Ξανά μαζί σας. Δεν ξέρω με ποιο θέμα να καταπιαστώ. Τα θέματα που έχουν απασχολήσει τον πολιτικό και δημόσιο λόγο πολλά. Κάποια σοβαρά και άλλα για να γίνεται κουβέντα. Ένα από τα πιο σοβαρά θέματα του καλοκαιριού είναι η παράνομη σύλληψη και συνεχιζόμενη κράτηση 5 συμπατριωτών μας από το παράνομο καθεστώς των κατεχομένων. Το θέμα έχει πολλές πτυχές. Όπως αναφέρουν οι δημοσιογραφικές πληροφορίες, οι 5 συλληφθέντες πήγαν στα κατεχόμενα για να διευθετήσουν την πώληση των περιουσιών τους. Κουράστηκαν να περιμένουν 50 ολόκληρα χρόνια να βρεθεί είτε μια συνολική λύση στο Κυπριακό είτε μια λύση για το θέμα των περιουσιών των εκτοπισμένων συμπατριωτών μας.
Απελπίστηκαν οι άνθρωποι να βλέπουν στις ελεύθερες περιοχές πολλούς να θησαυρίζουν από το εμπόριο της γης και εκείνοι να τα φέρνουν βόλτα με χίλιες δυο δυσκολίες. Λέγεται ακόμα ότι οι 5 συμπατριώτες μας συνελήφθησαν στα πλαίσια ενός σατανικού σχεδιασμού να εκβιαστούν οι Αρχές στη δική μας πλευρά να αφήσουν ελεύθερους όσους έχουν συλληφθεί για την παράνομη πώληση ελληνοκυπριακών περιουσιών στα κατεχόμενα. Καθόλου παράξενο αφού η Αστυνομία στα κατεχόμενα ελέγχεται πλήρως από την τουρκική κυβέρνηση η οποία έχει «διδακτορικό» στις παράνομες συλλήψεις πολιτικών της αντιπάλων και όχι μόνο. Ό,τι και να συμβαίνει, οι 5 συμπατριώτες μας τελούν υπό παράνομη σύλληψη εδώ και πολλές βδομάδες.
Οι αντιδράσεις από πλευράς κυβέρνησης και πολιτικών κομμάτων χλιαρές, ανούσιες και αναποτελεσματικές. Λες και οι αρχές των κατεχομένων συνέλαβαν 5 συμπατριώτες μας που είχαν στην κατοχή τους 100 κιλά κοκαΐνης. Και όμως πρόκειται για 5 φιλήσυχους, έντιμους ανθρώπους, πολίτες αυτού του κράτους, τους οποίους η κυβέρνηση έχει υποχρέωση να προστατεύει τόσο στη δική της επικράτεια όσο και οπουδήποτε αλλού βρίσκονται.
Την ίδια χλιαρή αντίδραση επιδεικνύουν και τα ΜΜΕ. Εκτός από κάποιες τιμητικές εξαιρέσεις, τα ΜΜΕ συμπεριφέρονται με έναν τρόπο που στέλλει το μήνυμα «τα ήθελαν και τα έπαθαν». Κι όμως, αυτοί οι συμπατριώτες μας είναι άξιοι κάθε συμπάθειας γιατί αυτοί, όπως και όλοι οι άλλοι εκτοπισμένοι συμπατριώτες μας, έτυχαν άγριας εκμετάλλευσης και εμπαιγμού από το πολιτικό κατεστημένο αυτού του τόπου. Δεν είναι καθόλου υπερβολή αν πω ότι μια μεγάλη μερίδα πολιτικών έπαιζαν και συνεχίζουν να παίζουν με τον πόνο των εκτοπισμένων για να εισπράττουν παλαμάκια και ψήφους. Χλιαρή όμως είναι και η αντίδραση των εκτοπισμένων συμπατριωτών μας. Κάτι που προσπαθώ να ερμηνεύσω και δυσκολεύομαι. Ίσως αυτό το φαινόμενο να οφείλεται στην ασθένεια του ατομικισμού από την οποία πάσχουμε ως κυπριακός λαός.
