Πριν δύο χρόνια, ο Νίκος Χριστοδουλίδης βάσισε τη μακροημέρευση της διακυβέρνησής του σε μια πλάνη. Ότι ο ΔΗΣΥ θα αναγκαζόταν στην πορεία να γίνει κομμάτι της κυβέρνησης και ο ίδιος θα αναδεικνυόταν- έστω με καθυστέρηση- σε κομματικό υποψήφιο. Αγνόησε το μέγεθος του διχασμού που η υποψηφιότητά του επέφερε στο κόμμα της Δεξιάς και τις εσωκομματικές αντιδράσεις που πιθανή συμπόρευσή του με την κυβέρνηση θα προκαλούσε, επενδύοντας σ’ ένα ενδεχόμενο που εκ των πραγμάτων ήταν πολύ δύσκολο να πραγματοποιηθεί. Τελικώς, η πίεση ήταν τέτοια που ο ΔΗΣΥ, όχι μόνο δεν έγινε κομμάτι της διακυβέρνησης, αλλά, αναγκάστηκε να διαγράψει και όσους πορεύτηκαν μαζί του, κάτι που όλο το προηγούμενο διάστημα η νέα ηγεσία έδειξε ότι ήθελε να αποφύγει με κάθε κόστος. Μέχρι που το κόστος έγινε μη διαχειρίσιμο.
Σήμερα ο Νίκος Χριστοδουλίδης φέρεται να επενδύει σε μια ακόμα πλάνη. Ότι, συντηρώντας έναν δίαυλο επικοινωνίας με το ΕΛΑΜ, θα μπορέσει να δέσει το κόμμα της ακροδεξιάς στο άρμα της υποψηφιότητάς του για το '28, αυξάνοντας τις πιθανότητες επανεκλογής του. Διαρρέεται ότι ο Χρίστος Χρίστου μπαινοβγαίνει στο Προεδρικό και ότι βρίσκεται σε εξέλιξη μια συνεννόηση σε πολλά μέτωπα, η οποία μπορεί να έχει ως ορίζοντα τις προεδρικές. Το σενάριο αυτό ενισχύεται και από το γεγονός ότι πρόσωπα που βρίσκονται κοντά στον Πρόεδρο, όπως π.χ. ο Παπαχαραλάμπους, ετοιμάζονται να βρεθούν στο ψηφοδέλτιο του ΕΛΑΜ, αλλά και από την απροθυμία του Νίκου Χριστοδουλίδη να σχολιάσει οτιδήποτε κάνει το κόμμα της ακροδεξιάς, όπως π.χ. την τελευταία γκάφα στο Ευρωκοινοβούλιο, οδηγώντας αρκετούς να γράψουν ότι το ΕΛΑΜ γίνεται δούρειος ίππος του Χριστοδουλίδη. Και αυτή, όμως, η συνεργασία μοιάζει να έχει ως ανάχωμα τη λογική.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ΕΛΑΜ βολεύεται από τη σχέση που φαίνεται να αναπτύσσει σήμερα με τον Νίκο Χριστοδουλίδη. Κανονικοποιείται ως ένας αξιόπιστος συνομιλητής της εκτελεστικής εξουσίας με λόγο και επιρροή, κερδίζει στελέχη και πρόσβαση στη βάση υποστηριχτών του Προέδρου, ενώ δεδομένα κερδίζει και πρακτικά από αυτή την επαφή με το Προεδρικό, περνώντας θέσεις και παίρνοντας θελήματα. Αυτό όμως δεν σημαίνει και ότι θα μπει σε μια διαδικασία από την οποία έχει πολλά να χάσει και ελάχιστα να κερδίσει. Κατ’ αρχάς, το ίδιο βρίσκεται σε άνοδο τη στιγμή που ο Νίκος Χριστοδουλίδης βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση. Γιατί να βάλει τον εαυτό του σε μια θέση όπου θα κληθεί να στηρίξει τα πεπραγμένα μιας αντιδημοφιλούς διακυβέρνησης (με κίνδυνο μάλιστα να τα χρεωθεί); Την ίδια στιγμή τίθεται κι ένα ζήτημα όσον αφορά την εικόνα του. Το ΕΛΑΜ επένδυσε στον αντισυστημικό του χαρακτήρα και πέτυχε να θεωρείται από ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας ως το κόμμα που βρίσκεται απέναντι από το σύστημα. Η οργή της κοινωνίας για το σύστημα, και σε λιγότερο βαθμό οι θέσεις του, ήταν που αύξησε την απήχησή του στον κόσμο. Δεν έχει λόγο να μπει σε μια συνεργασία που θα θέσει υπό αμφισβήτηση αυτόν τον αντισυστημισμό. Ο μόνος λόγος για να μπει σε μια τέτοια διαδικασία, θα ήταν εάν είχε να κερδίσει άμεσα από αυτή τη συνεργασία- με συμμετοχή π.χ. στο Υπουργικό και τις αποφάσεις. Αυτό όμως δεν θα ήταν εύκολο ούτε για το Νίκο Χριστοδουλίδη. Αντίθετα, αν κάτι έδειξε η αναδίπλωση που αναγκάστηκε να κάνει με τον φιλοχουντικό στο ΤΕΠΑΚ, είναι ότι ένα τέτοιο εγχείρημα θα δημιουργήσει τεράστιες αντιδράσεις.
