Αυτό που γίνεται στη Γάζα δεν είναι πόλεμος κατά της τρομοκρατίας. Είναι πόλεμος κατά της ανθρωπότητας. Κι όμως η ανθρωπότητα, με ελάχιστες τιμητικές εξαιρέσεις, σφυρίζει αδιάφορα. Χιλιάδες αθώες ψυχές έχουν καταδικαστεί στον διά της πείνας θάνατο και άλλες στον θάνατο από αδιάκριτους βομβαρδισμούς που διατάσσει ο διεστραμμένος και αλαζόνας Πρωθυπουργός του Ισραήλ. Κι όμως, οι περισσότεροι πολιτικοί ηγέτες του κόσμου περιορίζονται σε ευγενικές εκκλήσεις για τερματισμό των επιχειρήσεων. Ενώ ο ανεκδιήγητος Πρόεδρος των ΗΠΑ και ο υπουργός του των Εξωτερικών συνεχίζουν να παρέχουν ολόπλευρη στήριξη στο Ισραήλ και στον κ. Βενιαμίν Νετανιάχου. Η στήριξη του Τραμπ προς τον Νετανιάχου καθόλου δεν με εκπλήσσει. Πάσχουν και οι δύο από ανεξέλεγκτη αλαζονεία. Η αλαζονεία αποτελεί μια χρόνια ψυχοπαθολογική κατάσταση, κατά την οποία το άτομο αισθάνεται υπερβολική ανάγκη για δύναμη και δόξα, ταυτόχρονα με υπερβολική αυτοπεποίθηση, αυταρέσκεια, αυτοθαυμασμό και αίσθηση μοναδικότητας. Η έννοια της αλαζονείας συνδέεται άμεσα με την έννοια του αρνητικού ναρκισσισμού, που συνίσταται σε μια κατάσταση «εγωπάθειας» με σημαντικές αρνητικές συνέπειες στη συμπεριφορά και στις επιδόσεις του ηγέτη. Η αλαζονεία ως ψυχολογικό χαρακτηριστικό και αρνητική συμπεριφορά ενισχύεται μέσω της αναγνώρισης και της δύναμης που αποκτούν οι ηγέτες στα τελευταία στάδια της καριέρας τους. Τραμπ και Νετανιάχου σημείωσαν στις εκλογές μεγάλη επιτυχία, ενώ βρίσκονται και οι δύο στα τελευταία στάδια της πολιτικής τους σταδιοδρομίας. Αυτή η επιτυχία και η ανυπαρξία ουσιαστικών αντιδράσεων τούς έχει κάνει να αισθάνονται δυνατοί, αλάνθαστοι, ακατανίκητοι και να πιστεύουν ότι έχουν γίνει «μικροί θεοί». Οι αρνητικές συμπεριφορές της αλαζονείας είναι τόσες πολλές και σημαντικές που οδηγούν ακόμα και επιτυχημένους ηγέτες σε πλήρη εκτροχιασμό. Καταρχήν, το όραμα για τον αλαζόνα ηγέτη αποτελεί ουσιαστικά προέκταση των ατομικών του αναγκών και εκφράζει τη μεγάλη ιδέα που έχει για τον εαυτό του. Αυτό πρακτικά δημιουργεί δύο σημαντικά προβλήματα. Πρώτον, πολλά οράματα είναι ουτοπικά, μη ρεαλιστικά, διότι εκφράζουν την υπέρμετρη φιλοδοξία και τις προσωπικές ανάγκες του ηγέτη και όχι αυτές του κράτους, της κοινωνίας, των εργαζομένων και των υπολοίπων ομάδων του λαού. Ο Τραμπ πιστεύει ότι με την επιβολή δασμών και άλλων παρόμοιων μέτρων θα κάνει την Αμερική μεγάλη. Είναι όραμα πιο ουτοπικό από αυτό που κουβαλούν πολλοί ανόητοι συμπατριώτες ότι το Ισραήλ θα έλθει σε πολεμική σύγκρουση με την Τουρκία για την απελευθέρωση της Κύπρου.
Ο Νετανιάχου πιστεύει ότι θα εξαφανίσει από προσώπου της γης τη Χαμάς και όλους τους άλλους που απειλούν την ασφάλεια του Ισραήλ με την ωμή βία και άλλες πράξεις πρωτοφανούς κτηνωδίας. Όραμα που εγγίζει τα όρια κάποιων δικών μας που πιστεύουν ότι κάποια μέρα, σε 200 ή 400 χρόνια, θα δημιουργηθούν συνθήκες που θα αναγκάσουν την Τουρκία να φύγει από την Κύπρο. Ηγέτες σαν τους Τραμπ και Νετανιάχου υπήρξαν πολλοί ανά τους αιώνες. Τα βιβλία της Ιστορίας είναι γεμάτα από ηγέτες που αγνοούσαν ή υποτιμούσαν τις δυσκολίες και τους περιορισμούς, και που δεν υπολόγιζαν τις θυσίες που θα απαιτούσε η υλοποίηση του οράματός τους. Ας μην πάμε μακριά για να αναζητήσουμε παραδείγματα τέτοιας συμπεριφοράς. Τα ζήσαμε από κοντά και μάλιστα πρόσφατα εδώ σε τούτο το νησί με τους αγώνες για Ένωση, την απόπειρα για τροποποίηση του Συντάγματος το 1963 και με τον μακροχρόνιο αγώνα μετά την εισβολή. Όταν γίνεται φανερή η αδυναμία υλοποίησης αυτών των οραμάτων, οι αλαζόνες ηγέτες δεν δέχονται το λάθος τους και επιμένουν παρά τις αρνητικές συνέπειες που θα έχει η επιμονή τους για την κοινωνία. Το δεύτερο σχετικό πρόβλημα αφορά την πύρρειο νίκη του ηγέτη.
