Η Αμερικανίδα χορογράφος, Μάρθα Γκράχαμ, είπε κάποτε ότι «οι μεγάλοι χορευτές δεν είναι μεγάλοι εξαιτίας της τεχνικής τους. Είναι μεγάλοι εξαιτίας του πάθους τους».
Συνεκδοχικά και το αργεντίνικο ταγκό, ένας χορός που απαιτεί πάθος, πρέπει να γεννά και να υπηρετείται από μεγάλους χορευτές. Όταν προχθές η προσωπική απεσταλμένη του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ στην Κύπρο, η κ. Μαρία Άνχελα Ολγκίν, δήλωσε ότι για την επίλυση του Κυπριακού «it takes two to tango», φανταζόμαστε ότι έκανε λόγο και για τις αναγκαίες δεξιότητες που απαιτούνται, τόσο από τον κ. Χριστοδουλίδη, όσο και από τον κ. Τατάρ.
Δεξιότητες
Τις έχουν; Ο Νίκος Χριστοδουλίδης, για να είμαστε ειλικρινείς, διαθέτει πολύ περισσότερα προσόντα από τον Ερσίν Τατάρ. Ο Τ/Κ ηγέτης τον Σεπτέμβρη κλείνει τα 65 χρόνια, είναι αγύμναστος και δεν του αρέσει να τρώει υγιεινά. Για παράδειγμα, δεν του αρέσουν τα ψάρια του γλυκού νερού, όπως δήλωσε μετά το δείπνο με τον Αντόνιο Γκουτέρες, ούτε το παραδοσιακό κυπριακό σουβλάκι που κάνει ο Νιαζί εκεί μετά το οδόφραγμα του Αγίου Δομετίου. Λατρεύει τα Adana Kebab και τα Urfa kebabı με καυτερό κιμά αρνιού ή μοσχαριού, ενώ για επιδόρπιο θέλει ένα ταψί μπακλαβά. Με λίγα λόγια, ως γνήσιος Κύπριος τρώει και λαρτομουστατζιάζει. Αντίθετα, ο 52χρονος Νίκος Χριστοδουλίδης ξυπνά κάθε μέρα στις 6 και πάει γυμναστήριο. Στη συνέχεια επιστρέφει στο Προεδρικό και τρώει ένα υγιεινό πρόγευμα, στη βάση του οποίου βρίσκεται το ψωμί ολικής αλέσεως, το αβοκάντο, τα αβγά και οι ντομάτες. Ενίοτε δοκιμάζει και ένα smoothie bowl με φρούτα, ξηρούς καρπούς και σπόρους, ενώ από το τραπέζι δεν λείπει το ελληνικό γιαούρτι με φρούτα και μέλι, κυρίως όταν στο πρωινό τον συνοδεύει ο πρόεδρος του ΕΛΑΜ Χρίστος Χρίστου ή όταν η πρώτη κυρία προσκαλεί τον ευρωβουλευτή του κόμματος Γεάδη Γεάδη.
Το ταγκό
Πόσο διαφέρει ένα ταγκό από τις συνομιλίες στο Κυπριακό; Το κανονικό ταγκό έχει, όπως τραγουδά και η Χάρις Αλεξίου, και κάποια σοβαρά προκαταρκτικά. Για παράδειγμα, είναι πολύ υποβοηθητικό «ένα άγγιγμα κάτω από το τραπέζι», ή ακόμα «στο γυμνό λαιμό το χέρι του να παίζει». Ο αργεντίνικος χορός με λίγα λόγια απαιτεί πέρα από πάθος και μια στενή σχέση του ζευγαριού. Ο Χριστοδουλίδης, ως εκ τούτου, πρέπει να αγγίζει τον Τατάρ και ο Τατάρ να χαϊδεύει τον Χριστοδουλίδη. Οι ορολογίες του ίδιου του χορού το επιβάλλουν. Π.χ. η κίνηση Abrazo απαιτεί αγκαλιά ή κράτημα. Μπορεί να είναι κλειστό (close embrace) ή ανοιχτό, οπότε ο Χριστοδουλίδης γέρνει και τον κρατά ο Τατάρ με το δεξί χέρι, να μεν τη φάει χαμαί. Καθ' όλη τη διάρκεια του χορού απαιτείται Conexión. Δηλαδή, σύνδεση μεταξύ των παρτενέρ – σωματική, ψυχολογική και μουσική. Ο Τατάρ σκύβει στον ώμο του Νίκου και του ψιθυρίζει: «I want solution, i want to be part of the new Cyprus», με τον Χριστοδουλίδη να απαντά: «Ταμάμ, αλλά χωρίς κυριαρχική ισότητα». Το πρόβλημα στο ταγκό είναι ποιος θα είναι ο Líder και ποιος ο Follower. Στη χορευτική του εκδοχή, οδηγός είναι συνήθως ο άνδρας και αυτή που ακολουθεί η γυναίκα, εκτός βέβαια κι αν χορεύεις με την κ. Ειρήνη Πική, η οποία είναι γεννημένη για να ηγείται. Στην πολιτική τα πράγματα είναι πιο απλά, φτάνει οι δύο παρτενέρ να ακολουθούν τις βασικές κινήσεις. Δηλαδή το βασικό βήμα (El Paso Básico) και το συνεχές περπάτημα, αν προχωρούν και σημειώνουν πρόοδο (Caminata) το οποίο πρέπει να οδηγήσει στην έξοδο από την κρίση (Salida).