Πρόκειται, λοιπόν, για ένα σενάριο χωρίς μεγάλες πιθανότητες επιτυχίας, το οποίο, την ίδια στιγμή, κουβαλά και υψηλό ρίσκο. Έστω κι αν σήμερα φαίνεται ότι ελάχιστα έχει να χάσει. Υπόγεια στήριξη του ΕΛΑΜ προς τον Νίκο Χριστοδουλίδη πιθανόν να μην είναι αρκετή για να τον πάρει δεύτερο γύρο, ενώ μια ανοικτή συνεργασία καθιστά τη στήριξη από τα υπόλοιπα κόμματα σχεδόν αδύνατη. Δεν είναι θέμα πιθανότητας συνεργασιών, όμως, μόνο. Χωρίς στήριξη από άλλα κόμματα, ο Νίκος Χριστοδουλίδης μετατρέπεται σε υποψήφιο του ΕΛΑΜ. Το δυνατό του χαρτί (στο οποίο βάσισε την εκλογή του) ήταν η ανεξαρτησία του από τα κόμματα και ο μετριοπαθής του λόγος. Μια ξεκάθαρη συμπόρευση με το ΕΛΑΜ, αμέσως θα φέρει απέναντί του ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας. Διότι μπορεί η απήχηση και επιρροή του ΕΛΑΜ να αυξάνεται, για τη μεγάλη πλειοψηφία, όμως, συνεχίζει να ενεργοποιεί τα δημοκρατικά αντανακλαστικά. Κάτι που αναμένεται να περιορίσει τη δεξαμενή στήριξής του σε μεγάλο βαθμό στο άκρο της Δεξιάς.
Το πιο προβληματικό όμως είναι ότι η συνεργασία αυτή τον ταυτίζει με την ακροδεξιά, χωρίς να κλειδώνει την οποιαδήποτε μακροπρόθεσμη συνεργασία μαζί της. Στην προσπάθειά του να χρησιμοποιήσει το ΕΛΑΜ ως δούρειο ίππο για διατήρηση της εξουσίας, αδυνατώντας να αρθρώσει έστω κάτι για το κόμμα της ακροδεξιάς και ενισχύοντάς το με δικά του στελέχη, διακινδυνεύει ο ίδιος να καταστεί δούρειος ίππος του ΕΛΑΜ. Κανονικοποιώντας το, αυξάνοντας τις προσβάσεις του και διασφαλίζοντας την περαιτέρω άνοδό του. Κυρίως όμως διακινδυνεύει να γίνει ο πρώτος Πρόεδρος που δεν είχε πρόβλημα να συνεργαστεί με την ακροδεξιά. Ως ο άνθρωπος χωρίς καμιά ηθική πυξίδα. Αυτό δεν αφαιρεί απλά τις προοπτικές του. Αφαιρεί κυρίως από την αξιοπιστία του. Όση, εν πάση περιπτώσει, του έχει απομείνει.
https://x.com/AntonisPolydoro
