Τα όσα ακολούθησαν την απόδραση του ισοβίτη κατάδικου, με τη μη παραίτηση του πολιτικού προϊστάμενου της Αστυνομίας, τη μη ανάληψη της πολιτικής ευθύνης και τις τουλάχιστον περίεργες απόψεις του Μάριου Χαρτσιώτη για το τι συνιστά πολιτική ευθύνη, υποχρεώνουν τη στήλη να ασχοληθεί με το θέμα που είναι πάντοτε επίκαιρο και αφορά την πολιτική μας ζωή μέχρι το ανώτατο επίπεδο. Οι πιέσεις παραίτησης, που προέρχονταν από διάφορες πλευρές, εξανάγκασαν τον κύριο υπουργό να καταφύγει σε έναν δικό του βολικό ορισμό ως προς το τι είναι η πολιτική ευθύνη: «…για μένα πολιτική ευθύνη σημαίνει δύο πράγματα. Πρώτο, να συνεχίσω να εντοπίζω αστοχίες, λάθη, προβλήματα και να εγκύψω να τα επιλύω. Και δεύτερο, να δώσω όλες μου τις δυνάμεις για υλοποίηση του συμβολαίου που συνήψε ο κυπριακός λαός με τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη…» και επανέρχεται ακάθεκτος δηλώνοντας ότι η παραίτησή του θα ήταν μία «δειλή και εύκολη πράξη που ικανοποιεί τον λαϊκισμό».
Όχι, κύριε υπουργέ. Το τι σημαίνει πολιτική ευθύνη και πολιτική ευθιξία δεν θα το βρείτε σε κανέναν νόμο και κανένα σύνταγμα. Το νόημα της ευθιξίας προκύπτει από τη συμπεριφορά πολιτικών από δημοκρατικές και ευνομούμενες χώρες που δεν διστάζουν να παραιτηθούν για λιγότερο σοβαρά θέματα. Είναι ζήτημα ευαισθησίας και εμβάθυνσης των δημοκρατικών θεσμών. Πολιτικοί οδηγούνται στην παραίτηση για κάτι το οποίο δεν έχουν άμεση ευθύνη ή φταίξιμο. Αναλαμβάνουν μια ευθύνη για κάτι που πήγε λάθος στο υπουργείο τους χωρίς οι ίδιοι να έχουν επιδείξει κάποια αμέλεια. Για να αναληφθεί μια τέτοια πράξη απαιτείται γενναιότητα και δεν αποτελεί δειλία. Και αυτό γίνεται από ανθρώπους που τους χαρακτηρίζει το ήθος, η αξιοπρέπεια και το υψηλό αίσθημα ευθύνης. Είναι θέμα πολιτικής δεοντολογίας, δηλαδή επιβάλλεται από άγραφους κανόνες που προκύπτουν από την κοινή λογική, αναλαμβάνονται άμεσα και δεν επιβάλλονται εκ των άνω. Τα δημόσια πρόσωπα αναλαμβάνουν να φέρουν σε πέρας έργα ή άλλες θεσμικές αλλαγές που θα είναι ωφέλιμες για το κοινωνικό σύνολο. Η υλοποίηση αυτών που αναλαμβάνουν να διεκπεραιώσουν είναι θέμα σεβασμού προς τους πολίτες και σε περίπτωση αποτυχίας η παραίτηση είναι απαραίτητη.
Η ευθιξία που συνεπάγεται η πολιτική δεοντολογία είναι σχεδόν ανύπαρκτη στην Κύπρο. Στην καλύτερη περίπτωση αν κάποιος αποδεχτεί την όποια ευθύνη του την αναλαμβάνει μόνο λεκτικά χωρίς παραίτηση μέχρι το θέμα να ξεχαστεί. Σε αυτό βοηθά και η βραχεία μνήμη του λαού μας που ευνοεί την ανοχή σε κάθε μορφής διαφθορά. Έχει δε τόσο εθιστεί ο μέσος πολίτης που συνήθως την περνά απαρατήρητη και θεωρεί την παραίτηση ως υπερευαισθησία. Θέματα τα οποία υπήρξαν μεγάλα σκάνδαλα όταν αποκαλύφθηκαν κινδυνεύουν να ξεχαστούν και να μείνουν ατιμώρητα. Οικειοθελείς παραιτήσεις είναι άγνωστες και γίνονται μόνον κατόπιν εξαναγκασμού. Για να λειτουργήσει ομαλά μια δημοκρατική Πολιτεία η πολιτική ευθιξία και η διαφάνεια είναι εκ των ων ουκ άνευ. Ο πολίτης να είναι ενήμερος του τι γίνεται για να είναι σε θέση να ελέγχει τη νομιμότητα αλλά και την εντιμότητα των αξιωματούχων. Σε αντίθετη περίπτωση, όταν δεν υπάρχει έλεγχος χάνεται και η εμπιστοσύνη προς τους θεσμούς.
Η έλλειψη πολιτικής ευθιξίας στην πατρίδα μας διαβρώνει τα πάντα στην πολιτική μας ζωή. Προκύπτει τεράστιο θέμα ηθικής, το οποίο σχεδόν έχουμε αποδεχτεί, από τον διορισμό από τον τέως Πρόεδρο Νίκο Αναστασιάδη του Γενικού Εισαγγελέα και του Βοηθού Γενικού Εισαγγελέα οι οποίοι υπήρξαν μέλη των Υπουργικών του Συμβουλίων και σε κάποιο στάδιο θα κληθούν να εκδικάσουν υποθέσεις για τις οποίες κατηγορείται ο ίδιος! Αντιλαμβάνεται ο καθένας ότι δεν χρειάζονται πολλές αναλύσεις για να εξηγηθεί ότι αυτοί οι διορισμοί συνιστούν την επιτομή της διαπλοκής και της διαφθοράς. Ότι με αυτούς τους διορισμούς αξίες όπως ηθική και ευθιξία θεωρούνται ξεπερασμένες και τις αγνοούμε. Και όταν η ευθιξία απουσιάζει από την κορυφή της πολιτικής ηγεσίας ποια κουλτούρα αναμένεται να καλλιεργηθεί ανάμεσα στον λαό; Και το τραγικό, όλα αυτά τα σκανδαλώδη, προκλητικά και αδιανόητα γίνονται χωρίς ουσιαστικές αντιδράσεις, έτσι που οι πρωταγωνιστές να παίρνουν τα μηνύματα ότι όλα βαίνουν καλώς.
