O βομβαρδισμός των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν από αμερικανικά βομβαρδιστικά ήταν μια εξέλιξη που αφορά άμεσα ολόκληρη την ανθρωπότητα και ιδιαίτερα τους λαούς μικρών κρατών, που εδάφη τους βρίσκονται υπό την κατοχή γειτονικών κρατών, όπως συμβαίνει στην περίπτωση της δικής μας χώρας. Πολλοί χαζοχαρούμενοι συμπατριώτες μας πανηγύριζαν στα ΜΚΔ γιατί ο Τραμπ κατέστρεψε τις πυρηνικές εγκαταστάσεις των μουλάδων και έτσι απάλλαξε την ανθρωπότητα από έναν θανάσιμο κίνδυνο. Άλλοι χειροκροτούσαν γιατί ο Τραμπ στάθηκε στο πλευρό του Ισραήλ, της «φίλης χώρας» Η οποία μετά το Ιράν θα «καθαρίσει» με την Τουρκία. Θα μου πείτε, στα ΜΚΔ είναι ο χώρος που γράφει απόψεις ο κάθε ανόητος, ο κάθε διεστραμμένος και ο κάθε ανώμαλος. Είναι όλως ιδιαιτέρως ο χώρος που οι μεγάλοι πατριώτες παραδίδουν δωρεάν μαθήματα στους κάθε λογής δοσίλογους. Σύμφωνοι! Δεν είναι όμως μόνο αυτοί. Υπάρχουν και εκατοντάδες αναρτήσεις από σοβαρούς ανθρώπους. Σε ελάχιστες από τις αναρτήσεις που είχα τον χρόνο να διαβάσω υπήρξε σοβαρός προβληματισμός για τις συνέπειες, μάλλον καλύτερα, από τις παρενέργειες της χρήσης ωμής στρατιωτικής βίας από τις ΗΠΑ σε βάρος ενός άλλου ανεξάρτητου και κυρίαρχου κράτους, διεθνώς αναγνωρισμένου και μέλους του Ο.Η.Ε. Σε μια από τις λίγες σοβαρές αναρτήσεις, ο σχολιαστής -δεν συγκράτησα το όνομά του, ήταν όμως Ελλαδίτης- διετύπωσε την πολύ σωστή άποψη ότι οι ΗΠΑ ποδοπάτησαν το Διεθνές Δίκαιο και η ανθρωπότητα γύρισε πίσω στην εποχή της κανονιοφόρου.
Εγώ θα πρόσθετα ότι στη θέση του Διεθνούς Δικαίου οι ΗΠΑ έχουν βάλει τον νόμο της ζούγκλας, κάτι που θα πληρώσει πολύ ακριβά η ανθρωπότητα. Σήμερα, η χρήση στρατιωτικής βίας επιτρέπεται μόνο στη βάση των προνοιών του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Χρήση στρατιωτικής βίας εκτός των προνοιών του Καταστατικού Χάρτη δεν επιτρέπεται. Και ούτε πρέπει να γίνεται ανεκτή από τα άλλα κράτη. Και ιδιαίτερα από κράτη ισχυρά ή συνασπισμούς κρατών, όπως είναι οι Ευρωπαϊκή Ένωση, Ρωσία, Κίνα, που σιώπησαν, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Η Ρωσία γιατί έχει χρησιμοποιήσει ωμή στρατιωτική βία σε βάρος μιας σειράς γειτονικών της κρατών και συνεχίζει να χρησιμοποιεί κτηνώδη βία σε βάρος της Ουκρανίας. Η Κίνα είπε διάφορες ασυναρτησίες αφού εδώ και καιρό σχεδιάζει και αναμένει την κατάλληλη ευκαιρία για να εισβάλει στην Ταϊγουάν. Η Ε.