Η μεγάλη ιδέα που έχει για τον εαυτό του τον οδηγεί να επιδιώξει τέτοιους στόχους και οράματα, η υλοποίηση των οποίων κοστίζει τόσο πολύ σε πόρους και θυσίες, με αποτέλεσμα να υπάρχουν καταστροφικές συνέπειες και ανεπανόρθωτες συμφορές. Εκείνο που δυσκολεύομαι να κατανοήσω είναι τη συμπεριφορά του ισραηλίτικου λαού. Οι σημερινοί κάτοικοι του Ισραήλ είναι απόγονοι του Ολοκαυτώματος. Εκατομμύρια πρόγονοί τους υπέστησαν την κτηνωδία των Ναζί. Και εντούτοις ένα μεγάλο μέρος αυτών των ανθρώπων δίδουν σήμερα στήριξη στις αθλιότητες του στρατού της χώρας τους και στις χιτλερικές πολιτικές του Πρωθυπουργού τους. Και το ποσοστό αυτό θα ήταν πολύ μεγαλύτερο σύμφωνα με τις μετρήσεις κοινής γνώμης αν δεν υπήρχε στη μέση το θέμα των ομήρων που κρατά η Χαμάς. Πολλοί από αυτούς που κατεβαίνουν σε διαδηλώσεις εναντίον του Νετανιάχου είναι για να διαμαρτυρηθούν που δεν έφερε πίσω τους ομήρους. Όχι γιατί ο στρατός τους σκοτώνει αδιάκριτα γυναικόπαιδα, αρρώστους στα νοσοκομεία και άλλες ανυπεράσπιστες ανθρώπινες υπάρξεις. Ακόμα και πιστούς μέσα στις εκκλησίες και τα τεμένη την ώρα της προσευχής! Μένω κατάπληκτος από το ότι ένα μεγάλο μέρος του λαού του Ισραήλ υποστηρίζει πράξεις και πολιτικές συμπεριφορές που βασίζονται στο ελεεινό δόγμα «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Πώς μπορεί οι σημερινοί Ισμαηλίτες, που κάποιων οι γονείς τους και σχεδόν όλων οι παππούδες και οι γιαγιάδες τους έζησαν τη φρίκη του εξευτελισμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, να μην αντιλαμβάνονται ότι ο ανθρώπινος πολιτισμός στην μετά το Ολοκαύτωμα εποχή επιβάλλει σε όλους μια σειρά από περιορισμούς με κορυφαίο το σεβασμό και την ακέραια μεταχείριση των άλλων, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και ιδιαίτερα κάτω από συνθήκες πολέμου. Στη διάρκεια ενός πολέμου είναι που οι περιορισμοί υπενθυμίζουν συνεχώς στον στρατιώτη ότι είναι άνθρωπος... Όταν αυτό λησμονηθεί, ο άνθρωπος μπορεί να συμπεριφερθεί χειρότερα και από το πιο αιμοβόρο κτήνος. Δεν βάζω στην ίδια μοίρα τον Νετανιάχου με τον λαό του Ισραήλ. Θίγω το θέμα γιατί στον νου μου στριφογυρίζει το ερώτημα κατά πόσο είναι ορθή η ρήση ότι οι λαοί έχουν την ηγεσία που τους αξίζει. Και δύο λόγια για τον δικό μας ηγέτη και την κυβέρνησή του και τη στάση τους έναντι των υπό σχολιασμό γεγονότων. Ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης και η κυβέρνηση συμπεριφέρονται σαν ο Νετανιάχου να είναι ο Πρωθυπουργός της πιο φιλικής μας χώρας. Κάτι σαν τον Πρωθυπουργό της Ελλάδας. Με την οποία δεν θέλουμε να διαταραχθούν οι σχέσεις μας, έναντι παντός τιμήματος. Πρόκειται για πολιτική από την οποία η Κύπρος δεν θα έχει κανένα όφελος. Μικρά κράτη σαν την Κύπρο δεν έχουν την πολυτέλεια να ακολουθούν πολιτική δύο μέτρων και δύο σταθμών. Αυτό είναι προνόμιο των μεγάλων. Οι μικροί μόνο στο Διεθνές Δίκαιο και τις Πανανθρώπινες Αξίες πρέπει να στηρίζουν την Εξωτερική τους Πολιτική. Το εκτόπισμα μιας μικρής χώρας στο διεθνές πεδίο αυξάνεται ή μειώνεται από τη συμπεριφορά της πολιτικής της ηγεσίας. Αν η ηγεσία της συμπεριφέρεται χωρίς επίγνωση του μεγέθους της και των δυνατοτήτων της γίνεται τοις πάσι περίγελο. Και όταν η ηγεσία της σφιχταγκαλιάζεται και συνεχώς βαρά παλαμάκια σε ηγέτες άλλων χωρών έναντι των οποίων εκκρεμούν εντάλματα σύλληψης για εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης, τη χώρα αυτή δεν πρόκειται να την υπολογίσει ποτέ κανείς στα σοβαρά. Η απόφαση της παροχής συνεχούς ένθερμης στήριξης προς τον Νετανιάχου εκτιμώ ότι έχει πρώτιστα να κάμει με την προσωπικότητα του Προέδρου Χριστοδουλίδη, τα πιστεύω του και τις εμμονές του και την τάση του να θεωρεί φίλο της Κύπρου όποιον πει μια κουβέντα εναντίον της Τουρκίας. Αυτά όμως δεν είναι εξωτερική πολιτική.
Του Χρήστου Πουργουρίδη
