Ο Κυριάκος Τζιαμπάζης, άνθρωπος αριστερών καταβολών, γνωστός ενεργός πολίτης με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το Κυπριακό, σε μια προχθεσινή ανάρτησή του στο FB, έκαμε ένα εγκωμιαστικό σχόλιο για το στέλεχος του ΑΚΕΛ Τουμάζο Τσιελεπή. Με δική μου σύντομη παρέμβαση στον ίδιο χώρο έγραψα ότι ο Τουμάζος Τσιελεπής αποτελεί ένα φωτεινό πρότυπο και μια όαση στην έρημο του ψευδοπατριωτισμού.
Αναμφίβολα η κοινωνία μας διέρχεται μια παρατεταμένη κρίση η οποία την κρατά καθηλωμένη και ανήμπορη να αντιδράσει, με αποτέλεσμα η κρίση ολοένα και να βαθαίνει. Η προσδοκία ότι όπου να ‘ναι πιάνουμε πάτο και έτσι, αφού πιο κάτω δεν υπάρχει άλλο σκαλοπάτι, θα αρχίσει η άνοδος συνεχώς διαψεύδεται. Σε μια τέτοια εποχή η κοινωνία έχει ανάγκη από πρότυπα. Που να δείχνουν με τη στάση τους τον δρόμο. Ένα τέτοιο πρότυπο γνώσης, συνέπειας και υπευθυνότητας, ρεαλισμού και πατριωτισμού είναι ο Τουμάζος Τσιελεπής. Στο Κυπριακό πολύ πριν τον αγώνα της ΕΟΚΑ καθώς και μετά την Ανεξαρτησία επεκράτησαν συνθήκες που δεν επέτρεπαν τον νηφάλιο και σοβαρό διάλογο. Ο στόχος της Ένωσης, καίτοι θέμα εξόχως πολιτικό, χώρος στον οποίο δεν έχει θέση ο ευσεποθισμός, κατέστη σταδιακά δόγμα ιερό, απαραβίαστο και μη συζητήσιμο. Η ίδια κατάσταση συνεχίστηκε και μετά την Ανεξαρτησία. Η μόνη διαφορά, μετά την εισβολή της Τουρκίας επεκράτησε άλλο δόγμα: Οι συνθήκες εκτός και εντός Κύπρου είναι τέτοιες που δεν επιτρέπουν την επίτευξη δίκαιου για την πλευρά μας συμβιβασμού. Συνεπώς ας περιμένουμε, ποιος ξέρει, μπορεί να δημιουργηθούν συνθήκες που να επιτρέψουν στην πλευρά μας να διεκδικήσει τα δίκαια της. Μια πολιτική, αν μπορεί να χαρακτηριστεί πολιτική, που καθόλου δεν διαφέρει από τα όσα η δημώδης μούσα επενόησε για να προσφέρει παρηγοριά στους Ρωμιούς της εποχής εκείνης «Μην κλαις κυρά Δέσποινα και μην πολυδακρύζεις, πάλιν με χρόνους και καιρούς όλα δικά μας θα 'ναι». Ένα τέτοιο κλίμα καλλιεργήθηκε το 2004 από τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τα περισσότερα κόμματα, τον τότε Αρχιεπίσκοπο και μητροπολίτες και το οικονομικό κατεστημένο εναντίον του σχεδίου λύσης που πρότειναν τα Ηνωμένα Έθνη, που έμεινε στην ιστορία ως Σχέδιο Ανάν. Για τους παλαιότερους αυτά είναι γνωστά αλλά για τους νεότερους είναι εντελώς άγνωστα. Και πρέπει να λέγονται και να γράφονται γιατί το σημερινό, πιο αξιόλογο ηλικιακά και όχι μόνο κομμάτι της κοινωνίας μας τίποτε δεν γνωρίζει για τη μεγάλη εκείνη ευκαιρία που χάθηκε και θα την αναζητούμε μετά δακρύων, όταν κάποτε θα μπορέσουμε να δούμε τα πράγματα με «γυμνό» μάτι, χωρίς τις παρωπίδες του ευσεποθισμού.
