Γιατί μας αφορά κι εμάς η απεργία πείνας του Κουφοντίνα

Στην Κύπρο την πρόσφατη υπόθεση Κουφοντίνα την παρακολουθήσαμε ελάχιστα έως και καθόλου. 

Κακώς. Διότι είναι ενδεικτική όχι μόνο του πόσο βαθιές παραμένουν στην Ελλάδα οι πληγές του «προαιώνιου» διχασμού, αλλά και του πόσο έννοιες οι οποίες θα έπρεπε να είναι αυτονόητες σε δημοκρατίες και σε δημοκρατικούς λαούς χάνονται στην ασάφεια στην καλύτερη και διαστρεβλώνονται στη χειρότερη περίπτωση, στα μυαλά ενός μεγάλου μέρους των λαών αυτών. Είναι ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε και εμείς.

Ο εκ των ηγετών της «17 Νοέμβρη» και αρχιεκτελεστής της οργάνωσης, ο οποίος καταδικάστηκε σε 11 φορές ισόβια και 25 χρόνια κάθειρξη για 11 δολοφονίες, εκρήξεις, ληστείες και συμμετοχή στη «17Ν», μεταφέρθηκε προ ημερών σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας συνεχίζοντας την απεργία πείνας στην οποία κατήλθε στις 8 Ιανουαρίου. Κάτι που είχε κάνει και άλλες φορές, με πιο αξιοσημείωτη την απεργία πείνας του το 2018.

Αίτημά του είναι η μεταφορά του στον Κορυδαλλό, αντί για τον Δομοκό στον οποίο είχε μεταφερθεί. Επικαλείται τις πρόνοιες του νόμου με τον οποίο απομακρύνθηκε από τις αγροτικές φυλακές Βόλου. 

Την ώρα που η Ελλάδα ομολογουμένως έχει πολύ σοβαρότερα προβλήματα να αντιμετωπίσει, ο πολιτικός κόσμος αλλά και ένα μεγάλο μέρος του σκεπτόμενου κόσμου, στο συχνότατα μακράν των προβλημάτων αυτών σύμπαν της Αθήνας, ανοίγει βαθιές και παλιές πληγές του παρελθόντος και συζητά το θέμα Κουφοντίνα με όρους πολιτικούς. Όρους οι οποίοι δείχνουν σίγουρα όχι τη σημασία του ίδιου του θέματος αλλά το πόσο βαθιά διχασμένη -ναι, και... αλλού, συχνά- παραμένει η κοινωνία ή ένα καθοριστικό της μέρος έστω επί αυτής της συχνά ξεχασμένης γραμμής που τη χώρισε, τον αιώνα που μας πέρασε.

Είναι ολοφάνερο πως κάποιοι στη μία πλευρά θεωρούν τη δράση του Κουφοντίνα και της «17Ν» πρωτίστως πολιτική, όταν κάθε άνθρωπος μπορεί ή θα έπρεπε να μπορεί να καταλάβει ότι αυτή η συμμορία ανέπτυξε εγκληματική επί της ουσίας δράση, η τιμωρία της οποίας δεν υπήρξε ούτε απάνθρωπη ούτε δυσανάλογη. 

Ο Κουφοντίνας ειδικά είχε προνομιακή μεταχείριση στις φυλακές, ευεργετήθηκε με νόμους «φωτογραφικούς» και με τις πρόνοιες ενός από αυτούς που πέρασε ο ΣΥΡΙΖΑ ενδέχεται να αποφυλακιστεί υπό όρους τον Σεπτέμβρη, μετά από 19 χρόνια παραμονή στις φυλακές. 

Το εάν δικαιούται τα όσα διεκδικεί είναι σαφώς ένα θέμα το οποίο πρέπει να εξεταστεί στη βάση της ισονομίας και του δικαίου, όμως κανείς δεν υποχρέωσε τον Κουφοντίνα να κάνει (πάλι) απεργία πείνας και κανείς, πλην του ιδίου, δεν θα φέρει την ευθύνη εάν πεθάνει στις φυλακές διεκδικώντας… αλλαγή φυλακής. 

