Όταν μετά την ολοκλήρωση της πενταμερούς της Γενεύης για το Κυπριακό στα μέσα Μαρτίου, ανακοινώθηκε ότι ο ΓΓ των Ηνωμένων Εθνών αποφάσισε να προχωρήσει στον διορισμό προσωπικού απεσταλμένου του με στόχο να βοηθήσει στην υλοποίηση των συμφωνηθέντων εκεί και στην προετοιμασία της νέας πενταμερούς περί τα τέλη Ιουλίου, δημιουργήθηκε μία μικρή ελπίδα ότι το Κυπριακό, μετά από μία παρατεταμένη περίοδο τέλματος, θα έμπαινε επιτέλους σε μία φάση κινητικότητας.
Η ελπίδα αυτή έγινε ακόμη μεγαλύτερη όταν έγινε γνωστό ότι ο Αντόνιο Γκουτέρες επέλεξε για προσωπική του απεσταλμένη τη Μαρία Άνχελα Ολγκίν, η οποία λόγω της προηγούμενης εμπλοκής της στο Κυπριακό γνώριζε ήδη και πρόσωπα και πράγματα και δεν θα έχανε χρόνο για προσαρμογή.
Τελικά η κ.Ολγκίν ήλθε, είχε διαδοχικές συναντήσεις με τους δύο ηγέτες, αλλά, όπως προκύπτει, ουδέν κατάφερε. Εμμέσως το παραδέχθηκε και η ίδια με τη γραπτή δήλωσή της το Σάββατο, όπου το μόνο που είχε να πει, είναι ότι οι δύο ηγέτες της «εξέφρασαν την προθυμία τους να σημειώσουν πρόοδο στις συγκεκριμένες πρωτοβουλίες που συμφωνήθηκαν στη Γενεύη, τις οποίες θεώρησαν εφικτές και προς όφελος όλων των Κυπρίων».
Δεν θεωρούμε ότι η κ.Ολγκίν είναι τόσο αφελής για να φεύγει από την Κύπρο ικανοποιημένη με αυτή τη διαβεβαίωση των δύο ηγετών.
Απλά διαπίστωσε και εκείνη αυτό που λέμε εδώ και καιρό. Ότι και οι δύο ηγέτες δεν έχουν την πρόθεση και διάθεση να κάνουν το παραμικρό βήμα μπροστά και απλά ροκανίζουν τον χρόνο, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Η διαφορά είναι ότι η κ.Ολγκίν δεν μπορούσε ως διπλωμάτης και απεσταλμένη του ΓΓ να εκθέσει δημόσια τους δύο ηγέτες για την αρνητική και μη επικοδομητική στάση τους και επέλεξε να το παρακάμψει με εύσχημο τρόπο.
Είμαστε όμως βέβαιοι ότι απέναντι στον Γενικό Γραμματέα δεν θα εμφανιστεί με την ίδια αβρότητα και θα του πει για τα κλειστά αφτιά που βρήκε στην Κύπρο και για τους ανούσιους μονολόγους που άκουσε από τους δύο ηγέτες.
Αυτοί οι δύο κύριοι που βρίσκονται αυτή τη στιγμή επικεφαλής των δύο κοινοτήτων δεν έχουν, ούτε την επιθυμία, ούτε την πολιτική βούληση, ούτε την τόλμη που χρειάζεται όχι για να λύσουν το Κυπριακό, αλλά και για να συμφωνήσουν έστω και σε ένα ΜΟΕ.
Έχουν όμως το θράσος να θεωρούν ότι μπορούν να εμπαίζουν όλους.
Αύριο όμως αν ακούσουν από τον ΓΓ ότι δεν υπάρχουν συνθήκες και λόγος για να συγκληθεί νέα διάσκεψη για το Κυπριακό, ας μην επιχειρήσουν να επιρρίψουν ο ένας την ευθύνη στον άλλο, γιατί η ευθύνη είναι εξίσου και στους δύο.
