Πηγαινοερχόμαστε ανάμεσα σε ατζέντες που τρώνε η μία την άλλη. Ταλαντευόμαστε. Το θέμα που τη μια μέρα βγάζουμε πρωτοσέλιδα χάνεται μέσα σε δυο μέρες. Ξεχνιέται. Ξεχνιούνται ακόμα και οι δολοφονίες. Εκείνοι που βρίσκονται επικεφαλής μας ανακάλυψαν πλέον αυτή την αδυναμία μας. Είναι πολύ άνετοι, δεν απαντούν ακόμα και στις ερωτήσεις που υποβάλλουμε. Συνήθισαν στην άνεση ότι «μέσα σε τρεις μέρες όλοι θα ξεχάσουν ούτως ή άλλως». Έτσι έσβησε τα πάντα και η πυρκαγιά στη Λεμεσό. Και έμειναν μόνοι με τη μοίρα τους και οι πέντε Ελληνοκύπριοι, οι οποίοι ρίχθηκαν χωρίς λόγο στη φυλακή στην κατεχόμενη περιοχή. Είναι στα μπουντρούμια του αστυνομικού τμήματος Τρικώμου μέσα στην αφόρητη ζέστη που φτάνει τους πενήντα βαθμούς. Το ξέρω από τον εαυτό μου. Ειδικά αν είσαι μόνος σε εκείνα τα σκοτεινά κελιά που έχουν μόνο ένα πέτρινο κρεβάτι. Ούτε βιβλίο υπάρχει, ούτε εφημερίδα. Ακόμα, ούτε και τσιγάρο. Δεν μού έδωσαν απολύτως τίποτα. Όλα αυτά απαγορεύονταν, λέει. Αν ήθελες να πας τουαλέτα, θα φώναζες στον φύλακα. Και αν άκουγε…
Αν είσαι αθώος και βρίσκεσαι σε αυτό τον χώρο, μπορείς να καταπνίξεις τον ξεσηκωμό που υπάρχει μέσα σου μιλώντας με τον εαυτό σου και φωνάζοντας μάλιστα αν θες. Γείτονάς μου στο διπλανό κελί ήταν κάποιος από το Ντιγιάρμπακιρ. Μέρα νύκτα τραγουδούσε μελαγχολικά τραγούδια. Τουρκικά και κουρδικά ανάμεικτα. Με κάποιο τρόπο είχε και τσιγάρα και μου έριχνε μέσα από τα σιδερένια κάγκελα. Το τσιγάρο έπεφτε μπροστά στο κελί. Δεν μπορούσε να το φτάσει το χέρι μου. Το τραβούσα με τη φανέλα μου.
Αυτά ήταν τα πρώτα πράγματα που μου ήρθαν στο μυαλό μόλις ξέσπασε η πυρκαγιά στη Λεμεσό. Από πού κατάγονταν; Αν κατάγονταν από την περιοχή της πυρκαγιάς και κάηκαν και τα δικά τους σπίτια, τι πόνος θα ήταν πίσω από τα κάγκελα; Τέλος πάντων, ρώτησα και έμαθα πως δεν κατάγονται από εκεί. Το έχω γράψει και στο παρελθόν. Αυτοί οι άνθρωποι συνελήφθησαν στον βορρά σε απάντηση εκείνων που συνελήφθησαν στον νότο λέγω σφετερισμού περιουσιών. Είναι ανταπόδοση! Και σε κάθε περίπτωση η πρόθεση είναι η ανταλλαγή πάλι. Δηλαδή, αφήστε ελεύθερο τον Σιμόν Αϊκούτ και τους άλλους και να τους αφήσουμε και εμείς αυτούς. Γίνεται παζάρεμα; Δεν ξέρω. Όμως, οι άνθρωποι που συνελήφθησαν στον βορρά είναι αθώοι. Δεν φταίνε σε τίποτα. Δεν διέπραξαν κανένα αδίκημα. Δεν είναι κατασκοπεία και άλλα παρόμοια αυτό που έκαναν. Δική τους είναι η γη που λέγεται ότι μετρούσαν. Έχουν υποβάλει αίτηση στην Επιτροπή Ακίνητων Περιουσιών άλλωστε. Δηλαδή είναι σε παζάρεμα. Μήπως δεν είναι φυσιολογικό να πάνε στα εδάφη τους και να κάνουν μετρήσεις ενώ συνεχίζεται αυτό το παζάρεμα; Μήπως δεν μπορεί να έχει προκύψει διαφωνία ανάμεσα στην Επιτροπή και στους ίδιους στο θέμα του μεγέθους της γης; Αυτά είναι τα ερωτήματα που περνούν από το μυαλό μου. Δεν έχει σημασία όμως. Δεν είναι προϋπόθεση ακόμα και να καταφύγουν σε αυτές τις δικαιολογίες για να αποδείξουν την αθωότητά τους. Είναι αθώοι. Και συνελήφθησαν ενώ είναι αθώοι. Μετά την τριήμερη κράτησή τους στον αστυνομικό σταθμό, το δικαστήριο τους επέβαλε ακόμα οκτώ μέρες κράτηση δυστυχώς. Γιατί; Η αστυνομία ακόμα δεν έχει ολοκληρώσει την έρευνα, λέει. Σαν να έχουν διαπράξει έγκλημα. Τι έρευνα είναι και αυτή…
Μήπως θα τους αφήσουν ελεύθερους στον βορρά χωρίς να αφεθεί ελεύθερος ο Σιμόν Αϊκούτ στον νότο; Δεν ξέρω. Ή μήπως θα τους στείλουν στη φυλακή με το επιχείρημα ότι θα εμβαθύνουν πιο πολύ την έρευνα; Παρακολουθώ τις ακροαματικές διαδικασίες του Σιμόν στον νότο. Η δίκη παρατείνεται συνεχώς. Ενόσω παρατείνεται εκεί η δίκη, μπορεί να παραταθεί παράλληλα και η δίκη εδώ. Επιπλέον, ακόμα και αν αποφασίσουν να τους δικάσουν χωρίς να βρίσκονται υπό κράτηση και τους αφήσουν ελεύθερους, μπορεί να συλλάβουν άλλους Ελληνοκύπριους με τους ίδιους ισχυρισμούς για κατασκοπεία και πάλι. Ο λόγος μπορεί να μην είναι και ζήτημα γης, περιουσίας. Υπάρχουν χίλιοι δυο τρόποι για σύλληψη.
Οι πολιτικοί μας δεν λένε τίποτα γι’ αυτό, όπως ακριβώς στην περίπτωση του Τσιακούρμα. Άλλωστε, άμα ένα θέμα βρίσκεται στο δικαστήριο, σωπαίνουν όλοι μαζί. Καταφεύγουν στη δικαιολογία ότι «η δικαιοσύνη ξέρει το πιο σωστό». Έτσι είχε γίνει και όταν είχα συλληφθεί εγώ. «Να περιμένουμε να δούμε τι απόφαση θα λάβει η δικαιοσύνη», έλεγαν. Άμα βρεθείς στους διαδρόμους του δικαστηρίου, όλοι αρχίζουν να αμφιβάλλουν για την αθωότητά σου. Κανείς δεν βλέπει τη σκευωρία, τη δολοπλοκία. Τι πιο δύσκολο υπάρχει από το αναζητεί κανείς δικαιοσύνη σε ένα ντροπιαστικό καθεστώς; Οι άνθρωποι καίγονται στη ζέστη των πενήντα βαθμών. Δεν υπάρχει κανείς να τους απλώσει το χέρι;
