος ανέλαβε να μιλήσει εκ μέρους των δουλικών μας, ελάχιστα έως και καθόλου θα μπορούσε να ελπίζει στην όποια προσοχή: «Πριν πέντε μήνες, τον Μάρτην δηλαδή, μια άλλη Φιλιππινέζα επήεν στο αεροδρόμιον Λάρνακας μαζί με την εννιάχρονην κορούλλαν της να συναντήσει ’κάποιον’ που ’εγνώρισεν’ σε ιστοσελίδαν γνωριμίας. Που τζ’ειαμαί τζ’αι κάτω άνοιξεν η γη τζ’αι εκατάπιεν την μαζί με το μωρόν της, τζ’αι έκτοτε το κινητόν της παραμένει βαούμενον. Είπεν η Αστυνομία ότι ’πιθανόν να επήεν ποτζ’εί’».

Και συνέχιζε: «Τζ’αι έρκουμαι τζ’αι ρωτώ την Αστυνομίαν: Αν ελοάρκαζεν να πάει ποτζ’εί, στο αεροδρόμιον της Σκάλας ναμ πο’ ‘γύρευκεν; Τζ’αι αν ελοάρκαζεν να πάει ποτζ’εί, ήταν να συνάξει τα ριάλλια της που την τράπεζαν, να πκιάει τα ρούχα της, το λάπτοπ της, τζ’αι γιατί να βαώσει το κινητόν της; Εδούλευκεν σε έναν ξενοδοχείο στην Δετζέλειαν τζ’αι ούτε εξαναπήεν δουλειά, που, αμμέν ένι τίποτε άλλο, έπρεπεν να πάει να πκιάει τον μισθόν της, αλλά ούτε τζ’ειαμαί επήεν. Για μέναν, που είμαι νάκκον μαννός, φαίνεται παράξενον τζ’αι γιατί όι ύποπτον το πού επήεν τζ’αι εν έδωκεν σημεία ζωής. Αν ήμουν αστυνομικός, ήταν να πκιάω το λάπτοπ να το δώκω σε ειδικούς, διότι τζ’ειαμαί εννά ‘βρω με ποιον εμίλαν, πού τζ’αι πότε».

Τίποτα όμως από αυτά δεν είχε γίνει. Ούτε το διαβατήριό της δεν αναζήτησαν. Ούτε βέβαια και το απλούστερο: μια επικοινωνία μέσω Ηνωμένων Εθνών με την «αστυνομία» (σ.σ. έν’ τζ’αι της αντροπής τα εισαγωγικά σήμερα) των Τ/Κ για να δουν εάν πέρασε απέναντι.

Το κάνουν καθημερινά. Ξέρουν ανά πάσα στιγμή εάν κάποιος πέρασε το όποιο οδόφραγμα, διότι απέναντι υπάρχει διαδικασία. Αρκεί να ρωτήσουν. Εδώ, δεν ρώτησε κανείς. Ή μάλλον ρώτησε. Ο κ. Κουτρουκίδης εξήγησε πως στην επιμονή του να ψάξουν το θέμα είχε λάβει την απάντηση: «είσαι 70 χρονών τζ’αι ασχολείσαι με μια Φιλιππινέζα;». Λογικό.

Στο μυαλό του ζαπτιέ –και του μέσου Κυπραίου για να μην είμαστε άδικοι– το όποιο ενδιαφέρον θα μπορούσε να δικαιολογηθεί μόνο εάν ήθελε κάτι άλλο αυτός που ρωτούσε. Είναι σοβαρά πράγματα, σου λέει, ο 70χρονος τώρα; Αγαπημένο ταμπού των αμπάλατων, εδώ αλλά και αλλού, άλλωστε, ο κόσμος να θέλει σεξ σ’ αυτή την ηλικία.

Και από εκεί και πέρα, πόσω μάλλον να μην θέλει! Μα να ασχολείται σοβαρά να έβρει τη μαυρού; Εν πελλός σιόρ;

Ο Λούης Κουτρουκίδης φυσικά δεν ήταν πελλός. Έβαλε κάτω τα πράγματα και κατέληξε στα απλούστερα των συμπερασμάτων στα οποία οι Αρχές και όλοι μας έπρεπε να είχαμε καταλήξει εάν μας ένοιαζε για τις μαυρούες που εξαφανίζονταν και την Αστυνομία που τις βάφτιζε πουτάνες, με την προκάτ δικαιολογία, «έτο επήεν στα κατεχόμενα με τον φίλον της».

Διότι άλλωστε, κάθε γυναίκα που έρχεται σ’ αυτή τη χώρα –τη χώρα η οποία απαγορεύει την… εισαγωγή μαυρούδων (άσπρων) από χώρες όπως το Βιετνάμ λ.χ. διότι θεωρούνται όμορφες και θέλουν να τις απαυτώνουν οι Κυπραίοι αδρώποι, οι μαστόροι τους– είτε έρχεται για να βρει φίλο, είτε είναι πουτάνα ή μπορεί να γίνει πουτάνα.

Είναι το… πουτανίσιμο είδος όλες τους. Εν δυνάμει. Όχι σαν τους προκομμένους και τις προκομμένες τις δικές μας.

Απλά, δεν μας νοιάζει. Δεν μας ένοιαζε, δεν μας νοιάζει και δεν θα μας νοιάξει. Γιατί; Μα γιατί εάν μας νοιάξει, θα πρέπει να παραδεχτούμε πως εμείς και αυτοί είμαστε το ίδιο. Πως αυτοί και αυτές, καλύτερα, είναι το ίδιο με μας.

«Εν γίνεται ρε παιθκιά να εξαφανίζουνται πλάσματα στην χώραν μας τζ’αι να μεν φακκά πεννιάν κανένας, ούτε καν η Αστυνομία. Όι κύριε, τζ’αι οι ξένοι έχουν ψυσ’ήν, έν’ τζ’αι τζ’είνοι πλάσματα, αν τζ’αι εμείς οι ψευδοευρωπαίοι αποκαλούμεν τες ξένες ’μαυρούες’. Ζαττίν έσ’ει πολλούς που εμάς που είμαστεν κατάμαυροι τζ’αι μπορεί να μας περάσουν για Ιντιάνους ή Πακιστανούς, αλλά οι ’μαυρούες’, ακόμα τζ’αι ολόασπρες να’ ‘νι, εννά ‘ν’ πάντα ’μαυρούες’».

Γίνεται, κ. Κουτρουκίδη μου. Τούτον εν το πρόβλημα. Μια χαρά γίνεται. Τζ’αι θα γίνεται.

Εδώ, κόψαμε το ψευδώνυμο του στο Badoo από «Orestis APOEL» και αφήσαμε μόνο το Orestis για να μην θιχτούν κάποιοι –ωσάν να έχει σχέση η ομάδα!– και αφού γλύτωσε ο «Ρουμάνος» (sic) τον λιθοβολισμό, κάναμε τον Νίκο Μεταξά απλά «35χρονο λοχαγό» και καθαρίσαμε.

Και αμφιβάλλει κανείς για το τι... γίνεται;