Χαιρετίσματα στον ποιητή, ο οποίος λέει «όλα τα χρώματα λερώνονταν με την ίδια ταχύτητα/και έδωσαν την πρωτιά στο λευκό». Λερώθηκε τόσο πολύ που έγινε κατάμαυρο. Όσοι πλέουν σε πέλαγος αισιοδοξίας. Aς το αποκαλούν γκρίζο, αν θέλουν. Στην οθόνη είδαμε πόσες αποχρώσεις έχει το γκρι. Τελικά είναι πενήντα, λέει. Και εγώ νόμιζα πως ήταν εκατό. Ίσως να είναι και περισσότερες, δεν έχει πάτο! Λερώθηκαν τα λευκά σπίτια με τα μπλε παντζούρια που κοιτάνε προς τη θάλασσα. Η Κερύνεια έγινε αγνώριστη. Πήγα στο Τρίκωμο μετά από χρόνια. Το Τρίκωμο έγινε αγνώριστο. Οι αριστεροί έγιναν δεξιοί, οι δεξιοί έγιναν πιο δεξιοί. Τα περιστέρια πέταξαν ξαφνικά. Μοy θύμισε τη ρωσική επανάσταση ο πολίτης που ρώτησε «μετά από αυτό τι;» Το έτος 1917. Οι εργάτες προέλαυναν γοργά για να καταλάβουν το χειμερινό παλάτι στην Πετρούπολη. Ο ηλικιωμένος άνδρας που στεκόταν στο πεζοδρόμιο, τους κοιτάζει και ρωτά τον διπλανό του «τι θέλουν;» «Θα αφανίσουν τους πλούσιους», του λέει ο άλλος. «Τι παράξενο», λέει ο άνδρας, «ήταν και ο παππούς μου επαναστάτης και ήταν Δεκεμβριστής. Όμως, δεν έλεγε να αφανίσουμε τους πλουσίους». «Τι έλεγε;» «Να κάνουμε πλούσιους τους φτωχούς», έλεγε.
Ήταν καλοκαίρι, έκανε ζέστη. Στα χωριά από τα οποία περνούσα, όλοι μου διηγούνταν αυτά που έζησαν. Ποιοι υπήρχαν στο συγγενολόι μου από την Τέρα; Για κάποιο λόγο, το θυμήθηκα αφότου πέθαναν οι γονείς μου. Δεν μπόρεσα να τους ρωτήσω. Δεν πήγα να κοιτάξω το οικογενειακό δέντρο. Την ώρα που όλα τα χρώματα λερώνονται με την ίδια ταχύτητα, ούτε αυτό είχε σημασία. Πόσα πράγματα καθίστανται ασήμαντα καθώς περνούν τα χρόνια. «Θα ήθελα να έχω το μυαλό που έχω σήμερα όταν ήμουν δεκαοκτώ χρόνων», είπε μια γυναίκα που βάδιζε στη δεκαετία των πενήντα. Γέλασα. «Τότε δεν θα είχε αξία η νιότη».
Οι Κύπριοι είμαστε Μεσογειακοί. Είμαστε άνθρωποι της ίδια γεωγραφίας. Δεν μοιάζουμε με άλλους, μοιάζουμε μεταξύ μας. Είμαστε σαν τα σταφύλια που ωριμάζουν κοιτάζοντας το ένα το άλλο. Ξέρουμε να πολεμάμε μόνο μεταξύ μας, όχι κατά του εχθρού που έρχεται. Δεν είμαστε στρατιώτες του Βραγαδίνου. Τα καλοκαίρια κολλάμε φύλλα αγγουριού στο μέτωπό μας. Πίνουμε τη ζιβανία σε ποτήρι και το τσάι σε φλιτζάνι. Δεν υπάρχει ερωτηματικό στις ερωτήσεις μας. Δεν ρωτάμε λέγοντας «μήπως πήγες;» Λέμε «επήες;» Αν λερωθεί το λευκό, λερώνεται και στις δύο πλευρές μαζί. Δεν είναι έτσι αγαπητέ Οδυσσέα, ήρωα χωρίς κορώνα του αγώνα κατά των ατασθαλιών; Μήπως σε απομάκρυναν από τα καθήκοντά σου μόλις έφτασες και σε αυτούς; Να, απομάκρυναν και τον δικό μας από τα καθήκοντά του. Την ώρα που είχε τελειώσει τη δουλειά. Τον διευθυντή της Οικονομικής Μονάδας. Την ώρα που είχε κλείσει τους φακέλους. Θα προέβαινε σε συλλήψεις. Έτσι είναι αυτές οι δουλειές σε τούτο το νησί. Έτσι είναι και στη Σικελία; Δεν ξέρω. Πέθανε ο Δον Κορλεόνε, δεν μπορώ να τον ρωτήσω. Και οι Ιταλοί μοιάζουν μεταξύ τους, όπως εμείς. Όμως, βγήκαν από μια μπότα αυτοί. Ενώ εμείς από ένα παπούτσι.
Δεν μπορείτε να ξέρετε τι άλλες ιστορίες άκουσα. Ακόμα και τα πουλιά άρχισαν να μην βλέπουν σε αυτή τη μαυρίλα. Αν ζούσε ο Βαν Γκονγκ, θα τον καλούσα στην Κύπρο. Ίσως να άνθιζαν ξανά τα λουλούδια και να πρασίνιζε παντού. Σε όποιο χωριό πάω, ρωτώ το όνομά του. Μια μέρα είχε ρωτήσει και εκείνο. Οι χωρικοί μου είχαν πει πως «το χωριό δεν έχει όνομα, ονομάζουν χωριό αυτό το μέρος για συντομία». Πόσα χωριά έχουμε που ονομάζονται «Καλό Χωριό»; Όπως στα βιβλία της αλφαβήτας.
Αλήθεια, είπα αλφαβήτα και το θυμήθηκα. Είχα έναν μικρό φίλο. Τον Θανασάκη. Ακόμα ζει; Αν ζει, πρέπει να είναι γύρω στα εβδομήντα τώρα. Άραγε αντιλήφθηκε και εκείνος όπως εγώ ότι πιο γρήγορα λερώνεται το λευκό; Σκέφτηκε τους τριακόσιους κατοίκους της Γάζας που πέθαναν από πείνα και μελαγχόλησε; Νοστάλγησε το παλιό του σπίτι και το σχολείο του στα οποία δεν πήγε εδώ και πενήντα χρόνια; Συμφωνεί μαζί μου για το πώς μας έκαναν εχθρούς μεταξύ μας; Και διάβασε την τελευταία είδηση; Ο Τραμπ θέλει να πάει στον παράδεισο. Μήπως δεν θέλουν να πάνε στον παράδεισο όλοι όσοι υπάρχουν για την κόλαση σε αυτό τον κόσμο;