Ούτε βέβαια θα είναι, όπως διάβασα κατάπληκτος, «ο πρώτος απεργός πείνας που θα πεθάνει στη μετά Θάτσερ εποχή», όπως έγραψαν οργανώσεις που τον στηρίζουν. Ωσάν ο Κουφοντίνας να είναι ο Μπόμπι Σαντς. Μιλάμε για εξωφρενικά πράγματα. Είναι ντροπή.

Το χειρότερο δε είναι πως στην αντίπερα όχθη η Ακροδεξιά εκμεταλλεύεται την προσπάθεια πολιτικοποίησης της υπόθεσης Κουφοντίνα, εμπλέκοντας σε ελεεινές συγκρίσεις τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και άλλες εγκληματικές ενέργειές της οι οποίες εξυπηρετούνται ακριβώς από αυτήν την πολιτικοποίηση, προκειμένου να εξισώσει πράγματα και καταστάσεις απολύτως άσχετα.

Σε καιρούς, λοιπόν, κρίσιμους για τη χώρα, για την κάθε χώρα, είναι αδιανόητο και εξαιρετικά επικίνδυνο κομμάτια της κοινωνίας τα οποία επηρεάζουν πράγματα και καταστάσεις να μην μπορούν να ιεραρχήσουν τα πραγματικά προβλήματά της και να καταλήγουν σε ανούσιες συζητήσεις για το εάν τα δικαιώματα ενός εγκληματία και μιας συμμορίας δολοφόνων παραβιάζονται επειδή δεν τον πάνε στη φυλακή που θέλει ή επειδή δεν του κάνει η φυλακή στην επαρχία και θέλει να τον πάνε στην Αθήνα.

Κανείς εξ αυτών που φωνάζουν δεν θα έκανε άλλωστε όλο αυτόν τον ντόρο εάν το ζήτημα αφορούσε λ.χ. το ανθρωποειδές Μιχαλολιάκο, όπως ούτε και τώρα δεν το κάνουν οι οπαδοί του Μιχαλολιάκου και οι θιασώτες της δικής του «ιδεολογίας», της αντίθετης «ιδεολογίας» του Κουφοντίνα. 

Όσοι δικαιολογούν εγκλήματα ή επιχειρούν να περάσουν το μήνυμα ότι ο Κουφοντίνας είναι… πιο πολιτικός κρατούμενος από τους φασίστες της Χρυσής Αυγής -όταν βέβαια κανείς από όλους αυτούς, τους μεν ή τους δε, δεν είναι πολιτικός κρατούμενος, αλλά είναι όλοι εγκληματίες σε μια δημοκρατική χώρα- δεν μπορούν να επικαλούνται ταυτοχρόνως το δίκαιο, το οποίο δεν μπορούν πια να επικαλεστούν ούτε τα θύματα των εγκλημάτων του Κουφοντίνα και οι οικείοι τους.

Όλοι οι πολίτες είναι ίσοι έναντι του νόμου αλλά σίγουρα η πλειονότητα των πολιτών έχει πολύ μεγαλύτερα και σοβαρότερα προβλήματα να αντιμετωπίσει από τα καμώματα του όποιου ατόμου ή του όποιου ιδεολογικού χώρου. Και όσοι μετέχουν στον δημόσιο διάλογο από ένα σημείο προνομιακό επείγει να κατανοήσουν την κρισιμότητα της εποχής που ζούμε. 

Προτού η εποχή τους προσπεράσει και κατευθυνθεί, γλιστρώντας στον λαϊκισμό και τη δύναμη του όχλου, σε μονοπάτια που κανένας δημοκράτης άνθρωπος δεν θα ήθελε να τη δει να ξαναπαίρνει. Εκεί, εδώ, παντού.