Το τι διαβάζω από αριστερούς για τον Διονύση Σαββόπουλο, ειλικρινά μου προκαλεί κατάθλιψη. Είναι κάποιοι απ' αυτούς που δεν το χωνεύουν ότι ο καλλιτέχνης, που κάποτε λάτρεψαν κι έπιναν νερό στο όνομά του. σήμερα κηδεύεται. Τα όσα άκουσε από δαύτους ενώ ήταν εν ζωή δεν έφταναν. Ακόμα και σήμερα που είναι νεκρός θέλουν να του την…πουν. Την ιδιόρρυθμη προβληματική σχέση της Αριστεράς με τον θάνατο και τους νεκρούς την έχουμε πλέον εμπεδώσει. Η απώλεια του Διονύση Σαββόπουλου αποκάλυψε για μια ακόμη φορά τι πραγματικά κρύβεται κάτω από το βαθύ υπόστρωμα ενός σημαντικού τμήματος της ελληνικής Αριστεράς.
Γράφει η Κατερίνα Γαλανού στη Liberal.gr χθες: «Την ώρα που η χώρα γινόταν πιο φτωχή, χάνοντας ένα μοναδικό σημείο αναφοράς της ελληνικής μουσικής και ένα αληθινά πνευματικό κεφάλαιο, αριστερούληδες και ένοικοι των υπογείων των κοινωνικών δικτύων χυδαιολόγησαν. Άλλοι φανερά και ξετσίπωτα και άλλοι κρυφίως και πονηρούτσικα. Ο δημιουργός, που μίλησε όσο λίγοι για την ελληνικότητα ως πνευματικό μέγεθος και όχι ως φτηνό σύνθημα, έγινε για την Αριστερά ανεπιθύμητος γιατί υπήρξε ελεύθερος. Σκέφτηκε, αμφισβήτησε, άλλαξε, πήρε θέση. Δεν τους ανήκε - και αυτό δεν του το συγχώρησαν. Αναζήτησε τη βαθύτερη νοηματοδότηση λέξεων όπως, πατρίδα, Θεός, πίστη. Δεν του συγχώρησαν ότι στάθηκε απέναντι στον λαϊκισμό, ότι υπερασπίστηκε την ευρωπαϊκή Ελλάδα, ότι αρνήθηκε να μείνει αμέτοχος ή να τσουλήσει εύκολα με το αριστερό ρεύμα, που κάνει «μεγέθη» το «τίποτα». Ιέρεια της χολερικής Αριστεράς η Μυρσίνη Λοΐζου, δεν σεβάστηκε ούτε τη μνήμη του Διονύση Σαββόπουλου, ούτε τη μνήμη του πατέρα της, Μάνου Λοΐζου.
Με ανενδοίαστη μικροψυχία, ευτέλεια και εμετική έλλειψη ενσυναίσθησης, έγραψε: «Συγχωρεμένος, κύριε Σαββόπουλε. Θα αγαπάω τα τραγούδια σας πολύ και τα βιώματα που είχαμε, για πάντα.
Συγχώρεσε η Μυρσίνη Λοΐζου τον Σαββόπουλο, που όταν η σορός του πατέρα της έφτανε στην Ελλάδα από τη Μόσχα, ο Διονύσης περίμενε εκεί να τον αποχαιρετίσει με σεβασμό και οδύνη.
Συγχώρεσε τον Διονύση Σαββόπουλο η Μυρσίνη Λοΐζου, που έχει υπάρξει θαυμάστρια των δολοφόνων της 17 Νοέμβρη, φτάνοντας στο σημείο να δηλώνει «τα θύματα του Ξηρού θα έπρεπε να σηκωθούν και να μας ζητήσουν συγγνώμη, ηλίθιε Πανούση», ή να χλευάζει τον Λουκά Παπαδήμο για την τρομοκρατική δολοφονική επίθεση εναντίον του. Ό,τι έκαναν στον Διονύση Σαββόπουλο, το έχουν κάνει νωρίτερα και με τον Μίκη Θεοδωράκη. Τον λέρωσαν όπως και όσο μπορούσαν όταν ύψωσε φωνή και ανάστημα υπέρ της πατρίδας, υπέρ της ενότητας και της μετριοπάθειας. Τον είπαν «δεξιό», «συστημικό», «ξεπουλημένο». Αυτοί τον μέγα Θεοδωράκη. Όμως ο Σαββόπουλος, όπως άλλωστε και ο Μίκης, δεν είχε ανάγκη από την έγκρισή τους, την αποδοχή τους όταν βρισκόταν εν ζωή. Πόσω δε τώρα.»