Ο ατομικισμός, όταν συνδέεται με «αγάπη, προαίρεση και κίνητρα», οδηγεί τον πολίτη σε άμιλλα, αριστεία, συνετή φιλοδοξία και θετική συνεισφορά στην κοινωνία. Όταν όμως εκδηλώνεται με έντονο εγωϊσμό, όπως συμβαίνει κατά κανόνα με εμάς τους Κυπρίους, οδηγεί στον ανταγωνισμό, σε μια υποκειμενική αντίληψη για τη δικαιοσύνη (είναι δίκαιο μόνον ό,τι εξυπηρετεί το δικό μου συμφέρον), στην έλλειψη μάθησης και στην ημιμάθεια («εγώ τα ξέρω όλα» και στο «ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρεε;»), στην έλλειψη πειθαρχίας, στην ασέβεια και στη μη τήρηση των νόμων, στη φιλαρχία και στη φιλοχρηματία.
Οδηγεί επίσης σε αρνητικές συμπεριφορές απέναντι στους άλλους, όπως η ζήλια, ο φθόνος, η συκοφαντία και η υποτίμηση του άλλου, η προβολή και η επίδειξη του εαυτού, η ματαιοδοξία, η έπαρση και η αλαζονεία. Όπως διαπιστώνει ο Ν. Δήμου με καυστικότητα για τους Ελλαδίτες: «Στη χώρα του Εγώ, το Εσύ είναι υπό διωγμό. Άρα και το Εγώ, μιας και όλα τα Εσύ είναι και Εγώ». Και αφού ο λόγος μάς έφερε στους Ελλαδίτες, αυτές οι δηλώσεις και αναρτήσεις στα ΜΚΔ από διάφορους πολιτικούς μας «για ρίγη συγκίνησης» που στον πρόσφατο αγώνα μπάσκετ μεταξύ των ομάδων Κύπρου – Ελλάδας ακούστηκε ο κοινός εθνικός ύμνος ήσαν για μένα ψηφοθηρικές γελοιότητες.
Τα εθνικά σύμβολα δεν πρέπει να τυγχάνουν πολιτικής εκμετάλλευσης από κανέναν. Ο εθνικός ύμνος της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν έπρεπε ποτέ να είναι ο εθνικός ύμνος της Ελλάδας. Ήταν μέγα σφάλμα η υιοθέτησή του. Τα μέλη της ελληνοκυπριακής κοινότητας μπορούν να ψάλλουν τον εθνικό ύμνο της Ελλάδας όπου και όποτε θέλουν, αλλά της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν μπορεί να είναι ο εθνικός ύμνος της Ελλάδας. Πίσω στο θέμα των πέντε συμπατριωτών μας που τελούν υπό παράνομη ομηρεία. Αν το ομοίωμα κράτους που αποκαλούμε Κυπριακή Δημοκρατία διέθετε μια κυβέρνηση που εκτελεί σωστά την αποστολή της θα είχε προβεί σε διαβήματα σε όλους τους διεθνείς οργανισμούς αλλά και σε οργανώσεις προστασίας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Ταυτόχρονα θα εξέταζε με σοβαρότητα τη λήψη και άλλων μέτρων όπως το να επιβάλει κυρώσεις κατά αξιωματούχων του παράνομου καθεστώτος των κατεχομένων που εμπλέκονται στις συλλήψεις.
Ας πούμε, να προχωρήσει σε αφαίρεση των διαβατηρίων της Κυπριακής Δημοκρατίας. Καθώς και να είχε ζητήσει από την Ε.Ε. να επιβάλει κυρώσεις στους αξιωματούχους αυτούς. Ασφαλώς άλλη θα ήταν η αντίδραση της κυβέρνησης αν κάποιος από τους 5 ήταν ένθερμος υποστηρικτής του Προέδρου Χριστοδουλίδη. Σαν καλός μαθητής του Νίκου Αναστασιάδη νοιάζεται για τους «δικούς» του. Οι «άλλοι» ας σαπίζουν στα μπουντρούμια του Τατάρ. Τον οποίο δεν πρέπει να εκθέσουμε τώρα που έχει εκλογές ο άνθρωπος και μας προκύψει κανένας Ερχιουρμάν....
