Χρειάστηκαν μερικοί άστοχοι και ατυχείς χειρισμοί του γενικού εισαγγελέα Κώστα Κληρίδη γύρω από την κραυγαλέα υπόθεση με πρωταγωνίστρια την εισαγγελέα και δεύτερη τη τάξει στην υπηρεσία Ελένη Λοϊζίδου για να αποδειχθεί πέραν πάσης αμφιβολίας ότι η Εισαγγελία της Δημοκρατίας, πέραν του ότι εμφανίζεται μέσα από το περιεχόμενο των υποκλαπέντων μηνυμάτων της κυρίας Λοϊζίδου να λειτουργεί ως ένα υποκατάστημα της Ρωσικής Ομοσπονδιακής Γενικής Εισαγγελίας, αναδεικνύεται και ως μια αρκούντως προβληματική υπηρεσία της οποίας η διεύθυνση χειρίζεται ζητήματα κεφαλαιώδους σημασίας με έναν πρωτοφανή ερασιτεχνισμό και ελαφρότητα.
Οι αδυναμίες
Υπάρχει η αίσθηση ότι ο αρχικός χειρισμός από τον Κώστα Κληρίδη αυτής της υπόθεσης ως έχει, και όπως αυτή εξελίσσεται, με τη συνεχή αναθεώρηση αποφάσεων του ιδίου του γενικού εισαγγελέα ώς τη στιγμή της αποδοχής αλλά και της κατανόησης από τον ίδιο ότι είναι αδύνατον αυτή να περάσει αψήφιστα, ανέδειξε τις εγγενείς αδυναμίες λειτουργίας της Νομικής Υπηρεσίας σε όλη την έκτασή της. Βεβαίως τα ίδια τα στελέχη της υπηρεσίας κάνουν συχνά-πυκνά λόγο για την ανάγκη ενίσχυσής της για να μπορέσει λειτουργικά να αντεπεξέλθει σε έναν πρωτοφανή όγκο εργασίας που έχει ενώπιόν της. Και σαφώς έχουν δίκαιο. Υπολείπεται η υπηρεσία δεκάδων στελεχών για να μπορέσει απρόσκοπτα να λειτουργήσει και να διεκπεραιώσει τον τεράστιο όγκο εργασίας που έχει ενώπιόν της.
Αυτή ωστόσο η πραγματικότητα ποσώς δικαιολογεί την εξέλιξη μιας πρωτοφανούς υπόθεσης με πρωταγωνίστρια την εισαγγελέα και αφήνει έκθετη όχι μόνο την υπηρεσία στο σύνολό της, αλλά είναι αντανάκλαση και του λανθασμένου τρόπου χειρισμού της υπηρεσίας από τον ίδιο τον επικεφαλής τής Γενικής Εισαγγελίας.
Ερασιτεχνισμός
Ο Κώστας Κληρίδης σοβούσης της κρίσης στα πρώτα εικοσιτετράωρα χειρίσθηκε τα ζητήματα που προέκυπταν παντελώς ερασιτεχνικά, πλήρως συγκεντρωτικά, με ένα φοβικό σύνδρομο, ενώ πιστός στην προσφιλή του τακτική αναζήτησε και τους γνωστούς «φανταστικούς» εχθρούς του στο πρόσωπο ορισμένων δημοσιογράφων. Οι πρώτες αντιδράσεις του γενικού εισαγγελέα με τη συνεχή επιμονή του να αναζητά ποινικές ευθύνες για τη διαρροή των ηλεκτρονικών μηνυμάτων, ακόμη και όταν άλλαζε με ταχύτητα φωτός τις αποφάσεις του, ήταν το ολιγότερο εξωθεσμικές: από την αποφυγή οποιασδήποτε αντίδρασης, ώς την απόφαση να ρίξει το βάρος στη διαρροή εξετάζοντας ταυτόχρονα και την πιθανότητα διάπραξης πειθαρχικών παραπτωμάτων από ένα απροσδιόριστο πρόσωπο, προφανώς υπονοώντας τον εαυτό του, μέχρι τη δημόσια σκέψη του να μετακινήσει την εισαγγελέα στο διπλανό γραφείο… αλλά και την απόφασή του να ζητήσει από την ΕΔΥ την πιθανότητα διαθεσιμότητας της Λοϊζίδου, και μέχρι την παραδοχή του πως εκ των πραγμάτων θα ήταν πιο ορθολογικό να ζητήσει από το Υπουργικό Συμβούλιο να διορίσει ερευνώντα λειτουργό για την υπόθεση. Μια εικόνα πλήρως αποκαρδιωτική για την ηγεσία ενός θεσμού που θα έπρεπε να είχε την ικανότητα να λαμβάνει ρηξικέλευθες αποφάσεις.