Δυστυχώς μέχρι στιγμής δεν έχουμε πρόοδο αφού η κατάσταση έχει καταντήσει μύλος (Molinete), με τους δύο χορευτές να κινούνται κυκλικά ο ένας γύρω από τον άλλο συνδυάζοντας ochos και pivots, δηλαδή όπως τα αππηιτούρκα με στο γάλα.
Ανατολίτες
Με λίγα λόγια, οι δύο ηγέτες δύσκολα θα βρουν το Conexión που απαιτείται για να χορέψουν ταγκό. Μάλλον ως Ανατολίτες προτιμούν πιο ανεξάρτητους χορούς, άντε το πολύ κανένα τσιφτετέλι, το οποίο αποτελεί τον εθνικό χορό Ελλάδος και Τουρκίας εδώ και δύο αιώνες.
Το είπε και ο μεγάλος Έλληνας λαϊκός συνθέτης Γιώργος Ζαμπέτας: «Και τον Εθνικό Ύμνο να τους παίξω, αυτοί τσιφτετέλι θα χορεύουνε»!
Σκεφτείτε όλα τα μωρά στην πίστα, με τον Χριστοδουλίδη να λικνίζεται στο «Γεια Μουσταφά, γεια Μουσταφα» και τον Τατάρ να φωνάζει «όπα, πάμε συμπέθερε», πόσο πιο παραγωγικά θα μπορούσαν να ήταν τα πράγματα.
Βεβαίως, η Λατίνα η κύρια Ολγκίν δεν ξέρει από τέτοια, οπότε έμεινε στους παραλληλισμούς με βάση τα στερεότυπα της Νοτίου Αμερικής. Το ταγκό έχει στη βάση του κινήσεις με τα πόδια και λίγο τα χέρια. Αυτό που λέμε στην Κύπρο, το ταγκό έχει σχέση με το ποδόχερο. Αντιθέτως, το τσιφτετέλι παραπέμπει στον αισθησιασμό και τη λαγνεία. Αυτός είναι ο βασικός λόγος που τα μικρά συνήθως βήματα των ποδιών δεν παίζουν σημαντικό ρόλο, αφού όλος σχεδόν ο χορός βασίζεται στις κινήσεις του στήθους, στο λίκνισμα των γοφών, στα σπασίματα της μέσης, στις κινήσεις των χεριών, εν ολίγοις σε σημεία του σώματος. Οι αρχαίοι Έλληνες, και δη ο Αριστοφάνης, ονόμαζαν τον χορό αυτό κόρδακα, που ήταν ο προκλητικός, άσεμνος έως και κωμικός χορός της αρχαίας κωμωδίας.
Του χορού και του φαγιού
Βεβαίως, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο Τατάρ δεν είναι γενικώς του χορού. Κυρίως είναι του φαγιού με μότο «το αγαπημένο μου ζώο είναι το φιλέτο», με ό,τι πολιτικές προεκτάσεις μπορεί αυτό να συνεπαγέται. Από την άλλη, ο Χριστοδουλίδης δεν είναι ούτε του ταγκό, ούτε του τσιφτετελιού. Με βάση την πολιτική του φιλοσοφία και κυρίως το πολιτικό του modus operandi, μάλλον είναι του σέικ. Ίσως να είναι γι' αυτόν που ο ποιητής έγραψε και τους πιο κάτω πονεμένους στίχους:
«Καημένε Μακρυγιάννη να 'ξερες
γιατί το τζάκισες το χέρι σου.
Το τζάκισες για να χορεύουν σέικ
τα καλόπαιδα».
Ντίνος Χριστιανόπουλος
Έλληνας ποιητής (1931-2020)