Ε. όμως; Η Ευρώπη, που πλήρωσε τις παραβάσεις του Διεθνούς Δικαίου με δύο Παγκόσμιους Πολέμους οι οποίοι είχαν τίμημα τόσο βαρύ που δύσκολα μπορεί να βρει κάποιος τις κατάλληλες λέξεις για να το περιγράψει, καλύτερα να το αποτιμήσει, γιατί σιωπά; Μήπως για να μην εκνευρίσει τον Τραμπ και της τραβήσει καμία αύξηση των δασμών; Ή μήπως γιατί μαζί με τον Τραμπ πρέπει να επικρίνει και το παραχαϊδεμένο παιδί της, το Ισραήλ, που δεν το επέκρινε για τη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού της Γάζας και θα το επικρίνει τώρα που βομβαρδίζει τις πυρηνικές εγκαταστάσεις των μουλάδων του Ιράν και δολοφονεί κάποιους ανώτερους αξιωματικούς των Φρουρών της Επανάστασης; Όλοι εμείς, που πιστέψαμε σε μια Ευρώπη υπέρμαχο και προστάτη της διεθνούς νομιμότητας και των προνοιών του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ, παρακολουθούμε με βαθύτατη απογοήτευση την ασπόνδυλη ηγεσία της Ευρώπης να σιωπά μπροστά στην καταπάτηση του Διεθνούς Δικαίου. Την ίδια στάση με τη Ρωσία, την Κίνα, κάπως πιο έξυπνη και ραφινάτη έναντι του ποδοπατήματος του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ από τους Αμερικανούς τηρεί και η Τουρκία. Ενδόμυχα η τουρκική ηγεσία τρίβει τα χέρια της από χαρά αφού δεν υπάρχει γειτονική χώρα στην οποία να μην έχει κάποιες βλέψεις η Τουρκία. Και είναι εδώ που βλέπω τις πανηγυρικές αναρτήσεις πολλών συμπατριωτών μας για τους αμερικανικούς βομβαρδισμούς και με πιάνει απελπισία. Αν υπάρχει μια χώρα που βγήκε κερδισμένη από την ιστορία αυτή είναι η Τουρκία. Και μεταξύ των πολλών χωρών που βγήκαν ζημιωμένες είναι η Κύπρος. Όταν το Διεθνές Δίκαιο ποδοπατείται, από τη μόνη υπερδύναμη του πλανήτη, οι επικλήσεις και οι αναφορές μικρών κρατών στο Διεθνές Δίκαιο ακούγονται σαν ανέκδοτο. Ο Τραμπ δεν έφερε νέα ήθη μόνο στην πολιτική της χώρας του. Έφερε και νέα ήθη στην παγκόσμια σκηνή. Το δίκαιο του ισχυρού είναι εδώ. Και θα μείνει, ίσως για πάντα. Το παράδειγμα των ΗΠΑ θα ακολουθήσουν κι άλλες χώρες. Πού θα οδηγηθεί η ανθρωπότητα κανένας δεν ξέρει.