Με ρωτούν πολλοί από τους λίγους που συνεχίζουν να ενδιαφέρονται για τη λύση του Κυπριακού: Ποιο ήταν το μεγαλύτερο λάθος του τότε Προέδρου, Θεός αναπαύσει την ψυχή του, Τάσσου Παπαδόπουλου; Και τους απαντώ ότι, πρώτο, δημιούργησε συνθήκες που δεν επέτρεπαν τον νηφάλιο διάλογο και, δεύτερο, γιατί δαιμονοποιησε το προταθέν σχέδιο λύσης χαρακτηρίζοντας όλους όσοι υπεστήριζαν την αποδοχή του ως «πράκτορες» που τα «πήραν» και μάλιστα «αφορολόγητα, κάτω από το τραπέζι» αφού για τέτοιες «υπηρεσίες» δεν «εκδίδονται αποδείξεις!». Μέσα σ’ αυτό το κλίμα δύο άνθρωποι στάθηκαν βράχοι ακλόνητοι: Ένας από τον χώρο της δεξιάς, ο αείμνηστος Αλέκος Μαρκίδης, και ένας από τον χώρο της αριστεράς, ο Τουμάζος Τσιελεπής. Προσπάθησαν με κάθε τρόπο να εξηγήσουν τα θετικά της προτεινόμενης λύσης, που ήσαν πολλά, πάρα πολλά, χωρίς να παραλείπουν και αναφορά στα αρνητικά που ήσαν, λαμβανομένων υπόψη των διαπραγματευτικών μας δυνατοτήτων, πολύ λιγότερα. Το κλίμα όμως είχε δηλητηριασθεί. Ο κόσμος δεν ήθελε να ακούσει. Ένα κλίμα τόσο τοξικό που θύμιζε τα όσα προηγήθηκαν των προεδρικών εκλογών του 1968. Πήρα, που λέτε, τη γριά γιαγιά μου να ψηφίσει τον ανθυποψήφιο του Μακαρίου, Τάκη Ευδόκα. Και όταν την είδα να παίρνει το ψηφοδέλτιο και πριν ψηφίσει να κάνει τον σταυρό της κατάλαβα ότι δεν τήρησε την υπόσχεση που μου έδωσε. Και όταν της παραπονέθηκα πως με ξεγέλασε, σήκωσε το κυρτωμένο κορμί της και με κοίταξε στα μάτια και με «αφόπλισε» λέγοντάς μου με σταθερή φωνή «τώρα, γιε μου, εσύ άνθρωπος γραμματιζούμενος, βρίσκεις το σωστό να πιάσουμε τον Ευδόκα, άνθρωπο με δκυο κοπελλούθκια, να τον κάμουμε Αρχιεπίσκοπο;»!!! Στις δύσκολες εκείνες μέρες οι Τουμάζος Τσιελεπής και Αλέκος Μαρκίδης έδειξαν αξιοθαύμαστο ηρωισμό και σπάνια επιμονή και καρτερικότητα.
Με τεκμηριωμένα επιχειρήματα, μπροστά στους προπηλακισμούς, προσπάθησαν να αντιμετωπίσουν την οργανωμένη παραπληροφόρηση και την αισχρή διαστρέβλωση προνοιών του προταθέντος σχεδίου. Έφθασαν μέχρι του σημείου να ισχυρίζονται ψευδέστατα ότι το Σχέδιο παραχωρούσε ΑΟΖ στις Βρετανικές Βάσεις. Νιώθω περήφανος που συμπορεύτηκα μαζί τους. Και υπενθυμίζω με την ευκαιρία αυτή το κεντρικό δικό μου επιχείρημα υπέρ της αποδοχής του Σχεδίου: Χωρίς λύση δεν μπορεί να διασφαλιστεί η ασφάλεια της δικής μας πλευράς. Η ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. δεν είναι σίγουρο ότι διασφαλίζει την ασφάλειά μας ενόσω η Τουρκία παραμένει εκτός Ε.Ε. Μόνο στα πλαίσια της προτεινόμενης λύσης μπορούν να δημιουργηθούν συνθήκες στενής και αρμονικής συνεργασίας με τους συμπατριώτες μας Τ/Κύπριους που θα κρατήσουν την Τουρκία μακριά από το νησί μας. Σε μια μοιρασμένη Κύπρο, με χιλιάδες Τούρκους στρατιώτες στο κατεχόμενο κομμάτι του νησιού μας, η χώρα μας θα είναι μόνιμα ένα ενεργό ηφαίστειο που κανένας δεν μπορεί να ξέρει πότε θα εκραγεί. Πέρασαν από τότε πάνω από 20 χρόνια. Συνεχίζουμε, λαός και ηγεσία, να κινούμαστε πάνω στις ράγες του 2004. Να διαλαλούμε καθημερινά διά στόματος του Προέδρου μας ότι θέλουμε λύση χθες αλλά την πολιτική ισότητα, που αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση, να μην την αποδεχόμαστε. Μάλλον να θεωρούμε τους εκπροσώπους του ΓΓ του ΟΗΕ και της υπόλοιπης διεθνούς κοινότητας ως κουτόφραγκους. Και έτσι τους λέμε ότι αποδεχόμαστε την πολιτική ισότητα όπως την καθορίζουν τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ αλλά ταυτόχρονα τους υποδεικνύουμε ποια είναι η ορθή ερμηνεία της πολιτικής ισότητας που αναφέρουν τα ψηφίσματα του ΟΗΕ γιατί οι ίδιοι δεν ερμηνεύουν ορθά τα ψηφίσματα!! Με τέτοιες γελοιότητες, όσο σκληρά και να συνεχίζει να αγωνίζεται ο Τουμάζος Τσιελεπής αλλά και ο Αλέκος Μαρκίδης να αναστηθεί από τον τάφο, τίποτε δεν πρόκειται ν’ αλλάξει. Θα συνεχίζουμε να ζούμε αμέριμνοι, χωρίς να σηκώνουμε ποτέ το βλέμμα να κοιτάξουμε τον ορίζοντα για να δούμε τα σημάδια του καιρού που έρχονται κατά πάνω μας απειλητικά. Να ζούμε και να συμβάλλουμε με τη ζωή μας στην προώθηση του ατομικισμού, της ανευθυνότητας, του χαβαλέ, της αποπολιτικοποίησης, της ιδιώτευσης, του εφησυχασμού, της αλλοτρίωσης και του ευνουχισμού των πολιτών -και ιδιαίτερα των νέων. Και να αδιαφορούμε παντελώς για την προβολή των θετικών παραδειγμάτων που υπάρχουν σε πολλούς τομείς, όπως ο Τουμάζος Τσιελεπής στο Κυπριακό αλλά και ευρύτερα στην πολιτική. Και να περιμένουμε τον ανύπαρκτο από μηχανής θεό να μας σώσει.
