Όπως όλοι σχεδόν οι Κύπριοι προψές, είχαμε τα μάτια και τ' αφτιά μας στη Λεμεσό. Αγωνιούσαμε για το παιχνίδι της Πάφου με τον Ερυθρό Αστέρα Βελιγραδίου.
Είπα σχεδόν όλοι, διότι πιστεύω πως δεν είναι λίγοι αυτοί που βλέπουν την ομάδα της Πάφου με μισό μάτι…Οι λόγοι γνωστοί. Αλλαγή φρουράς. Οι ομάδες της πρωτεύουσας και της υπόλοιπής Κύπρου έχουν τώρα ένα πρωτοφανές πρότυπο να ακολουθήσουν. Η ΠΑΦΟΣ FC δεν θυμίζει τίποτα πλέον από μια συνηθισμένη κυπριακή ομάδα.
Τα λεφτά, βέβαια, έφεραν την αναβάθμιση και την μετεξέλιξη σε ένα άλλο επίπεδο που κανένας μας δεν ανέμενε να λάμψει τόσο σύντομα και τόσο πολύ! Καταλαβαίνω τον προβληματισμό των οπαδών των άλλων ομάδων. Καταλαβαίνω γιατί όταν παίζει η Πάφος το ενδιαφέρον ανεβαίνει παγκύπρια και κατακόρυφα.
Δεν είμαι οπαδός της παφιακής ομάδας. Τη θαυμάζω όμως και της υποκλίνομαι. Δεν είναι μόνο τα λεφτά και οι επενδύσεις. Είναι κι ένας πρωτόγνωρος επαγγελματισμός, μια αφοσίωση, μια σοβαρότητα, σπάνια χαρακτηριστικά για το κυπριακό ποδοσφαιρικό στερέωμα. Κι όχι μόνον…
Και για να μην έχουμε παρεξηγήσεις, το γκολ του Ζαζά στα τελευταία λεπτά του αγώνα ήταν ένα αριστουργηματικό «ποίημα» σε εκτέλεση. Μείναμε όλοι άλαλοι, και πολύ κατανοώ τον ξέφρενο πανηγυρισμό του Προέδρου Χριστοδουλίδη πάνω στις κερκίδες του «Αλφαμέγα»! Ας του επιτρέψουμε να πανηγυρίσει όπως το έβγαζε από μέσα του. Κρατούσε τα μαλλιά του και μοίραζε συγχαρητήρια σε όλους γύρω του. Ας μην γινόμαστε μικρόψυχοι. Από την Πάφο είναι ο άνθρωπος και η γενέτειρά του ζει όντως μαγικές στιγμές. Αλλά και σαν Πρόεδρος της Κύπρου δικαιούταν να πανηγυρίσει την πρόκριση της κυπριακής ομάδας στους κορυφαίους ομίλους του ευρωπαϊκού ποδοφαίρου.
Αφήνουμε τον Πρόεδρο να ζήσει τις χαρές του και του υπενθυμίζουμε όμως πως η Κύπρος ως χώρα οφείλει και δικαιούται να πασκίζει για να ξεπεράσει ένα βουνό από προβλήματα.
Το υπογραμμίζω ξανά. Δεν είναι μόνον τα λεφτά. Είναι το πάθος και η σοβαρότητα. Είναι η πίστη πως δεν χρειάζεται να φοβόμαστε κανέναν αλλά ούτε και να τον υποτιμούμε. Προσγείωση και επαγγελματισμός.
Μπράβο λοιπόν στην Πάφο που έκανε το μεγάλο άλμα, καμιά δεκαριά χρόνια μπροστά! Οι άλλοι αν μπορούν ας την αντιγράψουν… Ιδού τι σημαίνει συναγωνισμός…
Και κάτι τελευταίο. Τα μεγάφωνα έπαιζαν προψές το: «θα πάρω μιαν ανηφοριά θα πάρω μονοπάτια…». Στίχοι Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Το έμβλημα της Πάφου που ήρθε να μας συνεφέρει από την πανζουρλισμό των άσχετων για τον Γρηγόρη Αυξεντίου…
