- Βούρκωσαν τα μάτια του αρχισυντάκτη του «Φιλελευθέρου» Γιώργου Καλλινίκου όταν ο εθνικός ύμνος ακούστηκε μόνο μια φορά και για τις δύο ομάδες, της Ελλάδας και της Κύπρου που αγωνίζονταν στο Eurobasket, καθώς, όπως γράφει, «ο εθνικός ύμνος είναι η ψυχή μας» και ότι «μπορεί Ελλάδα και Κύπρος να αποτελούν ξεχωριστές κρατικές οντότητες, όμως παραμένουν ένα έθνος». Έλα όμως, αγαπητέ κ. Καλλινίκου, που τους Τ/Κ -και αυτοί πολίτες αυτής της κρατικής οντότητας- ο ελληνικός εθνικός ύμνος τούς συγκινεί όσον εμάς ο τούρκικος!… Όσο για την αναφορά «αν κάποιοι θέλουν να αλλάξουν τον ύμνο, ας το πουν καθαρά», κάπως… απειλητική δεν νομίζετε πως ακούγεται; Τόσο επαίσχυντο θα ήταν αν η κοινή μας πατρίδα είχε τον δικό της ύμνο; Και ποιο θα είναι το τίμημα, κ. Καλλινίκου, αν κάποιος «το πει καθαρά»; Η διαπόμπευση μήπως ή η εξορία; Είναι δυνατό, σε μια εποχή που αμφισβητείται ο Θεός, να θεωρείται έγκλημα καθοσιώσεως η αμφισβήτηση του όποιου αφηγήματος; Καλύτερα όμως από μένα το είπε ο Γερμανός φιλόσοφος Άρθουρ Σοπενχάουερ, 1788-1860: «Κάθε αλήθεια περνάει από τρία στάδια. Πρώτα γελοιοποιείται. Μετά βρίσκει σφοδρή αντίθεση. Και στο τέλος θεωρείται αυτονόητη»...
- «Λέω μετά λόγου γνώσεως ότι ο ελληνικός εθνικός ύμνος κάλλιστα μπορεί να αποτελεί τον εθνικό ύμνο όλου του κόσμου γιατί υμνεί το ύψιστο αγαθό της ελευθερίας»! Τάδε έφη ο βουλευτής του ΔΗΚΟ Ζαχαρίας Κουλίας, φιλοξενούμενος στην εκπομπή «Πρωτοσέλιδο» του Σίγμα. Ως γνωστόν, των άλλων χωρών ο εθνικός τους ύμνος αποτίει φόρο τιμής σε υποδεέστερα ιδανικά. Για παράδειγμα, εκείνος της Αργεντινής εξυμνεί το τανγκό, της Βραζιλίας το καρναβάλι, της Ιταλίας την πίτσα και της Αυστραλίας τα καγκουρό! Παράξενο πάντως που ο κ. Κουλίας ξέχασε την ελληνική σημαία, οι εννέα ρίγες της οποίας συμβολίζουν τις συλλαβές της φράσης «Ελευθερία ή θάνατος». Όπως παρέλειψε να αναφέρει και την ελληνική γλώσσα, την πλουσιότερη γλώσσα του κόσμου. Ο Χριστιανισμός επίσης, «η θρησκεία των θρησκειών» σύμφωνα με τον Άγιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη, δεν έπρεπε να αποτελεί παγκόσμια θρησκεία; Οπόταν, ο κόσμος όλος θα εξελισσόταν σε…Ελλάδα Ελλήνων χριστιανών!
- Στην προσπάθειά της να δείξει ότι δεν υστερεί ούτε του Χριστοδουλίδη σε λαϊκισμό ούτε του ΕΛΑΜ σε εθνικισμό, η Αννίτα Δημητρίου, που παρακολούθησε τον αγώνα μπάσκετ Ελλάδας-Κύπρου, ενημέρωσε τον κυπριακό λαό ότι έζησε «συγκλονιστικές, ανεπανάληπτες στιγμές στο παρκέ», καθώς κάθε καλάθι, κάθε ριμπάουντ, κάθε τρίποντο έκανε την καρδιά της «να κτυπάει ελληνικά». Νομίζω ότι αυτό που της συνέβη είναι ότι, κάθε φορά που έβαζε καλάθι η Ελλάδα, έπιαννέν την το εθνικόφρονό της με αποτέλεσμα η καρδιά της να χτυπά ελληνικά, δηλαδή έκαμνε «τικ τοκ, τακ τουκ». Λογικά, όταν έβαζε καλάθι η Κύπρος, η καρκιά της παλλόταν ξανά κυπριακά κάμνοντας… «ττίκκι ττόκκο, ττάκκα ττούκκου»!
- Ενδεικτικό της σύγχυσης και της πολιτικής σχιζοφρένειας που μας έδερνε, μας δέρνει και, με το νουν που κουλλιαντιρίζουμε, θα μας δέρνει εσαεί το ακόλουθο περιστατικό του 1998: Προκριματική φάση του Champions League και η Ανόρθωση κληρώνεται να αγωνιστεί εναντίον του Ολυμπιακού Πειραιώς. Στο πρώτο ματς, στην έδρα του Ολυμπιακού, χούλιγκανς της ελληνικής ομάδας δημιούργησαν σοβαρά επεισόδια και επιτέθηκαν στους οπαδούς της Ανόρθωσης ρίχνοντάς τους πέτρες και μπουκάλια, τραυματίζοντας αρκετούς από αυτούς. Στον επαναληπτικό, στο γήπεδο της Ανόρθωσης, λόγω των μέτρων ασφάλειας που εφάρμοσαν οι κυπριακές Αρχές, κύλησαν όλα ομαλά. Τελειώνει λοιπόν το ματς, ο κόσμος αρχίζει να αποχωρεί, οπόταν ένας νεαρός, προφανώς οπαδός της Ανόρθωσης που θα τον εττοππουζιάσαν οι χούλιγκανς του Ολυμπιακού στο πρώτο ματς, μπαίνει στον αγωνιστικό χώρο κρατώντας μια πελώρια ελληνική σημαία που με το ζόρι έσωννε και, αφού διέσχισε το γήπεδο, στάθηκε μπροστά από την κερκίδα που φιλοξενούσε τους εξ Ελλάδος αδελφούς και ανεμίζοντας με δυσκολία την υπερμεγέθη ελληνική σημαία, έμπλεος από εθνική υπερηφάνεια για την ελληνική καταγωγή του, αναφώνησε με στεντόρεια φωνή, σε άπταιστα Ελληνικά, με άψογη ελληνική προφορά: Πππουσhτοκαλαμαράες!!!
