Αναμφίβολα το Κυπριακό βρίσκεται στην πιο κρίσιμή του φάση. Από τη μια οι τεράστιες αλλαγές στον παγκόσμιο γεωπολιτικό και γεωστρατηγικό χάρτη και από την άλλη η κόπωση του διεθνούς παράγοντα να ασχολείται με ένα ζήτημα για τόσες δεκαετίες, δημιουργούν τις συνθήκες εκείνες που κάνεις δεν θέλει την εκκρεμότητα αυτή να συνεχίζεται. Είτε το αντιλαμβανόμαστε είτε όχι, το άλυτο Κυπριακό σήμερα αποτελεί κώλυμα στην ανάπτυξη άλλων διεθνών σχέσεων και για αυτόν τον λόγο κατάντησε ενοχλητικό και συνεπώς για τους επηρεαζόμενους η λύση είναι απαραίτητη και επείγουσα.
Συνεπώς το Κυπριακό, είτε έτσι είτε αλλιώς βαίνει προς λύση. Είτε συμφωνημένη λύση είτε μια λύση που εμμέσως ή ακόμα και αμέσως θα μας επιβληθεί.
Το θέμα είναι να αντιληφθούμε αυτήν την πραγματικότητα και να δράσουμε ούτως ώστε η ζημιά της εισβολής να έχει της λιγότερες δυνατές συνέπειες.
Τη νέα υπό εξέλιξη προσπάθεια θα πρέπει να τη θεωρήσουμε ως την τελευταία. Μετά το Κραν Μοντανά μας δίνεται η τελευταία ευκαιρία για να αποφύγουμε την οριστική διχοτόμηση. Οι συγκυρίες δεν είναι με το μέρος μας, εκτός από την εκλογή Έρχιουρμαν στην τ/κ κοινότητα. Αυτό είναι το σημαντικό που θα πρέπει άμεσα να εκμεταλλευτούμε.
Δυστυχώς όμως παρά τις διακηρύξεις περί ετοιμότητας δεν διαφαίνεται, με πράξεις και όχι με λόγια η πολιτική βούληση στη σημερινή ελληνοκυπριακή ηγεσία. Αν και πάγια θέση του Προέδρου Χριστοδουλίδη είναι το ότι το σημερινό στάτους κβο δεν μπορεί να είναι η λύση, στην πράξη όλες μας οι ενέργειες στόχο έχουν να συντηρηθεί η σημερινή κατάσταση τουλάχιστον μέχρι τις προεδρικές εκλογές του 2028. Το Κυπριακό από εθνικό θέμα το έχουμε μετατρέψει σε εκλογικό εργαλείο.
Το μέγα ερώτημα που πλανάται είναι αν ο ΠτΔ, ο οποίος διαχειρίζεται το μέλλον αυτού του τόπου, είναι απορριπτικός ή όχι και αν πιστεύει ότι μετά από μισό αιώνα εκκρεμότητας θα πρέπει να δράσουμε με ρεαλισμό ή όχι.
Όσο καλόπιστος και να θέλεις να είσαι και όσο αντικειμενικά και να κρίνεις τις πράξεις του, αναφορικά με το εθνικό θέμα, σίγουρα θα τον κατατάξεις στην ομάδα των απορριπτικών. Μπορεί να θέλει να φανεί ηγέτης της λύσης αλλά καμία από τις στρατηγικές που εφαρμόζει μπορεί να χαρακτηριστεί ως πολιτική της ρεαλιστικής σχολής σκέψης. Ο μικρομεγαλισμός που τον διακρίνει, το ότι δεν αντιλαμβάνεται το μέγεθος της χώρας της οποίας ηγείται και η εμμονή του με την Τουρκία, κάθε άλλο παρά βοηθούν. Στην παγκόσμια Ιστορία κανένας εμμονικός πολιτικός δεν έχει πετύχει στόχους. Αντίθετα, στο πέρασμά τους άφησαν όλεθρο και καταστροφή.
