Πάνε τα συρματοπλέγματα… Αυτά που χώριζαν τους καλούς από τους κακούς. Αυτά που άφηναν τους κακούς έξω… εκεί στην «πατρίδα» των πιο κακών που μας τους έστελναν.
Και τώρα; Τι θα απογίνουμε χωρίς συρματοπλέγματα κ.λπ.;
Όπως ο Αίσωπος που μια φορά προσπάθησε να προστατέψει το αφεντικό του από στοίχημα που έβαλε σε κάποιο γλέντι μεθυσμένος: «Αν θέλω μπορώ να πιω τόσο πολύ που ούτε η θάλασσα δεν με φτάνει! Και πάω και στοίχημα γι’ αυτό». Την άλλη μέρα αφού ξεμέθυσε τον ενημέρωσαν για το στοίχημα. Αφού δεν ήξερε τι να κάνει φώναξε τον Αίσωπο. Αυτός τον έβαλε τη μέρα του στοιχήματος να κάτσει στην προκυμαία με ένα ποτήρι και να περιμένει. Και λίγο πριν ξεκινήσει το στοίχημα φώναξε: «Ο αφέντης μου είναι έτοιμος! Περιμένει να κλείσετε τις πηγές που τρέχουν στη θάλασσα, τα ποτάμια και τις λίμνες για να αρχίσει»! Γιατί δεν είπε ότι μπορεί να πιει όλο το νερό του πλανήτη, μόνο τη θάλασσα…
Και ο ανθρώπινος πόνος δεν ξεχειλίζει μόνο από τα οδοφράγματα και την πράσινη γραμμή! Ξεκινάνε και μαζεύονται από δω και από εκεί, μπαίνουνε από τη θάλασσα, από τη στεριά. Γεμίζει η Ευρώπη με ανθρώπους από άλλες χώρες, κάθε ευρωπαϊκή πόλη έχει ένα μεγάλο ποσοστό ξένων, προσφύγων, εργαζομένων κ.λπ. μια συνοικία, ένα γκέτο… Μα αυτό δεν πειράζει. Είναι ο κόσμος μια γειτονιά, ένας πολιτισμός, μια οικογένεια! Τάχα ή πραγματικότητα;
Μα το πρόβλημα ίσως να μην είναι αυτό των Ευρωπαίων πολιτών που ως μια ανώτερη οικογένεια (από την Κηφισιά ή τις Βερσαλλίες) αναμειγνύονται οι άνθρωποι κρατώντας την ταυτότητά τους ανάμεσα στις ευρωπαϊκές χώρες. Το πρόβλημα το έχουν τόσοι άλλοι που στις χώρες τους γίνεται πόλεμος, υπάρχουν καθεστώτα, αν δεν χειροκροτήσεις πεθαίνεις, αν δεν κλάψει ή γελάσεις όταν σου λένε πεθαίνεις, αν δεν δουλέψεις σαν σκλάβος, αν δεν σκύψεις το κεφάλι κ.λπ.
Μα το πρόβλημα το άλυτο ξεκινά από τα καθεστώτα και τις κυβερνήσεις των χωρών που διώχνουν τους ανθρώπους τους κυνηγημένους. Που δεν τους δίνονται οι ευκαιρίες στον τόπο τους, που δεν υπάρχουν δικαιώματα, που μονοπωλούν τον εθνικό πλούτο οι κυβερνώντες και οι ξένες εταιρείες… Και σε αυτό φέρουν μερίδιο ευθύνης οι πλούσιες χώρες καθώς εκμεταλλεύονται τις φτωχές, τους κλέβουν τον πλούτο, τις κάνουν φτωχότερες, συντηρούν τα καθεστώτα για να συνεργάζονται μαζί τους και το πρόβλημα παραμένει, μεγαλώνει, οι άνθρωποι ξενιτεύονται μα η ανάγκη παραμένει η ίδια.
Και το νερό της θάλασσας δεν πίνεται με ένα ποτήρι, ούτε πρόκειται να τους σταματήσεις με συρματοπλέγματα!
