Η επιλογή του Προέδρου -εν μέσω των φονικών πυρκαγιών- να παρουσιαστεί ενώπιον της κοινωνίας ως πρωταγωνιστής μιας ακόμα καλοστημένης παράστασης δεν έδειξε απλά ότι αυτή η κυβέρνηση έχει ξεμείνει από ιδέες. Ήταν η επιβεβαίωση πως έχει ξεμείνει από εικόνα. Μια παρουσίαση μέτρων, η οποία ως στόχο είχε να καταλαγιάσει τις αντιδράσεις για την ανικανότητα που επέδειξε το κράτος, επέτεινε την οργή αφού ανέδειξε για μια ακόμα φορά την αδυναμία αυτής της κυβέρνησης να χειριστεί δύσκολες καταστάσεις. Επιβεβαιώνοντας κάθε μια από τις αδυναμίες που επέδειξε όλο το προηγούμενο διάστημα και οι οποίες έφεραν τη δημοφιλία της στο ναδίρ. Με κύριο την αδυναμία της να λειτουργήσει πέραν της εικόνας. Απορροφώντας και τους κραδασμούς.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Πρόεδρος έδειξε αδυναμία διαχείρισης ή αντίληψης. Το ίδιο προβληματική ήταν η διαχείριση που επέλεξε στην περίπτωση της Δόξας Κωμοδρόμου, όταν το συμβόλαιό της έγινε κομμάτι του δημόσιου διαλόγου. Το ίδιο προβληματική την επομένη του πογκρόμ στη Λεμεσό όταν έδινε εκείνη την κακοπαιγμένη παράσταση, κτυπώντας το χέρι του στο τραπέζι και αδειάζοντας μπροστά στις κάμερες τους υπουργούς του. Την ίδια αδυναμία αντίληψης έδειξε με την επιλογή του να διορίσει έναν φιλοχουντικό στο δ.σ. του ΤΕΠΑΚ, τον οποίον υπό το βάρος των αντιδράσεων αναγκάστηκε στη συνέχεια να απομακρύνει, με τη ζημιά όμως να έχει ήδη γίνει. Ή όταν αποφάσιζε να αφήσει εκτός της σύσκεψης για τις πυρκαγιές τον πρώην αρχηγό της Αστυνομίας, Στέλιο Παπαθεοδώρου. Την ίδια όταν διόριζε έναν άνθρωπο στη θέση του κεντρικού τραπεζίτη ο οποίος κουβαλούσε τεράστια βαρίδια που συνδέονταν με τη χρεοκοπία της χώρας. Ή με την επιλογή του νέου Γενικού Ελεγκτή, όταν στην κορύφωση της οργής και αμφισβήτησης των προθέσεων της κυβέρνησης για έλεγχο διόρισε στη θέση ενός πολύ δημοφιλούς Γενικού Ελεγκτή (του οποίου την απομάκρυνση χρεώθηκε εν μέρει και ο ίδιος) έναν άνθρωπο ο οποίος στην πρώτη του δημόσια παρέμβαση ενημέρωσε ότι ήταν και αυτός κομμάτι του επιτελείου του. Όπως την ίδια έλλειψη αντίληψης έδειξε και με την επιλογή του να απουσιάσει από την υπογραφή παύσης του προηγούμενου Ελεγκτή, όταν θεώρησε ότι με τον τρόπο αυτόν η εικόνα του δεν θα πληγεί. Δείχνοντας να μην αντιλαμβάνεται ότι η μη υπογραφή της παύσης δεν τον έβγαζε απ’ το κάδρο. Απλά εμπέδωνε εντός κοινωνίας την εικόνα ενός Προέδρου που πάντα λείπει. Για να φτάσουμε στο σήμερα, όταν στην πρώτη ουσιαστικά σοβαρή κρίση που είχε ενώπιόν του έκανε ό,τι και στις προηγούμενες που ο ίδιος δημιούργησε. Με τις ενέργειές του τη γιγάντωσε. Όλα αυτά ήταν απολύτως ενδεικτικά ενός Προέδρου με μειωμένη αντίληψη και ικανότητα. Που με κάθε ενέργεια ή απόφασή του εμπέδωνε μια απόλυτα αρνητική εικόνα. Εμπέδωνε όμως και την εικόνα ενός Προέδρου χωρίς εικόνα, χωρίς αντίληψη.
