Μπροστά σε μία νέα πραγματικότητα βρίσκονται το τελευταίο διάστημα οι δημοσιογράφοι ανά το παγκύπριο που ασχολούνται με το αστυνομικό ρεπορτάζ. Η νέα κατάσταση πραγμάτων στην ηγεσία της Αστυνομίας, έφερε αλλαγές και στον τρόπο με τον οποίο ενημερώνονται οι δημοσιογράφοι και κατ’ επέκταση και οι πολίτες. Αντιλαμβάνομαι την ανάγκη της Αστυνομίας να έχει τη δική της επικοινωνιακή πολιτική και σε καμία περίπτωση δεν μας πέφτει λόγος πώς αυτή θα ασκείται, παρά μόνο την κρίνουμε. Αλλά αυτή η πολιτική δεν μπορεί να είναι σε βάρος της ενημέρωσης, ούτε σε βάρος της πληροφόρησης του κοινού και της δημόσιας σφαίρας για όσα συμβαίνουν καθημερινά γύρω μας.
Εκείνο που πρέπει να κατανοήσει η ίδια η Αστυνομία το συντομότερο, είναι πως όταν ενημερώνει, είτε επίσημα είτε ανεπίσημα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, δεν κάνει το χατίρι σε κανέναν, αλλά είναι μέρος της δουλειάς της. Ειδικά σε μία τόσο μικρή χώρα όπως η Κύπρος, τίποτα δεν μπορεί να μείνει κρυφό και τίποτα δεν μπορεί να κρυφτεί, όσο και αν προσπαθούν κάποτε. Για να είμαστε όμως ακόμα πιο σωστοί και πιο ακριβείς, κανείς δεν ζητά από την Αστυνομία να παραθέτει στη δημόσια σφαίρα ευαίσθητες πληροφορίες για ζητήματα που οι ίδιοι οι κανόνες δημοσιογραφικής δεοντολογίας δεν επιτρέπουν. Δεν θέλουμε γαργαλιστικές λεπτομέρειες για κανένα έγκλημα, ούτε προνομιακή ενημέρωση για περιπτώσεις που σχετίζονται με βία στην οικογένεια ή άλλα τέτοια παρόμοια θέματα. Εκείνο που ζητούν οι επαγγελματίες του Τύπου, είναι ελεύθερη πρόσβαση στην ενημέρωση, με άμεσο τρόπο, για να μπορούν να κάνουν με πιο σωστό και ολοκληρωμένο τρόπο τη δουλειά τους.
Είμαι από εκείνους που συχνά ασκούν κριτική στην Αστυνομία, χωρίς να σημαίνει ότι πάντα έχω δίκιο ή ότι όλα γίνονται λάθος. Εξακολουθώ όμως να πιστεύω ότι είναι καθήκον του Τύπου ο έλεγχος της εξουσίας. Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να πιστέψω ότι η Αστυνομία αποφάσισε να περιορίσει την ενημέρωση ως απάντηση στην κριτική που δέχεται, νομίζοντας ότι με αυτό τον τρόπο θα παρουσιάζεται με πλαστή εικόνα της πραγματικότητας χωρίς προβλήματα και παρατράγουδα. Ακόμα και στο δικαστήριο, σε διαδικασίες ανοιχτές στο κοινό, συχνά η Αστυνομία προσπαθεί να μην διαβάσει ενώπιον όλων τα γεγονότα μίας υπόθεσης για να μην τα γράψουν οι δημοσιογράφοι. Είναι δυνατόν να ζητάμε ενημέρωση και η απάντηση να είναι κατεβάστε την εφαρμογή μας; Είναι δυνατόν ένας άνθρωπος στη Λευκωσία να μπορεί να μας ενημερώνει για όλα, όταν είναι ανθρωπίνως αδύνατο να γνωρίζει τι γίνεται στην κάθε επαρχία;
Στην εποχή των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης και της έντονης παραπληροφόρησης, δυστυχώς είναι πολύ εύκολο ένα γεγονός να παρουσιάζεται με λανθασμένο τρόπο στο κοινό. Στο 2025, που μία φωτογραφία ή ένα βίντεο κάνει τον γύρο των σόσιαλ για ώρες, δεν μπορούμε να περιμένουμε το δελτίο Τύπου της επίσημης Αρχής, την ώρα που οι πολίτες ήδη συζητούν και απορούν τι έχει γίνει. Δεν γίνεται για ώρες να συζητούμε μία αυτοκτονία ως εγκληματική ενέργεια και τα ΜΜΕ να παίζουμε την κολοκυθιά. Σε όλο τον κόσμο, τα «off the records» προς τον Τύπο είναι μία θεσμοθετημένη διαδικασία, ενώ στην Κύπρο προχωράμε σε κυνήγι μαγισσών για δήθεν διαρροές προς τα ΜΜΕ. Είναι διαρροή όταν έβαλαν βόμβα στον τάδε ή ότι έγιναν ψες τρεις διαρρήξεις; Άλλωστε, όσοι ασχολήθηκαν λίγο με τα ΜΜΕ και την Αστυνομία, ξέρουν ότι οι διαρροές γίνονται από τα πάνω.
Αντί να ενισχυθεί και να διαφυλαχθεί περαιτέρω ο ρόλος των επαγγελματιών του Τύπου, ολοένα και περιορίζεται. Η Αστυνομία Κύπρου πρέπει να καταλάβει ότι οι δημοσιογράφοι δεν είναι το γραφείο Τύπου κανενός γραφείο Τύπου. Δεν είμαστε εδώ για να αναπαράγουμε τα δελτία Τύπου που εκδίδει το Σώμα. Είμαστε εδώ για να παρουσιάζουμε τα γεγονότα και τις ειδήσεις, να τα παίρνουμε ένα βήμα πιο πέρα, να τα εξηγούμε και να ασκούμε κριτική εκεί και όπου χρειάζεται. Η συνεργασία είναι για το καλό όλων μας και κυρίως της κοινωνίας.
