Οι σπόροι του άγχους... Πόνημα ενός καταϊδρωμένου καθηγητή

 

Η πρώτη δημοτικού, πρώτη γυμνασίου και λιγότερο η πρώτη λυκείου είναι οι πιο αγχωτικές τάξεις, ή τουλάχιστον εδώ μπαίνουν οι σπόροι της μαθητικής απόγνωσης. Οι μαθητές αυτής της ηλικίας κουβαλούν μέσα τους μια φοβερή άγνοια των… κινδύνων. Κανένας δεν τους ενημερώνει ακριβώς για το τι θα αντιμετωπίσουν, αν και κάποιες προσπάθειες γίνονται με προηγούμενες επισκέψεις στο δημοτικό, στο γυμνάσιο και ενημερώσεις από σύμβουλους του λυκείου. Αλλά δεν αρκούν αυτά να απαλύνουν την αβεβαιότητα.
Ειδικά τα παιδιά που θα πάνε στην πρώτη γυμνασίου έχουν συνέχεια στον νου τους τη λέξη «εξετάσεις», πολλά μαθήματα και διαφορετικούς καθηγητές και καθηγήτριες. Μέχρι να συνηθίσουν το γυμνασιακό σύστημα θα βρεθούν στη δεύτερη τάξη και πάει λέγοντας.

Το φαινόμενο αυτό είναι μια απόδειξη της ασυνέχειας των κυπριακών σχολικών βαθμίδων. Τέτοια άγνοια, ας πούμε, δεν την έχει ένας Γερμανός μαθητής, όπου το σχολικό του σύστημα φαίνεται να είναι και ένα από τα πιο παραγωγικά στην Ευρώπη. Στα δικά μας δημοτικά, αν και τα τελευταία χρόνια με το Σύστημα Εκπαιδευτικής Αξιολόγησης γίνεται μια πιο αναλυτική καταγραφή της επίδοσης κάθε μαθητή, αυτή φαίνεται να γίνεται όχι για να κατανοήσουμε τη φύση και την κλίση του μαθητή αλλά για να υπάρχουν αποδείξεις... Αποδείξεις απέναντι στον οποιονδήποτε πρέπει να λογοδοτήσει ο εκπαιδευτικός. Εν τέλει, γίνεται όχι με γνώμονα το παιδί, αλλά τον εαυτό μας. Χωρίς καμιά βοήθεια από ειδικούς για τις κλίσεις των παιδιών. Όλοι οι μαθητές στην Κύπρο είναι ίδιοι, μέχρι και το λύκειο, που ακόμα και εκεί το σύστημα είναι εξαιρετικά προβληματικό. Απόδειξη αυτού, οι πολλές επιλογές σπουδών που δηλώνουν οι μαθητές για τις τελικές εξετάσεις. Ένας μαθητής, ας πούμε της κλασικής κατεύθυνσης, μπορεί να καταλήξει από νομική, αρχαιολογία ή…ποιμαντική. Για πάρα πολλούς μαθητές μας και οι τρεις αυτές σπουδές είναι το ίδιο πράμα που μεταφράζεται στο «να πιάσω ένα χαρτί» να τελειώνουμε.

Με αυτό λοιπόν το σκεπτικό είναι χτισμένα τα σχολεία μας, όλες οι βαθμίδες τους. Να ξεκινήσει η χρονιά για να τελειώνουμε. Και αυτός ο ιός μεταδίδεται και στην ίδια την κοινωνία ύστερα. Γι' αυτό στον τόπο μας κάμνουμε ό,τι μας έρτει στον νου, χωρίς να υπολογίζουμε το αύριο, γι' αυτό γυρεύκουν οι πιο παλιοί τα δέντρα που θυμούνταν στον Μαζωτό, ας πούμε, ή το βραχούιν που εχτάραν το πόδι τους στον Πρωταρά. Και όλο αυτό το σκηνικό γίνεται με σκηνοθέτη και σεναριογράφο την «αριστεία». Συμπερασματικά, το άγχος των παιδιών μέσα στα σχολεία έχει εδώ την πηγή του. Να μην μπορούν να ξέρουν τι θα συμβεί στο αύριό τους, αφού κανένας δεν τους εξήγησε. Μπορεί στο τέλος και κανένας να μην ξέρει την αλήθεια. Έν' όπως την πετρελαιοκηλίδα που τη Συρία. Θα φτάσει στην Κύπρο; Και ποιος θα την κόψει; Και πώς; Θα συνεργαστούμε με τους Τουρκοκύπριους γι’ αυτό; Και ποιος θα πάρει τα εύσημα; Κανένας δεν ξέρει τις απαντήσεις. Και πάντα μιλούν οι άριστοι με τη βούλα. Πάντα ανέτοιμοι και άτολμοι, συνεχίζουμε με ελπίδα.