Ήταν Τετάρτη, περίπου στις 15:30 το απόγευμα, όταν καταλάβαμε οι δημοσιογράφοι ότι είναι σοβαρά τα πράγματα στην τότε εν εξελίξει πυρκαγιά της Μαλλιάς, ανηφορίζοντας προς την περιοχή, πέρα από το μέτωπο της φωτιάς για τις απαραίτητες εικόνες, ψάχνουμε και το συντονιστικό κέντρο. Στην αρχή ήταν στη Μαλλιά λίγο έξω από το χωριό (1ο σημείο), μετακινήθηκε στον Άγιο Αμβρόσιο (2ο σημείο) και λίγο πριν γίνει στάχτη προλάβαμε να φύγουμε τρέχοντας για το Καντού (3ο σημείο). Εμείς από τους χωματόδρομους στο Παραμάλι και η προεδρική φρουρά με την πυροσβεστική μπροστά από το Σούνι. Τελικά κατέληξε στον Ύψωνα έξω από το δημαρχείο (4ο σημείο) όπου έμεινε για τις επόμενες μέρες. Τόσος ήταν ο συντονισμός και το πλάνο… που το συντονιστικό άλλαζε σημείο ανά ώρες, ενώ κινδύνεψε και το ίδιο περιμένοντας τον Πρόεδρο να κάνει τις απαραίτητες δηλώσεις και μετά όλοι μαζί να τρέχουμε να σωθούμε από τις φλόγες που ήταν δίπλα μας. Και αφού «συντονιστήκαμε» όλοι στο συντονιστικό, διαπιστώσαμε ότι τα όσα είχαμε δει προηγουμένως ήταν όντως πρωτόγνωρα, με το έναν μετά τον άλλο να μαθαίνει και για άλλο χωριό που η φωτιά μπήκε μέσα στον πυρήνα του.
Σε αυτή την τραγική κατάσταση, τα ευτράπελα που ζήσαμε, περιγράφοντάς τα σήμερα, σκάει ένα γελάκι στα χείλη μας, ήταν όμως εκείνη τη μέρα τραγικά. Οι εκκενώσεις στην Κύπρο του 2025 γίνονται κουτουρού. Αν ο κοινοτάρχης της κάθε κοινότητας είναι λίγο συνεργάσιμος, ξέρει λίγο από τεχνολογία και είναι κοψονούρης, η δουλειά θα γίνει σωστά, αφού ο ίδιος θα φροντίσει να κάνει τη δουλειά άλλων. Στην Κύπρο του 2025 επιστρατεύτηκαν οι καμπάνες των εκκλησιών ως άλλο 112 ή ως σειρήνες… και τελικά μας πρόκυψε νέο πρόβλημα γιατί αυτές είναι ηλεκτρονικές και δεν κτυπούσαν με τη διακοπή ηλεκτρισμού. Σε ένα από τα χωριά ένας ηλικιωμένος, αντί να φύγει από το χωριό, ετοιμάστηκε για τον εσπερινό. Ταυτόχρονα, στο συντονιστικό κέντρο που προσπαθούσε να συντονιστεί, οι δημοσιογράφοι γίναμε η «μεγάλη» απειλή. Αντί να βλέπουν τη φωτιά που όλο και ερχόταν προς τα πάνω μας, με άνωθεν οδηγίες η Αστυνομία τοποθέτησε κορδέλα για να μείνουμε πιο μακριά και να μην ενοχλούμε με αδιάκριτες ερωτήσεις, και κυρίως να μην βλέπουμε τον πανικό και την ασυνεννοησία που επικρατούσε. Λες και μπορούσε να κρυφτεί.
Στις δύσκολες περιπτώσεις σαν αυτή, η δουλειά εμάς των δημοσιογράφων έχει ιδιαίτερο ρόλο, γιατί από τη μία οφείλουμε να ενημερώνουμε ορθώς τον κόσμο για όσα συμβαίνουν, χωρίς από την άλλη να σπέρνουμε τον πανικό με ό,τι πληροφορία φτάσει κοντά μας. Είμαστε όμως και εργαζόμενοι που πλησιάζουν τα μέτωπα της φωτιάς, όχι για να τη σβήσουμε… αλλά για ένα σωστό πλάνο και μία καλή φωτογραφία. Δίπλα μας στο συντονιστικό και οι στρατιές «παραγόντων» που δεν είχαν κάτι να πουν ή να κάνουν, αλλά έπρεπε να έρθουν στο συντονιστικό για να είναι εκεί. Χωρίς κανένα λόγο, χωρίς καμία ουσία, χωρίς να προσφέρουν τίποτα. Η φωτιά στο μεταξύ να πλησιάζει.
Μέσα στο χάος και με τις επικοινωνίες να μην λειτουργούν καλά λόγω της διακοπής του ηλεκτρισμού, ακόμα και η συνεννόηση μεταξύ των δυνάμεων πυρόσβεσης δυσκόλεψε. Βλέπετε, είναι πιο βολικό να μιλάς στο κινητό, είτε έχει μπαταρία είτε έχει σήμα… από το να ψάχνεις ασυρμάτους. Τόση προετοιμασία και πρωτόκολλα. Ακόμα και τα GPS δεν λειτουργούσαν στο απόλυτο, ενώ η μεθοδολογία εντοπισμού κάποιου που κινδυνεύει γινόταν με viber με το «location»… Ήταν το βράδυ όταν καταλάβαμε ότι η λύση των διατρήσεων για να έχουμε νερό δεν μπορεί να λειτουργήσε σε έκτακτη ανάγκη χωρίς ηλεκτρισμό.
Δυστυχώς εκείνο το βράδυ επικρατούσε στην ορεινή Λεμεσό το απόλυτο χάος. Κανείς δεν ήταν προετοιμασμένος για τίποτα. Κανείς δεν ήξερε τι έπρεπε να κάνει στον απόλυτο βαθμό, κανείς δεν ήταν προετοιμασμένος για το χειρότερο σενάριο, κανένα πρωτόκολλο δεν προνοούσε όλα όσα ζήσαμε. Όλα μαζί, έφεραν το τραγικό καταστροφικό αποτέλεσμα που βλέπουμε από την προηγούμενη Τετάρτη. Κανείς δεν μπορούσε να εξηγήσει στους κοινοτάρχες με ειλικρίνεια και σεβασμό ότι υπήρχε άλλη προτεραιότητα, ότι ήταν πιο σημαντικό ένα στρατόπεδο που θα ανατίναζε όλη τη Λεμεσό παρά δύο σπίτια έξω από μία κοινότητα. Κανείς δεν τολμούσε να εξηγήσει ότι έπρεπε να σωθεί πάση θυσία το Τροόδος. Κανείς όμως δεν περίμενε αυτή την καταστροφή μέσα στο Σούνι αφού πιάστηκαν όλοι στον ύπνο «προσέχοντας» τη Βιομηχανική Ύψωνα. Θα μπορούσα να γράφω για ώρες για όλα όσα είδαμε και ζήσαμε εδώ και μία βδομάδα.
Μην ψάχνετε για συντονισμό, ήταν στην Αυστραλία. Υποθέτω ότι δεν σκέφτηκαν αυτοί που τον έστειλαν ότι, παρ' όλο που στην Αυστραλία είναι χειμώνας, εδώ είναι καλοκαίρι και κάθε καλοκαίρι αυτή η πατρίδα γράφει τραγωδίες.
