Δυστυχώς για δεύτερη συνεχόμενη βδομάδα αποφάσισα να ασχοληθώ με το ζήτημα των αντιδημάρχων και όλη τη συζήτηση που γίνεται για τη μεταρρύθμιση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Ακούγοντας ξανά τη δημόσια συζήτηση που εξελίσσεται για τον ρόλο των αντιδημάρχων, είναι νομίζω σαφές ότι υπάρχει ένα μεγάλο μπέρδεμα, με την ευθύνη να βρίσκεται πρώτα και κύρια, κατά την άποψή μου, στην ασαφή νομοθεσία. Από την άλλη όμως, είναι γεγονός ότι υπάρχουν διαφορετικών ταχυτήτων αντιδήμαρχοι από τους 93 που έχουμε σήμερα. Όπως και να το κάνουμε, είναι διαφορετικό να είσαι αντιδήμαρχος ενός μεγάλου δημοτικού διαμερίσματος που και πριν υπήρχε ως δήμος (βλέπε Λεμεσός, Πάφος) και διαφορετικό να είσαι αντιδήμαρχος σε μία πρώην κοινότητα που σήμερα εντάχθηκε σε έναν μεγαλύτερο δήμο προσπαθώντας να διατηρήσεις ταυτότητα. Το ίδιο διαφορετικό είναι σε έναν δήμο με διαφορετικά τοπικά διαμερίσματα που το ένα ννα έχει 200 κατοίκους και το άλλο δεκάδες χιλιάδες. Πώς να βγάλεις άκρη;
Η συζήτηση για κατάργηση των αντιδημάρχων είναι λίγο πολύ συζήτηση ευκολίας. Ακούγεται ωραία στα αφτιά του κόσμου, δεν χρειάζεται και μεγάλη εξήγηση, να τους καταργήσουμε, να τελειώνουμε. Για να γίνει όμως κάτι τέτοιο, ακόμα και αν είναι σωστό, έχουμε μπροστά μας 4,5 ακόμα χρόνια που πρέπει να βρούμε τι θα κάνουν αυτοί οι 93 άνθρωποι που εκλέξαμε… και πληρώνουμε.
Όπως λέει και ο τίτλος του άρθρου, οι αντιδήμαρχοι δεν είναι επιστάτες υγειονομικού σε κανέναν δήμο. Σημαντική η καθαριότητα, αλλά ποιος είπε ότι πρέπει να είναι αρμοδιότητα του εκάστοτε αντιδημάρχου; Από πού προκύπτει η λογική ότι ένας μη εκτελεστικός αιρετός άρχοντας έχει το δικαίωμα να συντονίζει τους εργάτες ενός δήμου για το πώς θα καθαρίζουν; Στο κάτω κάτω, πώς θα πετύχουμε οικονομίες κλίμακας όταν ο κάθε αντιδήμαρχος συνεχίζει να χρησιμοποιεί το προσωπικό του πρώην δήμου/κοινότητας αποκλειστικά και μόνο για την περιοχή του; Στην τελική, η καθαριότητα είναι δουλειά των υγειονομικών Αρχών κάθε δήμου. Αν είναι να συντονίζουν οι αντιδήμαρχοι πότε θα καθαρίσουμε το κάθε πάρκο, ας καταργήσουμε τους επιστάτες, τους γεωπόνους και τους υγειονομικούς. Το μοντέλο αντιδημάρχου-υπεύθυνου για την καθαριότητα το μόνο που πετυχαίνει είναι να αυξάνει το ρουσφέτι. Θα καταντήσουμε να χρωστούμε την καθαριότητα του πάρκου της γειτονιάς σε αυτόν που ψηφίσαμε πριν χρόνια στις εκλογές. Έχει αυτό λογική;
Πραγματική μεταρρύθμιση μπορεί να γίνει μόνο με δύο σημαντικές αλλαγές, που θέλουν όμως μεγάλη τόλμη από τα ίδια τα πολιτικά κόμματα.
Πρώτο, θα πρέπει να προωθήσουμε την ιδέα του κοινού ψηφοδελτίου δημάρχου-αντιδημάρχου. Όσοι ενδιαφέρονται, να εκλέγονται μαζί, με το ίδιο πρόγραμμα και να είναι συνεργάτες εξαρχής. Να τελειώνουμε με τις αντιζηλίες και τον έναν που θέλει να φάει τον άλλον. Όποιος θέλει να είναι δήμαρχος να φροντίσει να μας δείξει την ομάδα του και ποιος θα διοικεί κάθε περιοχή. Πώς θα εκχωρήσει κάποιος αρμοδιότητες σε κάποιον άλλον όταν δεν τον εμπιστεύεται ή όταν προεκλογικά σκοτώνονται για τον δήμαρχο/αντιδήμαρχο αντιστοίχως; Είναι λες και ένας Πρόεδρος βάζει υπουργό του τον εκπρόσωπο Τύπου του αντίπαλου επιτελείου.
Δεύτερο, να γίνουν οι αναγκαίες αλλαγές έτσι ώστε οι αντιδήμαρχοι να αναλαμβάνουν χαρτοφυλάκιο ή τομέα. Στα πρότυπα του μοντέλου της Ελλάδας, αν και εκεί δεν εκλέγονται απευθείας από τον λαό. Λειτουργούν που λειτουργούν δεκάδες επιτροπές σε κάθε δήμο, ας αποκτήσουν περισσότερο ουσία. Ο καθένας, ανάλογα με το πού μπορεί να προσφέρει, να αναλαμβάνει και την ευθύνη. Έχουμε αντιδημάρχους νομικούς και συζητάμε για το πάρκο που δεν κλαδεύτηκε, έχουμε αντιδημάρχους μηχανικούς και ψάχνουμε να δούμε ποιος θα επιβλέπει τις επικίνδυνες οικοδομές, έχουμε αντιδημάρχους ανθρώπους του πολιτισμού που τους αξιοποιούμε στις λακκούβες και στα πεζοδρόμια.
Αλήθεια, χρειάζεται πολιτική εκλογή απευθείας από τον λαό αν το ζήτημα των αρμοδιοτήτων περιοριστεί μόνο στην καθαριότητα; Ζητείται λογική…