Είναι για αυτό που πρέπει να επιδιώξουμε λύση του Κυπριακού με κάθε τρόπο ενόσω υπάρχουν ακόμη Τουρκοκύπριοι στην άλλη πλευρά. Είναι οι άνθρωποι με τους οποίους μπορούμε να συνυπάρξουμε. Λύση δεν πρόκειται να υπάρξει αν ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης δεν αποδεχθεί την πολιτική ισότητα, όπως την καθορίζουν τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας και την ερμηνεύουν ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ και οι επιτελείς του. Ουσιαστικές συνομιλίες δεν θα πραγματοποιηθούν ποτέ αν ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης συνεχίσει να ερμηνεύει την πολιτική ισότητα όπως την ερμήνευε ο Νίκος Αναστασιάδης στην εποχή με τα «χρυσά» διαβατήρια... και ο Τάσσος Παπαδόπουλος πριν από τα «χρυσά» διαβατήρια... Ο Τραμπ έβαλε την ανθρωπότητα σε αχαρτογράφητα φουρτουνιασμένα νερά. Στα νερά αυτά πλοιάρια μικρά όπως η «Κύπρος» δεν μπορούν να πλέουν με ασφάλεια, όταν ο καπετάνιος και οι αξιωματικοί του σκάφους μεταχειρίζονται το ένα τρίτο περίπου των επιβατών σαν λαθρεπιβάτες... Και δεν τους αναγνωρίζουν τα ίδια δικαιώματα με τους άλλους επιβάτες... Ακόμη και η αποδοχή της πολιτικής ισότητας, όπως την εισηγούμαι, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα οδηγήσει σε ουσιαστικές συνομιλίες. Η άρνηση του κ. Τατάρ να συναντήσει τον εκπρόσωπο της Ε.Ε. στις συνομιλίες για το Κυπριακό δείχνει ανάγλυφα τη μαυρίλα του αδιεξόδου στο οποίο έχει περιέλθει το Κυπριακό. Δείχνει επίσης ότι οι δυνατότητες της Ε.Ε. να διαδραματίσει ουσιαστικό ρόλο στις προσπάθειες εξεύρεσης μιας κοινά αποδεκτής λύσης είναι σήμερα περιορισμένες. Και τούτο γιατί η Τουρκία δεν επιδιώκει πλέον την ένταξή της στην Ε.Ε. Σήμερα, όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και την προκλητική και εξευτελιστική συμπεριφορά του Τραμπ προς τους Ευρωπαίους συνεταίρους του, η Ε.Ε. έχει μεγαλύτερη ανάγκη την Τουρκία απ’ ό,τι η τελευταία την πρώτη. Ο δωδεκαήμερος πόλεμος του Ισραήλ με το Ιράν στέλνει ένα ξεκάθαρο μήνυμα και επιβεβαιώνει κάτι πολύ σημαντικό που εμείς εδώ σε τούτο το μικρό νησί συστηματικά παραγνωρίζουμε: Το Ιράν δέχθηκε τα πλήγματα μόνο. Ούτε Ρωσία ούτε Κίνα έσπευσαν προς βοήθειά του. Μετά την κατάρρευση του καθεστώτος Άσαντ, ο μόνος σύμμαχος της Ρωσίας στη Μέση Ανατολή ήταν το Ιράν. Κι όμως, ούτε με λόγια δεν προσέφερε στήριξη στον σύμμαχό του η Ρωσία του Πούτιν. Η Κίνα βασίζεται πολύ στο πετρέλαιο του Ιράν για τα αναρίθμητα τεράστια εργοστάσιά της. Οι σχέσεις των δύο κυβερνήσεων ήσαν άριστες. Όμως εκείνο που πρόσφερε η Κίνα ήταν το άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε. Και κάτι άλλο. Η Ρωσία προμήθευσε το Ιράν με σύγχρονα πανάκριβα αντιαεροπορικά συστήματα, πυραύλους S300 και άλλα παρόμοια. Το ίδιο και η Κίνα. Κι όμως, τα αεροπλάνα του Ισραήλ έκαναν περίπατο πάνω από την Τεχεράνη. Και γύρισαν όλα με ασφάλεια πίσω στις βάσεις τους. Αυτά για τους αφελείς συμπατριώτες μας που πιστεύουν ότι η Κύπρος μπορεί να αποκτήσει αποτρεπτική αμυντική δυνατότητα. Ασφάλεια στην Κύπρο, μόνιμη και σταθερή, μπορεί να υπάρξει μόνο στη βάση που εν τη σοφία του πρότεινε ο ΓΓ του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες: Να λυθεί το Κυπριακό στη βάση ρυθμίσεων που θα ικανοποιούν την κάθε πλευρά αλλά ταυτόχρονα δεν θα αποτελούν απειλή για την άλλη. Όμως, αντί να δουλέψουμε πάνω στην όντως σοφή αυτή πρόταση, ο νους μας ήταν στα «χρυσά» διαβατήρια.