Υπάρχει βέβαια και μια άλλη μερίδα πολιτών οι οποίοι συμφωνούν με τον Πρόεδρο και ισχυρίζονται ότι όλα αυτά τα κάνει για να πιεστεί η Τουρκία να δεχθεί λύση του Κυπριακού όπως εμείς προσδοκούμε.
Εδώ έγκειται το καταστροφικό λάθος του ΠτΔ. Η σημερινή Τουρκία δεν μπορεί να πιεστεί αλλά μόνο να πεισθεί. Μόνο αν πεισθεί ότι είναι προς το συμφέρον της θα λύσει το Κυπριακό. Γενικά η Τουρκία του σήμερα, με την τεράστια δύναμη σε όλους τους τομείς που έχει αποκτήσει, ούτε πιέζεται ούτε εκβιάζεται.
Ακούμε τον Πρόεδρο να μιλά συνεχώς για αποτρεπτική ισχύ, για εξοπλισμούς, για στρατηγικές συμμαχίες και ενεργό ρόλο της ενωμένης Ευρώπης και των ΗΠΑ. Όλα αυτά είναι κούφια συνθήματα για εσωτερική κατανάλωση και για προσωπική διεθνή προβολή του ιδίου του Προέδρου.
Αποτρεπτική ισχύ, εν συγκρίσει με την Τουρκία, δεν μπορούμε ποτέ να αποκτήσουμε σε κανέναν τομέα. Ειδικότερα σε εξοπλισμούς δεν μπορούμε να φτάσουμε ποτέ την τουρκική υπεροχή για να μπορούμε τουλάχιστον να αμυνθούμε με αξιοπρέπεια. Στο θέμα των συμμαχιών, και πάλι ανεδαφικές θέσεις. Δεν υπάρχει καμία δύναμη που να θέλει να έρθει σε αντιπαράθεση με την Τουρκία για το συμφέρον της μικρής Κύπρου. Αν κάποτε δείχνουν μια τέτοια πρόθεση, όπως για παράδειγμα η Γαλλία, δεν είναι τίποτε άλλο από πίεση προς την Τουρκία για να ικανοποιήσουν δικά τους συμφέροντα. Εμάς απλά μας χρησιμοποιούν. Δεν νομίζω ο φίλος μας Μακρόν να συνεχίσει την ίδια ρητορική σε σχέση με την Τουρκία αν ο Ερντογάν προχωρήσει σε αγορά γαλλικών πυραύλων. Στην Ευρώπη τα ίδια και χειρότερα. «H ΕΕ πρέπει να επουλώσει το τραύμα της κατοχής και της διαίρεσης», είπε τις προάλλες ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης. Αυτά βέβαια τα ακούνε οι Ευρωπαίοι και γελάνε. Ναι μεν μας έκαναν το χατίρι και διόρισαν τον Γιοχάνες Χαν ως απεσταλμένο για το Κυπριακό, αλλά μέχρις εκεί. Καμία απολύτως εμπλοκή. Σε όλες τις αναφορές τους για το Κυπριακό μάς παραπέμπουν στα ΗΕ. Μα επιτέλους, πώς να επουλώσουν τις πληγές οι Ευρωπαίοι όταν είναι πεπεισμένοι ότι ο «ασθενής» δεν θέλει αποθεραπεία αλλά κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να παραμείνει τραυματισμένος;
Αναφορικά με τις σχέσεις μας με τις ΗΠΑ, φαίνεται ο ΠτΔ ακόμα να συνειδητοποιήσει ότι ο ένοικος του Λευκού Οίκου είναι ο Ντόναλντ Τραμπ και όχι ο Τζο Μπάιντεν. Ο ισχυρισμός ότι ο Πρόεδρος Τράμπ συνεχίζει την πολιτική του προκατόχου του, σε σχέση με την Κύπρο και το Κυπριακό, είναι επιεικώς αφελής. Απλά ακόμα να ασχοληθεί. Έχει άλλες προτεραιότητες και ακόμα να έρθει η σειρά μας.
