Το δικαστήριο του Παρισιού σε μια μνημειώδη απόφασή του καταδίκασε τον πρώην Πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας Νικολά Σαρκοζί για «σύσταση εγκληματικής οργάνωσης» για να χρηματοδοτήσει την προεκλογική του εκστρατεία το 2007 από το καθεστώς Καντάφι. Δεν ήταν η πρώτη καταδίκη από τότε που είχε αποχωρήσει από το αξίωμα του Προέδρου αφού βρέθηκε ένοχος για διαφθορά και παραβίαση των κανονισμών για τις δαπάνες της προεκλογικής εκστρατείας. Για τον Κύπριο πολίτη οι πληροφορίες αυτές είναι αδιανόητες, αγγίζουν τη σφαίρα του φανταστικού αφού δεν μπορούσε ούτε να διανοηθεί και ούτε να φαντασθεί ότι ένας πρώην Πρόεδρος μιας από τις μεγαλύτερες δυνάμεις της Ευρώπης και του κόσμου είναι δυνατόν να καταδικαστεί και μάλιστα να καταλήξει στη φυλακή.
Οι συνειρμοί είναι αυτόματοι και οι παραλληλισμοί με τα δικά μας οδυνηροί. Γιατί στην Κύπρο μάς έχει επιβληθεί ότι υπάρχουν ιερές αγελάδες που κανένας δεν μπορεί να τις αγγίξει. Έχουμε ζήσει τόσα οικονομικά εγκλήματα εκατοντάδων εκατ. ευρώ, ο κόσμος διαισθάνεται και σχεδόν ψηλαφίζει τους ενόχους αλλά τους βλέπει να κυκλοφορούν ελεύθεροι και μάλιστα συνοδευόμενοι και φρουρούμενοι από δυνάμεις της Αστυνομίας που ο ίδιος πληρώνει. Η κατάσταση προκαλεί θλίψη, οργή και απογοήτευση αφού βλέπει ότι με τους θεσμούς, όπως λειτουργούν, δεν υπάρχει ελπίδα να ξεφύγουμε από ένα καθεστώς στο οποίο δεν υπάρχει κράτος δικαίου και ότι υπάρχουν πολίτες δύο κατηγοριών. Αυτοί που βρίσκονται στο απυρόβλητο της Δικαιοσύνης και οι άλλοι, οι κοινοί θνητοί, που συντηρούν τους πρώτους. Και το ότι ακόμη αυτές τις μέρες διεξάγεται συζήτηση για την άρση της ασυλίας των βουλευτών δείχνει πόσο βαθιά είναι ριζωμένη η αντίληψη ότι κάποιοι πρέπει να προστατεύονται από τον νόμο, ενώ το ζήτημα είναι απλό, ασυλία να υπάρχει μόνο για θέματα που έχουν να κάνουν με τις πολιτικές τους αποφάσεις.
Ζούμε σε μια χώρα που κυριαρχεί το αίσθημα της αδικίας και παρ' όλες τις υποσχέσεις των κυβερνώντων, τα πολλά λόγια και τις επιτροπές για πάταξη της διαφθοράς τίποτα δεν γίνεται αλλά όλα είναι για το θεαθήναι. Από το μέγα σκάνδαλο του χρηματιστηρίου έχουμε τώρα το τερματικό του Βασιλικού και την ηλεκτρική διασύνδεση Ελλάδας και Κύπρου. Οι διαδικασίες που ακολουθούνται για τη διερεύνηση των σκανδάλων είναι πολύπλοκες, δαιδαλώδεις και χρονοβόρες και ο απλός πολίτης δεν είναι σε θέση να τις παρακολουθήσει. Τραβούν όσο πάει στον χρόνο και, όταν τελικά αθωώνονται όλοι, τα πάντα έχουν ξεχαστεί.
Αυτοί που ελέγχουν τους θεσμούς της Πολιτείας με τις ενέργειες και τα έργα τους είναι σαν να μας λένε ότι δεν υπάρχουν σκάνδαλα, δεν έγιναν κομπίνες, δεν φαγώθηκαν εκατομμύρια αφού το δικαστήριο τούς αθώωσε όλους. Όχι κύριοι, υπάρχουν εγκλήματα και ως εκ τούτου υπάρχουν και ένοχοι. Απλά οι καθ’ ύλην αρμόδιοι είναι ανίκανοι ή δεν θέλουν να τους αποκαλύψουν. Κύριοι αξιωματούχοι, έχετε ήσυχες τις συνειδήσεις σας ότι επιτελέσατε το καθήκον σας και τώρα απολαμβάνετε τα αγαθά που σας προσφέρουν οι υψηλόμισθες θέσεις σας;
Πέραν τούτων η απόφαση του γαλλικού δικαστηρίου κατέδειξε ότι σε ένα ευνομούμενο κράτος η Δικαιοσύνη δεν ξεχνά και ο Σαρκοζί καταδικάστηκε για παρανομίες που συντελέστηκαν το 2007. Συνεπώς, πέφτει βαριά ευθύνη στους ώμους της σημερινής κυβέρνησης και ιδιαίτερα στη Γεν. Εισαγγελία να μην αφήσει τα δύο μεγάλα σκάνδαλα να εκφυλιστούν όπως και τα προηγούμενα. Αν δηλαδή η Εισαγγελία της ΕΕ δεν έφερνε το ζήτημα στην επιφάνεια με μια τεράστια τρύπα πέραν των 100 εκατ., όλα θα ήταν καλά και άγια; Και πού ξέρουμε ότι για άλλα οικονομικά ζητήματα στα οποία δεν έχει εμπλοκή η ΕΕ δεν έγιναν ατασθαλίες αλλά συγκαλύφθηκαν; Το ελάχιστο που επιβάλλεται να γίνει είναι να προχωρήσουν με διαφάνεια οι έρευνες σε βάθος χρόνου και να αποκαλυφθούν ονομαστικά οι ένοχοι.
Η κυπριακή Δικαιοσύνη οφείλει να δράσει και να αποκαταστήσει, κατά το δυνατόν, το αίσθημα δικαίου το οποίο έχει πληγεί επανειλημμένα. Το οφείλει απέναντι στην Κύπριο φορολογούμενο που δεν μπορεί να βλέπει τους κόπους του να εξανεμίζονται λόγω της ανικανότητας κάποιων που δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους.
