Μήπως στην Κύπρο υπάρχει κάτι που ονομάζεται «νέα πραγματικότητα»; Ακούγονται κάποιες φωνές από τον νότο. Αυτές, λέει, είναι φωνές που βγαίνουν από την ομάδα της αφρόκρεμας του υφιστάμενου στάτους κβο. Συμπεριλήφθηκαν και αυτές στη χορωδία εκείνων που φωνασκούν στον βορρά ότι «πέθανε η ομοσπονδία».
Τι χορωδία είναι αυτή; Ή στάτους κβο! Ή δύο κράτη! Δεν εξεπλάγην καθόλου. Εδώ ζει μια μεγάλη ομάδα που δεν μπορεί να υποτιμηθεί καθόλου και οφείλει την υλική και πνευματική της ύπαρξη στο υφιστάμενο στάτους κβο. Όχι μόνο στον βορρά. Και στον νότο. Αυτοί δεν είναι μόνο οι κύκλοι που ασχολούνται με σκοτεινές υποθέσεις. Είναι κάποιοι που στρογγυλοκάθισαν στην κορυφή των διοικήσεων και στις δύο πλευρές. Για παράδειγμα, ένας βουλευτής στον βορρά παίρνει μισθό πέραν των 6 χιλιάδων ευρώ. Τι ωραία! Τι γλυκά! Είναι στ’ αλήθεια πολύ σούπερ ένας μισθός 6 χιλιάδων ευρώ σε ένα κράτος - φάντασμα που δεν έχει καν δικό του νόμισμα, κάνει εξαγωγές μόνο 100 εκατομμυρίων δολαρίων έναντι εισαγωγών δύο δισεκατομμυρίων δολαρίων, βρίσκεται κάτω από εμπάργκο και δεν είναι αναγνωρισμένο. Δεν μπορούν να βρουν αυτό το αγαθό σε πάρα πολλές χώρες της Ευρώπης.
Αν υπάρξει λύση στην Κύπρο και επιστρέψουμε στην κανονικότητα, δεν θα μπορούν να το βρουν και εδώ. Ακριβώς όπως στον βορρά, υπάρχουν και στον νότο κάποιοι που παίρνουν την υλική και πνευματική τους δύναμη από το στάτους κβο. Τα προσωπικά συμφέροντα τρέχουν πολύ πιο μπροστά από τα συμφέροντα της πατρίδας, του έθνους. Η επανένωση του νησιού δεν είναι πιο σημαντική από τα προσωπικά συμφέροντα. Εκείνοι που είχαν απώλειες το 1974 αφέθηκαν μόνοι στην τύχη τους.
Σε αυτό ακριβώς θέλω να αναφερθώ τώρα. Σε εκείνους που αφέθηκαν μόνοι στην τύχη τους. Πέντε Ελληνοκύπριοι συνελήφθησαν στον βορρά με φτιαχτούς λόγους. Ακριβώς όπως ο Σουτζής, ο οποίος είχε συλληφθεί πριν από αυτούς για ασήμαντη αφορμή και έμεινε έναν μήνα στη φυλακή. Και οι πέντε Ελληνοκύπριοι που συνελήφθησαν τώρα βασανίζονται σε αυτή την αφόρητη ζέστη στη φυλακή στον βορρά εδώ και έναν μήνα. Αν ρωτάτε εμένα, είναι μόνοι. Ούτε από τον βορρά υπάρχει ικανοποιητική στήριξη προς αυτούς, ούτε από τον νότο.
Έστω και αν τους στηρίζουν κάποιοι κύκλοι στον βορρά, δεν ακούστηκε καμία δυνατή φωνή από πολιτικά κόμματα και οργανώσεις. Δεν ακούστηκε λέξη κατά αυτής της ανομίας και της αδικίας, ειδικά από τον Τουφάν Έρχουρμαν που ετοιμάζεται να γίνει πρόεδρος της δημοκρατίας, αν και είναι νομικός. Γιατί; Είναι τόσο ασήμαντο και απλό να αφαιρείται η ελευθερία αθώων ανθρώπων και να φυλακίζονται; Όσοι δεν υψώνουν τη φωνή τους θεωρούνται συνένοχοι. Και ενθαρρύνουν εκείνους που διαπράττουν αυτό το έγκλημα να διαπράξουν νέο έγκλημα. Οι Κύπριοι έμειναν μετεξεταστέοι στο θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ακόμα και μόνο αυτό το γεγονός, μας αποδεικνύει πόσο επικίνδυνο είναι να ζει κανείς σε αυτό το νησί. Όση αδικία και αν υποστούμε, όσο και αν υπάρξουμε θύματα, δεν μας στηρίζει κανείς. Δεν στέκεται κανείς δίπλα μας.
Είναι πιο τραγικό το γεγονός ότι δεν ήρθε αρκετή στήριξη και από τον νότο στους πέντε συλληφθέντες Ελληνοκύπριους. Παλιά ήταν πιο ευαίσθητοι και αντιδρούσαν πιο πολύ σε τέτοιες αυθαίρετες συλλήψεις. Τώρα, ούτε αυτό υπάρχει. Άραγε είναι και αυτό «νέα πραγματικότητα»; Αντί να αντιδράσουν κατά αυτής της βαναυσότητας του κατακτητή, αντιδρούν κατά των δικών τους πολιτών που συνελήφθησαν. Γιατί; Επειδή έκαναν αίτηση στην Επιτροπή Ακίνητων Περιουσιών, λέει. Είναι προδότες, λέει, όσοι κάνουν αίτηση σε αυτή την επιτροπή για να πουλήσουν τα χώματα της πατρίδας. Γι’ αυτό, ας υποφέρουν τώρα αυτό που τους συνέβη, λέει. Ζήτω ο κατακτητής μας τότε! Να φαγωθούμε μεταξύ μας! Είναι εύκολο να κατηγορείς ότι ήρθαν για να πουλήσουν τα χώματα της πατρίδας. Ρωτήστε να δούμε την κατάσταση εκείνων των ανθρώπων, κάποιων που έγιναν πρόσφυγες στην ίδια την πατρίδα τους. Είναι οι πιο αδικημένοι αυτού του νησιού οι άνθρωποι που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τον τόπο τους με τη βία.
Θα οδηγηθούν ξανά την Πέμπτη ενώπιον του δικαστή οι πέντε Ελληνοκύπριοι που κρατούνται ακόμα στη φυλακή. Στο Στρατοδικείο ο δικαστής τούς έκανε μια πρόταση κατά την τελευταία ακροαματική διαδικασία. Κάποιος από αυτούς να παραδεχθεί το αδίκημα και να αφεθούν ελεύθεροι οι υπόλοιποι, λέει. Το δε άτομο από το οποίο ζητείται να παραδεχθεί το αδίκημα είναι εκείνο για το οποίο υπάρχει ο ισχυρισμός ότι πέρασε στον βορρά χωρίς να δείξει ταυτότητα. Άλλωστε, οι υπόλοιποι είναι ένοχοι, λέει, επειδή τον «βοήθησαν» να περάσει έτσι. Τι χάλια είναι αυτά; Τι απίστευτες φτιαχτές κατηγορίες; Και δυστυχώς, το δικαστήριο γίνεται όργανο σε αυτό. Αν ένας αθώος παραδεχθεί ένα αδίκημα το οποίο δεν έχει διαπράξει, μήπως θα απομείνει καθόλου ελπίδα σε αυτό τον κόσμο;
