Η κυρία Δεσπούλα στο καφενείο του χωριού στην Κρήτη είναι η γιαγιά του Άγγελου. Δεν το γνωρίζαμε. Μας το έλεγε και έκλαιγε. Ο εγγονός μου έλεγε. Ναι, αυτός… και μας έδειχνε τη φωτογραφία. Αυτός ήτανε, ο ήρωας στο πέμπτο βαγόνι, φοιτητής, γυρνούσε στην Αθήνα για να πάει μετά στην Κρήτη, στην Ιεράπετρα. Και έκλαιγε από υπερηφάνεια η κυρία Δεσπούλα στο καφενείο. Ο εγγονός μου έλεγε, έσωσε 16 ανθρώπους. Ξεκίνησε από το πέμπτο, στο τέταρτο, στο τρίτο… Μετά το χάος. Θα μπορούσε να μην ριψοκινδυνεύσει, ήταν ζαλισμένος, σοκαρισμένος… μα έτρεχε και έβγαζε ανθρώπους έξω από τα βαγόνια στο δυστύχημα των Τεμπών…
Και από την άλλη, ο ύπαρχος. Αυτός που έσπρωξε τον Αντώνη στη θάλασσα, γύρισε την πλάτη και είπε: φύγαμε. Όπως αρκετοί άλλοι γυρνάνε το βλέμμα αδιάφορα είτε σπρώξουν είτε δεν σπρώξουν κάποιον Αντώνη. Κανένας δεν είναι περήφανος πια για τον ύπαρχο… τα αξιώματα στις επωμίδες βουλιάξανε την ίδια ώρα που η αλαζονεία της εξουσίας που του παρείχε ο έλεγχος των επιβατών χάθηκε όταν μαθεύτηκε ο θάνατος του Αντώνη, αλλά κυρίως την ώρα που κυκλοφόρησε το βίντεο. Κανένας δεν θα μπορούσε να το αμφισβητήσει. Γιατί αν δεν υπήρχε το βίντεο δεν θα υπήρχε κανένας προβληματισμός. Η ευθύνη θα βάραινε τον τρελό Αντώνη που έπεσε κατά λάθος, που γλίστρησε, που δεν πρόσεξε κ.λπ.
Και ο καθένας από μας ενίοτε διαλέγει αν θα είναι ο ήρωας που δεν ζητάει τίποτα μετά, δεν αποζητά χρήματα ή στεφάνια και δείπνα παρά μόνο να έχει τη γιαγιά του περήφανη γι’ αυτόν, και είναι πολλοί άλλοι που επιλέγουν τις βαριές τις επωμίδες, θέλουν να είναι οι επώνυμοι, αναγνωρίσιμοι της εξουσίας, που ορίζουν ζωές, ο αξιωματικός που σου ρίχνει τη δεκάρα γιατί κουράστηκες, ο αστυνόμος που σου τρίζει τα δόντια, ο δημόσιος υπάλληλος που σε κοιτάει με ύφος γιατί τον κουράζεις, ο καθηγητής που κάνει έμμεσο μπούλινγκ στο παιδί, η επιθεωρήτρια που τρομάζει με μειλίχιο και γλυκό λόγο τον εκπαιδευτικό μα η καμπάνα έρχεται λίγο πριν αναχωρήσει το πλοίο. Θα πέσεις με γδούπο στη θάλασσα και μην τον είδατε τον Παναή. Βίντεο δεν υπάρχουν παντού… ούτε στο ΡΙΚ και στα πρωινά δρομολόγια…
Και απομένει ο Ηρακλής στο σταυροδρόμι της Αρετής και της Κακίας να κοιτάει τον δρόμο που θα πάρει!!! Άγγελος ή ύπαρχος…
