Π}ρώτη φορά μετά το 1974 ασκεί μια τόσο αποτελεσματική πίεση η ελληνοκυπριακή πλευρά πάνω στην τουρκική. Σε τι αναφέρομαι; Στο περιουσιακό φυσικά. Δεν προκάλεσαν τόση δυσφορία στην τουρκική πλευρά ακόμα και οι ελληνοκυπριακές αιτήσεις προς το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και τα προβλήματα της «επιτροπής ακίνητης περιουσίας». Περνούν πλήρη παραφροσύνη. Και δεν ξέρουν πώς θα ξεπεράσουν αυτή τη δυσκολία και πώς θα απαλλαχτούν από αυτή την πίεση. Άρχισαν να ανοητολογούν. Κάποιοι λένε «να κλείσουμε τις πύλες». Κάποιοι «να καθήσουμε στο τραπέζι»! Και κάποιοι γενικολογούν λέγοντας «να ανοίξουμε το Βαρώσι». Τίποτα απ’ αυτά δεν είναι λύση. Τίποτα απ’ αυτά δεν ωφελεί! Το κλείσιμο των πυλών θα βλάψει τους Τουρκοκύπριους, όχι τους Ελληνοκύπριους. Εκείνοι άλλωστε άνοιξαν τις πύλες απρόθυμα. Επειδή αναγκάστηκαν. Σίγουρα θα ήταν πολύ πιο ευχαριστημένοι αν δεν περνούσε κανείς στα κατεχόμενα εδάφη. Μην ξεχνάτε, υπάρχουν κάποιοι που δεν πέρασαν στον βορρά παρά το άνοιγμα των πυλών. Ουδέποτε τους κατέκρινα. Ποιος ξέρει, ίσως και εγώ το ίδιο να έκανα. Ακριβώς όπως δεν πήγα καθόλου στην περιοχή του Βαρωσιού που άνοιξε τώρα. Άραγε θα μπορέσω να αντέξω να δω σε αυτό το χάλι τώρα εκείνη την πόλη που ήταν πανέμορφη κάποτε; Υπήρξαν κάποιοι που επιχείρησαν να βάλουν τη ρετσινιά του «πολέμιου της λύσης και της ειρήνης» σε όσους δεν πέρασαν καθόλου στην κατεχόμενη περιοχή. Αυτή η παράξενη «ομάδα ειρήνης» δεν ωφέλησε καθόλου τη λύση. Μάλιστα, κακόμαθε πιο πολύ τον κατακτητή το γεγονός ότι επιχείρησαν να γιορτάσουν τον Κατακλυσμό στη σκιά των ερειπωμένων κτηρίων στην παραλία του Βαρωσιού. Αυτά όλα ήταν τούβλα που στρώθηκαν στον δρόμο που οδηγεί στη διχοτόμηση. Ποιος ξέρει, ίσως να βρίσκουν λανθασμένες τις αγωγές που καταχωρίζονται στο περιουσιακό τώρα και τις συλλήψεις που γίνονται και να τις θεωρούν ως πλήγμα στη λύση.
Υπάρχει ακόμα κάτι που γίνεται για πρώτη φορά σε αυτό το ζήτημα. Πρώτη φορά δεν ακούγεται η φωνή της Τουρκίας. Οι δικοί μας εδώ κάνουν λεονταρισμούς και ο Τατάρ μάλιστα αναφέρεται σε «τρομοκρατία», όμως καμία αντίδραση δεν έρχεται από την Άγκυρα. Δεν έρχεται στήριξη από την Άγκυρα και για την απελευθέρωση του Σιμόν Αϊκούτ. Άφησε μόνο το δικό μας εθνικό πλήρωμα. Σαν να λέει «λύστε μόνοι το θέμα σας, εμένα μην με ανακατεύετε». Γιατί άραγε; Λέτε να είναι και αυτή μια επίδραση του Τραμπ; Γιατί να μην είναι; Φαίνεται πως η Αμερική έδεσε τα χέρια του Ερντογάν και δεν τον αφήνει να κάνει ό,τι θέλει. Ο Τραμπ τον εμπόδισε στη Συρία. Όνειρο του Ερντογάν ήταν να κάνει προσευχή στο τζαμί Εμεβί στη Δαμασκό. Ακόμα δεν μπόρεσε να πάει εκεί και να προσευχηθεί. Ενώ θεωρεί τρομοκράτες τις κουρδικές δυνάμεις στη Συρία, δεν μπόρεσε να εμποδίσει τους Κούρδους να καταστούν εταίροι στη συριακή διοίκηση τώρα. Σύντομα μπορεί να τον πετάξουν εντελώς έξω από τη Συρία. Δεν επιθυμούσε και πολύ την ειρήνευση με το ΡΚΚ στην Τουρκία. Και αυτό ο Τραμπ τον ανάγκασε να το κάνει. Είναι αλήθεια πως ακόμα δεν ολοκληρώθηκε η ειρηνευτική διαδικασία, όμως το ΡΚΚ ανακοίνωσε την αυτοδιάλυσή του. Τώρα είναι η σειρά του Ταγίπ Ερντογάν. Θα εκπληρώσει άραγε τις απαιτήσεις του ΡΚΚ; Ο Τραμπ περιμένει με μεγάλα ατού στο χέρι έναντι του Ταγίπ. Το κέφι του Τραμπ καλά κρατεί. Άρπαξε από τους Άραβες τρία δισεκατομμύρια δολάρια! Και ησύχασε και άμα είπε «καθάρισε τη Συρία από τα ξένα στοιχεία» στον γνωστό τρομοκράτη Τζολάνι, στον οποίον έκανε κάμποσες φιλοφρονήσεις αποκαλώντας τον «νέο, ελκυστικό και σκληρό άντρα». Ανάμεσα στα ξένα στοιχεία που θα εκκαθαριστούν είναι και ο τουρκικός στρατός. Άλλωστε και το Ισραήλ θέλει να φύγουν από τη Συρία.
Νομίζω πως ο Χριστοδουλίδης έπιασε καλά τη στιγμή. Ενώ από τη μια ενισχύει τις σχέσεις του με την Αμερική και το Ισραήλ, από την άλλη επωφελείται από την αδυνατισμένη επιρροή της Τουρκίας στην περιοχή. Και σε αυτό ακριβώς το στάδιο τόλμησε να κάνει αυτό που δεν μπόρεσαν να κάνουν μέσα σε 50 χρόνια. Έκανε σοβαρά βήματα στο περιουσιακό. Έχασαν την ησυχία τους όσοι έκτιζαν πάνω σε περιουσίες-λάφυρα στον βορρά. Σάστισαν. Σαν να χτυπήθηκαν από κάπου που δεν περίμεναν. Εκείνοι που προσπαθούσαν να σώσουν τον Σιμόν Αϊκούτ τώρα έχουν την έγνοια να σώσουν το δικό τους τομάρι. Σταμάτησαν τα έργα, άρχισαν να φεύγουν οι ξένοι επενδυτές. Ήταν Εβραίος το αφεντικό της μαρίνας στη Γιαλούσα (Γενί Ερένκιοϊ), μεταβίβασε τη μαρίνα και έφυγε. Μεταβίβασε και ο Εβραίος στα Καζιβερά. Οι λεηλατητές και οι πλιατσικολόγοι περιμένουν αποτελεσματική λύση από την Άγκυρα. Μήπως έχει διάθεση να τους φροντίσει αυτούς τώρα ο Ταγίπ, του οποίου η έγνοια τώρα είναι να γλυτώσει το δικό του τομάρι;