Το παζλ
Όλα αυτά συνέθεσαν το παζλ για την εικόνα ενός προϊστάμενου της Νομικής Υπηρεσίας ο οποίος δεν κινήθηκε δυστυχώς από την αρχή στη γραμμή που είχε χαραχθεί για τα πραγματικά γεγονότα της υπόθεσης. Από το «δεν σχολιάζω» και «μην με ξαναενοχλήσετε», ο γενικός εισαγγελέας αναγκάστηκε να πράξει το αυτονόητο ύστερα από τρία συναπτά εικοσιτετράωρα.
Οι χειρισμοί του γενικού εισαγγελέα ίσως στη μεγαλύτερη υπόθεση στην οποία εμπλέκεται η υπηρεσία του ανέδειξαν την αδυναμία του ιδίου να αναλάβει όχι μόνο τη νομική ευθύνη των όσων συμβαίνουν ως επικεφαλής της υπηρεσίας, αλλά έχασε και την ευκαιρία να επιδείξει την αποφασιστικότητά του ως προς την αντιμετώπιση μιας πρωτόγνωρης υπόθεσης η οποία δημιουργεί πολλαπλά προβλήματα στο νομικό σύστημα και στην κυπριακή δικαιοσύνη.
Συλλογική ευθύνη
Μπορεί ο ανεξάρτητος ερευνών λειτουργός να άρχισε δουλειά, ωστόσο, μόνο από τα όσα έχουν διαρρεύσει έως τώρα, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι έγινε τεράστια ζημιά στο νομικό σύστημα της Κύπρου, ενώ ολόκληρη υπηρεσία έχει κατά τεκμήριο μετατραπεί σε υποχείριο μιας ξένης υπηρεσίας η οποία ανά πάσα στιγμή όχι μόνο γνώριζε λεπτομέρειες από τη δράση της Γενικής Εισαγγελίας, αλλά ταυτόχρονα ήταν γνώστης της πολιτικής και των σχεδιασμών τόσο του πολιτικού όσο και του δικαστικού συστήματος της χώρας. Υπό αυτή την έννοια, στην υπόθεση των μηνυμάτων δεν μπορούμε να εστιάσουμε μόνο στην ευθύνη της συγκεκριμένης πρωταγωνίστριας του σκανδάλου, αλλά ολόκληρης της Νομικής Υπηρεσίας και κατ’ επέκταση και στις ευθύνες του επικεφαλής της Κώστα Κληρίδη ο οποίος έτσι κι αλλιώς, όπως προκύπτει από τα δημοσιευμένα μηνύματα, ήταν παραλήπτης πολλών εξ αυτών.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το σκάνδαλο θα έχει καταιγιστικές συνέπειες στην ομαλή λειτουργία της Νομικής Υπηρεσίας και όχι μόνο. Ο γενικός εισαγγελέας απέδειξε μέχρι τώρα ότι δεν έχει την πολιτική βούληση να κάνει τη δική του υπέρβαση. Δεν μπορεί, ωστόσο, να αποφεύγει την ουσία του ζητήματος και να εμφανίζει τον εαυτό του ως ανεπηρέαστο από την κρίση, ότι δεν ταιριάζει η δική του παρουσία στην εξίσωση των παρασπονδιών, ενώ στην πραγματικότητα η κρίση έχει παρασύρει ολόκληρη τη Νομική Υπηρεσία. Η επόμενη μέρα των αποκαλύψεων δεν είναι η ίδια με την προηγούμενη. Αυτή την πραγματικότητα τη βιώνει ήδη η Γενική Εισαγγελία στο σύνολό της. Και όσο το σκάνδαλο θα κορυφώνεται, άλλο τόσο θα καθίσταται δυσκολότερο το έργο και η δράση της υπηρεσίας με τους ίδιους πρωταγωνιστές.
