Οι μαύρες μέρες της προδοσίας ταξιδεύουν το μυαλό μου πίσω στα αγαπημένα μας χωριά και πόλεις με καταθλιπτικές σκέψεις αφού οι αμετανόητοι προδότες της ΕΟΚΑ Β΄ μας έχουν στερήσει τις ρίζες μας και την ονειρική άνεση που απολαμβάναμε στα πάτρια εδάφη με τα παραδοσιακά μας έθιμα και τη γλυκιά οικογενειακή ατμόσφαιρα που επικρατούσε παντού, ως επίσης και την απέραντη χαρά και ζεστασιά που αισθανόμασταν με τους συγχωριανούς μας που μας ένωνε και εύφραινε τις καρδιές μας. Δυστυχώς αυτό το όνειρο μου φαίνεται σήμερα άπιαστο λόγω της εθνικιστικής ανοησίας μας να συμπεριφερόμαστε ως εμείς να είμαστε οι κατακτητές απορρίπτοντας μια win-win λύση για να επανέλθει η ειρήνη στην πατρίδα μας. Βέβαια η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και η καταθλιπτικές σκέψεις μου με οδηγούν σε μια ανασκόπηση της εθνικιστικής επίμονης κατάντιας μας να είμαστε ευχαριστημένοι με ένα λειψό ελληνοκυπριακό κρατίδιο της διαφθοράς, αυτών που παραπλανούν τον λαό μας.
Οι άστοχες αποφάσεις από το 1963 μέχρι σήμερα μας οδήγησαν στο πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή του 1974. Δυστυχώς «δεν βάλαμε μυαλό» και απτόητοι συνεχίσαμε να πράττουμε ασυγχώρητα λάθη με σκάνδαλα, ανηθικότητες, παράνομο πλουτισμό εις βάρος της πατρίδας μας. Και το κυριότερο δεν πιστέψαμε ποτέ ότι υπάρχει και μια άλλη κοινότητα στο νησί ακόμη και μετά την κατάκτηση του 40% από την Τουρκία απορρίπτοντας όλα τα σχέδια λύσης με αποκορύφωμα το 2004 όταν οι Τουρκοκύπριοι, και οι συγκυρίες για τον Ερντογάν, ψήφισαν «ναι» για μια επανενωμένη Κύπρο. Εμείς μέσα στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα που δημιούργησε με κροκοδείλια δάκρυα ο Παπαδόπουλος, παραπλανηθήκαμε και χάσαμε την καλύτερη ευκαιρία για λύση υπό τις περιστάσεις. Και όμως, αφού ξεγελάσαμε την ΕΕ και εισήλθαμε «μετά ακανθωδών κλάδων», συνεχίσαμε το ανόητο και γελοίο σχέδιο μας για μια Κύπρο ελληνική και ας είναι και μισή με τις ευχές του ενταφιαστή της επανένωσης με το Δούντειο Δόγμα. Ακολουθήσαμε τον «μίτο της Αριάδνης της αισχύνης» μέχρι που φτάσαμε στη δεύτερη καλύτερη ευκαιρία στο Κραν Μοντανά όπου ο ταξιδιώτης των Σεϋχελλών, των παράνομων διαβατηρίων και σκανδάλων λιποτάκτησε. Έτσι χάθηκε και αυτή η ευκαιρία για επανένωση και όχι μόνο αυτό αλλά ο Αναστασιάδης μαζί με το πνευματικό του παιδί και διπλολιποτάκτη πρόεδρο ΝΧ συζητούσαν και για δύο κράτη δίνοντας «πάσα» στον Τατάρ να ανοίξει το Βαρώσι που είναι πλέον χαμένο και με τη διχοτόμηση και την ολική κατάκτηση της Κύπρου στο απώτερο μέλλον. Λυπούμαι που με λίγα λόγια πιο πάνω, πιστεύω, έχω δώσει στον απλό πολίτη τα ανίερα έργα μας και να τονίσω ότι τα προαναφερθέντα έχουν πολλάκις αποδειχθεί με αδιάψευστα και ατράνταχτα επιχειρήματα τα οποία είναι πλεονασμός να σας κουράσω ξανά με αναφορές που γνωρίζει ο καθένας χωρίς καν να επαναστατεί αδιαφορώντας εδώ και μισό αιώνα. Και τώρα με τη διχοτόμηση, τα δύο κράτη και τις τρομερές συνέπειές τους για την κουτσουρεμένη Κυπριακή Δημοκρατία τι κάνουμε; Δυστυχώς, η Κύπρος δεν έχει μέλλον. Και μόνο με ένα θαύμα μπορούμε πλέον να ελπίζουμε. Αυτό έγινε πλήρως κατανοητό στην πρόσφατη πενταμερή διάσκεψη με την αδιέξοδη πολιτική του λιποτάκτη Προέδρου ο οποίος ούτε για τα οδοφράγματα κάνει το παραμικρό βήμα πίσω κρατώντας κλειστές πύλες για συναπάντημα Τ/Κ και Ε/Κ. Ο Πρόεδρος δεν θέλει λύση και έχει καταντήσει ο Πρόεδρος του μπλα-μπλα χωρίς καμιά ουσία στα λεγόμενά του που όλος ο κόσμος τα αποκαλεί καραγκιοζιλίκια και τίποτε άλλο.
*ΒΑ, ΜΑ, PhD πρώην επιθεωρητή και πρώτου λειτουργού Εκπαίδευσης, Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού
