Όταν είδα τα στιγμιότυπα μούδιασα. Λέω μέσα μου: «Κάτι δεν βλέπεις σωστά, κάτι είναι αναποδογυρισμένο σαν κοσμοείδωλο και σε μπερδεύει…». Οι τηλεοπτικές εικόνες από την πλατεία ηρώων στο Κίεβο είναι ασήκωτες σαν βράχος. Ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης και ο Πρόεδρος Ζελένσκι καταθέτουν στεφάνια στην πλατεία των ηρώων. Ποιων ηρώων; Μα τους νεκρούς του ρωσοουκρανικού πολέμου. Το κλίμα βαρύ κι ασήκωτο. Το ψύχος διαπερνά ακόμα κι εμάς τους τηλεθεατές που παρακολουθούμε από χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά…
Η πλατεία των ηρώων στο Κίεβο είναι άδεια από ζωντανούς. Μόνο οι δύο Πρόεδροι κινούνται σαν σε αργή κίνηση. Και μερικοί στρατιώτες της τιμητικής φρουράς που παγωμένοι υπομένουν τη μοίρα της πατρίδας τους.
Ένας γαλάζιος τοίχος ορθώνεται στη μια πλευρά της πλατείας. Ένα γρήγορο πλάνο της κάμερας είναι αρκετό για να το αρπάξει το βλέμμα αν είναι παρατηρητικό… Χιλιάδες φωτογραφίες, ισομεγέθεις, μου φάνηκαν γεμίζουν τον μακρύ τοίχο. Είναι οι φωτογραφίες των νεκρών του πολέμου. Οι φωτογραφίες των ηρώων… Όλοι τους κοιτάζουν τους δύο Προέδρους να καταθέτουν με σεβασμό τα στεφάνια τους. Κοιτάζω παλαβός τις αμέτρητες φωτογραφίες. Όλοι σχεδόν νέοι άνθρωποι, που άφησαν την τελευταία τους πνοή στο παγωμένο πολεμικό μέτωπο.
Τι να ένιωθαν άραγε οι δύο Πρόεδροι; Ο δικός μας είπε τη μόνη αλήθεια που θα μπορούσε να πει: «Η Κύπρος ξέρει από πρώτο χέρι τι θα πει εισβολή, κατοχή, νεκροί και αγνοούμενοι. Κατονόμασε τον ένοχο χωρίς περιστροφές και είμαι χίλια τοις εκατό σίγουρος ότι δεν περίμενε να ακούσει μια καλή-ανάλογη κουβέντα από τον Ουκρανό Πρόεδρο. Εγκλωβισμένος κι αυτός μέσα στο θανατηφόρο παιΧνίδι που όλοι παίζουν σε βάρος της πατρίδας του, δεν ψέλλισε ούτε μισή λέξη για την Τουρκία που κατέχει την Κύπρο.
Τι θα μπορούσε να πει, δηλαδή, για μια σύμμαχο χώρα που κάνει τα ίδια εδώ και μισό αιώνα στην Κύπρο; Τσιμουδιά μέχρι να φύγει ο Χριστοδουλίδης!... Δεν έχει κάτι ακατανόητο η στάση του Ζελένσκι, όσο κι αν μας θυμώνει η παράνοια της πραγματικότητας. Δεν τον δικαιολογώ, αντίθετα προσπαθώ να ερμηνεύσω τα βλέμματα των αμέτρητων νεκρών που από τη σύντομη ζωή τους έμεινε ένα κομμάτι χαρτί με τα πρώην ζωντανά πρόσωπά τους…
Τελείωσαν οι ειδήσεις κι έπεσαν οι κράχτες διαφημίσεις για τις γιορτινές μέρες που έρχονται. Νομοτέλεια. Ο ισχυρός θα ποδοπατά τον αδύνατο. Συμβαίνει από καταβολής κόσμου.
Την επόμενη ταινία την παρακολούθησα γεμάτος απορίες για τα προηγούμενα…Μέχρι που ο ηθοποιός στην ταινία, σε μια στιγμή διαλόγου με ένα υποψήφιο θύμα του, είπε μερικές λέξεις που απάντησαν σε όλες μου τις απορίες: «- Μα η ανθρωπότητα είναι απάνθρωπη, φίλε μου»...