Από το πρώτο διάστημα εκλογής του, ο Νίκος Χριστοδουλίδης είδε την εικόνα του, που σχεδόν από μόνη της αποτέλεσε το διαβατήριο για εκλογή του, να παρουσιάζει σοβαρές ρωγμές. Με τον ίδιο να αδυνατεί να ανταποκριθεί στις προσδοκίες που καλλιέργησε προεκλογικά και όλες σχεδόν τις επιλογές του να δημιουργούν σοβαρές αμφιβολίες ως προς την ικανότητά του να κυβερνήσει, άρχισε να χάνει αξιοπιστία και πολιτικό κεφάλαιο. Χωρίς κεντρικό αφήγημα, χωρίς στόχευση και προσανατολισμό, τη δημοτικότητά του καθόρισε εξ ολοκλήρου η εικόνα του, που κατέρρεε. Αυτή η κατάσταση θα μπορούσε να ήταν αναστρέψιμη εφόσον ο Νίκος Χριστοδουλίδης αντιλαμβανόταν τους λόγους πτώσης της δημοτικότητάς του και προχωρούσε σε διορθωτικές κινήσεις. Αν μετά τους πρώτους διορισμούς, οι οποίοι έδειξαν έναν πρωτόγνωρο κυνισμό και αμετροέπεια, ή τις πρώτες προσπάθειες για συσκότιση, προχωρούσε σε αλλαγές. Αν μάθαινε από τη λανθασμένη διαχείριση των πρώτων κρίσεων. Ποτέ, όμως, δεν έδειξε να καταλαβαίνει πως ο μόνος τρόπος να συγκρατήσει την κατάρρευση ήταν να αναστρέψει τα όσα οδήγησαν σε αυτή. Στις αντιδράσεις για τους διορισμούς φίλων, απάντησε με περισσότερο νεποτισμό. Στις αντιδράσεις για συσκότιση (όπως με τον φορέα) απάντησε με περισσότερη αδιαφάνεια. Στην κακή διαχείριση των πρώτων κρίσεων απάντησε με την ίδια ή και περισσότερη αναποφασιστικότητα. Με το κράτος σε κάθε κρίση να δίνει την αίσθηση ότι βρίσκεται στον αυτόματο πιλότο. Δεν διδάχθηκε από καμιά από τις προβληματικές καταστάσεις που προηγήθηκαν. Και θεώρησε πως θα μπορούσε να ανακόψει την πτώση της εικόνας του απλά επαναλαμβάνοντας αυτά που την έχτισαν, μη μπορώντας να αντιληφθεί ότι από τη στιγμή που η εικόνα του είχε φθαρεί σε τέτοιο βαθμό ήταν αδύνατο η ίδια η εικόνα να τον επαναφέρει. Έδειξε αδύναμος να διαβάσει σωστά τα δεδομένα. Αδύναμος να αλλάξει. Και παγιδεύτηκε σε μια εικονική πραγματικότητα που ο ίδιος έχτισε και ο κύκλος του συντήρησε. Χάνοντας ολοκληρωτικά το μέτρο. Η εικόνα που τον εξέλεξε ήταν και αυτή που με απόλυτο τρόπο τον εξέθεσε.
Αυτό είναι στο τέλος της ημέρας που κατέστησε τη διακυβέρνησή του τόσο ανεπαρκή. Εκείνη η φορτική πρόταξη της εικόνας η οποία υπερκάλυπτε τις πραγματικότητες. Μέχρι που ήρθε το πλήρωμα της εικόνας να καταστήσει την ίδια την εικόνα αχίλλειο πτέρνα του. Κυρίως όμως το ότι από ένα σημείο και μετά βρέθηκε εντελώς εκτός πραγματικότητας. Μετατρεπόμενος σ’ έναν Πρόεδρο σε ελεύθερη πτώση. Χωρίς καμιά απολύτως προοπτική. Διότι ένας Πρόεδρος τόσο επικεντρωμένος στην εικόνα δεν μπορεί να είναι ωφέλιμος. Ένας, όμως, Πρόεδρος χωρίς αντίληψη δεν μπορεί παρά να είναι επικίνδυνος.