Η πρώτη συνάντηση με τον νέο Τ/Κ ηγέτη ήταν νομίζω ένα δείγμα του τι έπεται. Καμία σοβαρή πρόταση, καμία εισήγηση για το πώς προχωράμε και γενικά τίποτα το ουσιαστικό. Μόνο θερμές χειραψίες, εναγκαλισμούς, λόγια του αέρα και το γνωστό τροπάρι, να συνεχίσουμε από εκεί που μείναμε στο Κραν Μοντανά. Αναφορικά με το πώς και το τι συγκλίσεις αποδεχόμαστε, ούτε λόγος να γίνεται.
Πανέτοιμος δηλώνει ο κύριος Πρόεδρος ενώ είναι εντελώς ανέτοιμος. Ίσως είναι η πρώτη φορά που η πλευρά μας δεν έχει ακόμα σχηματίσει διαπραγματευτική ομάδα. Είναι άξιον απορίας να μας πει ο ΠτΔ με ποιους διαβουλεύεται ή ποιους συμβουλεύεται για τοι Κυπριακό. Προφανώς με τον εαυτό του και τον γνωστό απορριπτικό του περίγυρο. Προκαλώ τον Πρόεδρο να μας κατονομάσει έναν σύμβουλό του της ρεαλιστικής σχολής σκέψης και φιλοσοφίας. Κάνεις. Ο Νίκος Χριστοδουλίδης έχει κάνει το Κυπριακό προσωπική του υπόθεση. «Γιάννης πίνει Γιάννης κερνάει». Παλαιότερα είχαμε παρόμοιες καταστάσεις αλλά τουλάχιστον υπήρχε η διαπραγματευτική ομάδα η οποία πλαισίωνε τον Πρόεδρο. Μια ομάδα από όλες τις απόψεις που πολλές φορές διαφωνούσαν με τις απόψεις του Προέδρου. Δυστυχώς σήμερα υπάρχει ο Πρόεδρος και ο Νίκος Χριστοδουλίδης οι οποίοι διαχειρίζονται το μέλλον των παιδιών μας.
Βέβαια, ισχυρίζεται ότι ο λόγος που ακόμα να συγκροτήσει τη διαπραγματευτική του ομάδα είναι το ότι δεν υπάρχουν συνομιλίες. Μα, επιτέλους, πόση αφέλεια επικρατεί σε αυτόν τον τόπο; Η διαπραγματευτική ομάδα χρειάζεται πριν να υπάρξουν συνομιλίες για κα καταρτήσει στρατηγικές και θέσεις. Δηλαδή η διαπραγματευτική ομάδα θα είναι αυτοί οι χαζοί που θα κληθούν στις συνομιλίες να θέσουν τις προαποφασισμένες θέσεις. Αν, κύριε, γυρεύετε τέτοια χαϊβάνια σίγουρα θα βρείτε, αλλά δεν μπορούν να προσφέρουν το παραμικρό.
Όσοι είχαν την τύχη ή την ατυχία να συζητήσουν εις βάθος το Κυπριακό με τον ΠτΔ καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι ο Νίκος Χριστοδουλίδης λέει στον καθένα αυτό που θέλει να ακούσει. Δηλαδή, στο τέλος της ημέρας παρουσιάζεται, όταν συζητά με απορριπτικούς απορριπτικός και όταν συζητά με ανθρώπους της ρεαλιστικής σχολής παρουσιάζεται ως ο άνθρωπος της λύσης. Με απλά λόγια, «ό,τι θέλει ο πελάτης».
Από όλα τα πιο πάνω η απάντηση στο κρίσιμο ερώτημα, αν ο ΠτΔ είναι απορριπτικός, αυτό που συνεπάγεται αλλά και τεκμηριώνεται είναι ότι ο σημερινός Πρόεδρος είναι σίγουρα απορριπτικός και το πιο επικίνδυνο, ένας Πρόεδρος συνειδητοποιημένος απορριπτικός.
